Bazen aynanýn karýsýnda o kadar garip bir duyguya kapýlýyorum ki önceki garip düþüncemle bütünleþiyor sayýsýný bilmediðin son düþüncem...

Ayna bize geçmiþi gösteriyor hayat denilen kavrama sýkýþmýþ bir oyuncunun geçmiþten yansýmasýný...

Yüzümdeki yara izi duygusal yoðunlukla geçirdiðim anýlarýmýn mimiklerime etkisi ve yüzümdeki vurgularý kadar dikkatimi çekmiyor vücudum baþtan aþaðý süzüyorum kendimi süzmek zorunda hissediyorum bütünsel olabilmek için birþeyleri kaçýrmamak için...

Herkes vücuda önem veriyor biliyorum aralarýna sýzmýþ bir kaç farklý insan dýþýnda et parçalarýný arýyorlar birbirleriyle etkileþime giriyorlar düþünce bazýnda sokakta bunlarý düþünürken yanýmdan geçen kýzýn bu sabahýný nasýl geçirdiðini düþlüyorum belki annesi elindeki kitaplarý unuttuðu için onu uyarmýþtýr veya babasý onun üniversite taksidini yatýrmamýþtýr hayata karþý attýðý sert bakýþlar bu yüzdendir belki de...

Kalp aslýnda deðeri yok çürüyüp gidecek o da diðer bedensel þeyler gibi parçalanýp topraða karýþacak belki bir mantar olacak veya bir kedinin üzerine pineklediði yuvanýn tabaný...

Üzülüyorum anlaþýlamamaktan yana þu bana verilen belirsiz ve kýsa sürede anlatamamaktan yana üzülüyorum çünkü insanlarý her ne olursa olsun seviyorum üzülüyorum çünkü anlayabildiklerimi anlatamýyorum...

Þimdi birkaç saniye önceki yansýmamý görüyorum biraz kýrýk buruk içi geçmiþi algýlamak hoþuma gidiyor onu yakalamýyasamda bir daha getiremesem de dertleþebiliyorum...