YABANCI

Zorunluluktan kaynaklý çok az insan yola düþer sevgili. Ki zorunluluk    zaten sürgünün kendisidir. Durmadan  bir þeyler iter bizi durduðumuz yerde, fizikteki ivme  kanunu bedenimizde baþlar, artik orda zaman tamamlanmýþ, yelkovan ve akrep anlamýný kaybetmiþtir. Mutlaka çýkýlacaktýr yola; vakit kaybetmeksizin hem de.
     Hayatýnda yolculuða çýkmayan yada çýkmaya hevesli olmayan  insan duygusal fonksiyonlarýný yitirmemiþse nedir? Yeni coðrafyalarý; yeni insanlarý keþfetmeye dürtmeyen meraktan bahsetmemek mümkün mü? Seni de beni de bir sevgi duraðýnda karsýlaþtýran bu yolculuk deðil de neydi  sevgili? Ufku daðlarýn arasýnda týkýþtýrýlmýþken yaþam, bana bahsedilen baþka yerlerin hikayeler  deðil miydi daha çocuk yaþta umutlarýmý çýkýna doldurup yollara düþüren? Öyle cin yada perili hikayelerle deðil sevgili, hayatýn içinden damýtýlmýþ saflýkla doldurulmuþtu dimaðým.
      Velhasýl kelam sevgili yeni zýpçýktýlardan bahsetmezsek, türkülerin þarkýlarýn notalarý yolculuklarda keþfedilmedi mi? Deðil mi ki þaire, "Nerde bir köy türküsü dinlesem þairliðimden utanýrým. "dedirten?
       Ýnsanlarýn iç yolculuklarýndan bahsetmeye zaten  ne gücüm var ne de kudretim. Bunu belki hiç bir þair hiç bir efsane hiç bir müzisyen dile getirmeyi becerememiþtir ki; hala bunun peþinden koþanlarýn sayýsýndan bihaberiz.
      Ben coðrafyaya çýkýlan yolculuklardan bahsediyorum. Sende olur mu bilmem ama ben çok yaþarým. Her yolculuk bir umut olmuþtur. Sen de bilirsin ki bir kaç günlük yolculuk için bile telaþa kapýlýr; haftalar öncesi hazýrlýða giriþirim, valizime doldurduðum þeylerin çoðunu hiç kullanmadan  geri getirdiðim bu heyecandan olabilir mi? Sanki  o valize doldurulan eþya deðil de umutlarýmýzdýr. Ondandýr belki kýrýk dökük  yorgun argýn gerisin geri dönüþlerimiz. Çoðu hasretten sanar çýktýðý noktaya geri dönüþteki sevinci. Deðildir sevgili deðildir. Kimse itiraf edemez bunu kendine ama bence kirilmiþ dökülmüþ umutlarýmýzý býrakýp kaçma telaþýdýr.
        Çok uzattým biliyorum ve sen yine þikayetçi olacaksýn sevgili. Huyum kurusun hep uzattýkça uzatma beceriksizliðim yok mu.
        Gurbet diyecektim sevgili, kanýmýza karýþmýþ damar damar  vücudumuzu teslim alan yabancýlaþma duygusu. O yüzdendir her þeye yabancýyýz sevgili. Boynumuz bükük, gözlerimizdeki fer sönük, umutlarýmýz kirik dökük. gözyaþlarýmýz içimize akar da kimse aðladýðýmýzý bile göremez.
        Oysa ne düþlerle ne hayallerle yollara düþmüþüz. Sanki bir hazine haritasý elimizde onu bulmayý garantilemiþiz gibi þen þakrak dilimizde bir türkü, diþlerimizin arasýnda bir ýslýk, gözlerimizde bir ýþýk. . .
       Yorgunluðumuz bundandýr sevgili, bezginliðimiz bundan. Sevmeyi bile beceremeyiþimiz bundandýr. Bizi biz eden her þeyden koparan bu yabancýlaþma duygusudur.
      Önce bizi yabancý görürler tuhaf karþýlanýrýz. heryerde yabancýyýz, herkese yabancý. Bize yönelen bakýþlar yabancý, gökyüzü yabancýdýr bize sevgili; bulutlarýn, sanki güneþi bize çok görür gibi üstümüzden gitmeyiþi bundandýr. Yabancýyýz; çünkü baþkasý için yaban el görünen yer yani topraðýmýz, suyumuz denizimiz, yeryüzündeki tüm renkleri utandýran çiçek tarlalarýný býrakýp gelmiþiz.
       Önce baþkasý bizi yabancý duygularla karþýlar, sonra o duygular bulaþýcý bir hastalýk gibi bizi teslim alýr ve ruhun bedenden çekilip gökyüzüne yükseliþi gibi kendimizden gider, kendimize yabancýlaþmaya baþlarýz. Kurduðumuz düþler bizim deðil yan komþunun düþleriymiþ gibi ilgimizi yitiririz. O yüzden kolay tüketiriz her þeyi; onu bin bir emekle, diþle týrnakla kazanan biz deðilmiþiz gibi. Kolay aldatýrýz sevdiklerimizi, aldattýðýmýz bizim deðil de baþkasýnýn sevdiðiymiþ gibi. Kolay yalan söyleyiþimiz de bundandýr, yalan söyleyen biz deðilmiþiz gibi. Ve bizi biz eden daha nice güzellikleri umursamayýþýmýz bundandýr.
       Bizi küçük þeylerin mutlu etmesi, bir mutluluk yanýlsamasýnda yaþamaya alýþkýnlýðýmýz bundandýr, büyük hedeflerden korkmamýz, onlardan kaçmamýz, günübirlik yaþayýþýmýz bundan.

CAN YILDIRIM