Bu sabah evden erken çýktým
Ve bütün telefon kulübelerine uðradým þehrin
Ayakkabý boyacýlarýyla konuþtum,
Dükkanlarý dolaþtým...
Kol kola gezen sevgilileri
Seyrettim uzun saatler...
Bu sabah evden erken çýktým
Ve hiçbir kaldýrým taþý çizgisine basmadan
Sensizliklerinde yürüdüm þehrin...
Dilencilere sadaka verdim
Baþýboþ pastanelerde oturdum...
Ve þehrin bütün sinemalarýndaki
Bütün filmleri izledim bugün.

Mutluluk tezgahlarý açmak isterdim sokaklara
Oysa ki cebimde göz yaþlarýmdan baþka
Hiçbir þeyim yoktu...
Köþe baþýna yeni bir musluk yapmýþlar,
Hayal akýyor
Su içenlerin yüreðine...
Ben hayalleri
Yaðan yaðmurlarda buldum her zaman.
Küçüklüðümde
Renklerini sayardým
Hayallerden sonra çýkan gökkuþaðýnýn.
Büyüdükçe
Birer birer yitirdim
Gökkuþaðýnýn renklerini.
Artýk,
Ne yaðmur yaðýyor
Ne de,
Güneþ açýyor zavallý yüreðimde
Ben seni buldum
Bu þehrin sensizliklerinde!
Ruhumda çýnlayan bir umut notasý oldun
Yokluðunda...
Hani,
Otobüse binerken,
Yürürken,
Adres soran bir adama
Gideceði yeri tarif ederken,
Salýncakta sallanan bir çocuða bakarken,
Bir dostun omzuna baþýný yaslarken,
Öylesine kitaplar karýþtýrýrken bir kitapçýda,
Gülerken,
Aðlarken,
Savaþýrken,
Severken,
Sevilirken
Ne hissederse insan,
Ben de
Öylece seni hissettim
YOKLUÐUNDA...

Bu sabah evden erken çýktým
Ve bütün telefon kulübelerine uðradým þehrin...
Derken,
Hava karardý,
Akþam oldu...
Þimdi bir küçük ev,
Bir sýcak oda yeter bana;
Seni yazmaya,
Tüketmeye,
Tüketememeye,
Aramaya,
Bulmaya,
Bulamamaya...
Ve hatta,
Uzanmaya sana;
Kayan bir yýldýza uzanýr gibi
Sevmeye seni
Sanki gözlerin benimleymiþ gibi...

Bu sabah evden erken çýktým
Ve bütün telefon kulübelerine uðradým þehrin...