þaþý þehirler ve meçhul deliler


eysenck’in þaþý kelimelerinin satýrlandýðý yer;
sokaklarý kördüðüm
bulvarlarý bencil ve had bilmez ve somurtan yüzler barýndýran þehir..
aksayan bir güneþ altýnda gülüþemezsin!
çünkü burasý garptýr ruhu zedelenmiþtir insin
bu açýdan, eyy þehir sen olsan olsan Kabilsin..
bizde bilge ve kutsaldýr burada ar olmaya sebeptir yüz kýrýþýklýklarý
kaldýrýmlara tutunur þehvetle kir
ve yasak bir meyvedir topallayan güneþin ýþýklarý..

sana bu halde, doðudan seslensem “deli” derler
güneþin rahmi ermiþler diyarýdýr..
en güzel ana karnýnda uyuyorsa tertemiz bebecikler
en saf beslenmelerini orada yapýyorlarsa
güneþte buradan gülüyor güne en saf haliyle…
(benimle çýldýrýr mýsýn?
hadi doðuma hazýr nur topu gibi bir cinnet giyinelim
dudaðýmýza kimsenin bilmediði tebessümler takalým
saklanalým.. yüzümüzde gizemli gülücükler
yerimizi, sen ve ben bir de deliler bilsinler yeter..
sonra býrak çýldýrýrsa çýldýrsýn egoist þehirler
kördüðüm sokaklarýna savrulsun cam kýrýklarý
ayýbý olsun aþka hazýmsýz çýðlýklarý..
dilinde eski bir þarký, þarkýn þavkýna meylet sende
yani ellerime, yani güneþin rahmine
utanma.. burada; aþýklýk deliliktir!
kaygýlanma, serin düþlerini düþün
ben ne zaman korksam, senin düþlerini düþünüyorum..
ha anamýn gözlerinden düþmüþ
ha yýpranmamýþ aðýtlarda yankýlanmýþ ne fark eder
ne zaman burnuma kokuyorsa babam
anamýn gözlerinden, cemresi alýnmýþ topraklara (b)akýyorum..
anamýn gözleri güzel.. hayallerin gibi..
iþte bir de seni
yanýk ezgilerde serinler gibi
tuhaf esmerliklerde açan beyaz çiçeklere benzetiyorum..
ne zaman kýzsam þehre
ellerinin çatlayan yerlerinden deliriyorum..
çünkü sen.. ne zaman üþüsem bu köhnelikte
gölgeme gürbüz güneþler doðu/ruyorsun... biliyor musun?)