Ýpek bir elbise gibiydi dün geceden bu yana yaðan kar. Sokaklar, bahçeler, evler pürüzsüz ve pýrýl pýrýl bir sabahlýkla uyanýyordu yeni güne. Ayþe Haným, yavaþça doðruldu yataðýndan. Sabah namazýnýn vakti daralmýþtý. Pencerelerden içeriye sýzan kar beyazlýðý, daha bir telaþlandýrmýþtý Ayþe Hanýmý. Yoksa gün mü doðdu diye aceleyle araladý perdeyi. Aðýr aðýr yaðan karý ve bembeyaz kar örtüsünü görünce rahatladý. Neyse ki daha gün doðmamýþtý. Lavaboya gidip abdestini aldý. Odaya dönünce, vaktin daraldýðý endiþesiyle aceleyle serdi seccadesini. Tam namaza duracaktý ki aniden arkasýný döndü. Kocasý hala yatýyordu. O’nu da uyandýrmak istedi. Yataðýn baþýna gelip, hafifçe sarstý 35 yýllýk eþini.

-Yusuf Efendi, kalkmayacak mýsýn?

Yaþlý adam, yavaþça araladý gözlerini, bir elini bacaðýna götürdü hemen, daha O konuþmadan Ayþe Haným anlamýþtý meseleyi,

-Aðrýyor mu yine? Dedi.

20 yýl önce hain bir saldýrýda sakat kalmýþtý Yusuf komiserin bacaðý ve hemen ertesinde emekli edilmiþti alel acele. Dahasý tazminat falan da alamamýþtý devletten. Mahkeme, karakol komiserinin gerekli önlemleri almadýðýna hükmetmiþ ve sakat bacaðý ve üç çocuklu ailesiyle iþsiz kalmýþtý Yusuf komiser bir anda. Ama her þeye raðmen okutmuþtu üç çocuðunu da Yusuf komiser ve hiçbir zaman küsmemiþti devletine. Hatta yaþadýklarý muhitte çokça etkili olan þer þebekelerine de yüz vermemiþti hiç. ’ Yalnýz kalma biz varýz, zaten baþta yanlýþ yapmýþtýn polis olarak’ diyenlere karþý týkamýþtý kulaklarýný. Tek hayali üç çocuðunu da okutup, hem devletine hem de yaþadýðý bölgeye en büyük hizmeti yapmaktý. Þu ana kadar, zor da olsa baþarmýþtý istediklerini, çocuklarý hiç kara çýkarmadýlar babalarýnýn yüzünü. Önce büyük oðlu Adnan bitirdi üniversiteyi ve öðretmen oldu 3 yýl önce. Askerliðini de sað salim bitirip dönünce, sýra evlendirmeye gelmiþti evin en büyük oðlunu. Ellerinde pek paralarý olmasa da dünürlerinin de yardýmýyla gelecek hafta yapacaklardý düðünü. Niþanlýsý da öðretmen olan Adnan, evlenince eþ durumundan karýsýný da kendi çalýþtýðý ile aldýracaktý. Bu kýþ günü, alel acele düðün yapmalarýnýn sebebi de buydu. Okullarýn 15 günlük ara tatili düðün için bulunmaz bir fýrsattý ve Allah’tan bir mani gelmezse 4 gün sonra düðünleri vardý. Ailenin tek kýzý Berfin de iki yýl önce hemþireliði bitirip kendi memleketine gönüllü olarak tayin olunca, geriye bir tek evin küçük oðlu Hasan kalmýþtý. Aslýnda Hasan da bitirmiþti geçen sene okulunu ama bitirdiði bölüm pek tutulan bir bölüm olmayýnca iþ bulamamýþ ve Ýstanbul’a amcasýnýn yanýna gitmiþti iþ aramak için. Sürekli bir iþ bulamasa da kýsa süreli çalýþtýðý iþlerden kazandýðý üç, beþ kuruþu ailesine göndermiþ ve abisinin düðününe az da olsa O da katký da bulunmuþtu. Hep küçük oðluna tereddütle bakan, çocuklarý arasýnda þer tuzaklara düþmeye en meyilli olarak O’nu gören Yusuf Bey çok þaþýrmýþtý oðlunun bu gayretine ama bir süre sonra 35 yýllýk eþinin sabah akþam ettiði dualarý düþündü ve biraz geç de olsa O da baþladý dua etmeye çocuklarý için. Sonrasýnda da eþinin telkin ve tavsiyelerine kulaklarýný açarak namaz kýlmaya baþlamýþtý ama son günlerde sakat bacaðýnýn aðrýlarý artmýþtý iyice ve iki gündür kalkamýyordu sabah namazýna, bu gün de öyle olacaktý. Bembeyaz tülbendiyle karþýsýnda duran ve kendisinden cevap bekleyen vefalý eþine gülümsedi kendini zorlayarak,

-Çok aðrýyor bu sabah, sen kýl namazýný. Bana da dua et olur mu? Dedi.

Ayþe kadýn cevap vermedi, sadece tebessüm etti kocasýna sonra da yorganýnýn kenarlarýný sýkýþtýrýp, seccadesinin baþýna döndü. Artýk Rabbiyle baþ baþaydý, tüm dertlerini bilen Rabbi’ne edeceði duanýn heyecanýyla namazýný kýlýp ellerini semaya açtý.

***

Hava iyice aydýnlanana kadar dua etti Ayþe kadýn. Gözleri de yaþlýydý bu sabah. Ýçini bambaþka bir huzur kaplamýþ, saatlerce dua etmiþ ve Kur’an okumuþtu. Saatin bir hayli ilerlediðini fark edince, artýk kahvaltý hazýrlamasý gerektiðini düþündü. Kýzý Berfin bu sabah erken gidecekti iþe. Çocuklarýna; ‘Siz okuyun, ben yaparým her iþinizi’ diyen Ayþe kadýn sözünü hala tutuyor ve gelinlik yaþa gelmiþ kýzýnýn bile kahvaltýsýný hazýrlamaktan gocunmuyordu.

Aðýr adýmlarla mutfaða yöneldi. Elini tam çaydanlýða uzatmýþtý ki, salondan gelen telefon sesi evi velveleye verdi birden. Ev sakinleri uyanmak için bunu bekliyordu sanki. Evin babasýnýn öfkeyle ‘Bakýn þuna’ diye haykýrýþýyla hem Berfin hem de Adnan fýrlamýþtý yataklarýndan. Annesi ve abisinden önce Berfin kapmýþtý telefonu.

Merakla kendisini izleyen gözlere fark ettirmemeye çalýþsa da iyi bir haber gelmediði belliydi. Berfin’in yüzü solmuþ, elleri titremeye baþlamýþtý. Telefonu kapattýðýnda babasý da bastonuna dayanarak gelmiþti salona kadar. Ýlk soruyu Adnan sordu;

-Amcam mýydý?

Berfin sesinin titrekliðini azaltmaya çalýþarak konuþtu;

-Evet…

Babasý iyice sokuldu kýzýna, bu sefer soru soran O’ydu;

-Ne o,bir keder mi var yoksa?

-Hasan…3 gündür kayýpmýþ…

Ev halký, þaþkýnlýkla birbirine bakarken, Berfin, söyleyip kurtulmak istercesine devam etti;

-Poliste peþindeymiþ, galiba bir eyleme karýþmýþ.

Herkesin tepkisi farklý olmuþtu duyduklarýna. Ayþe Kadýn,’Yalandýr’ deyip olduðu yere çökerken. Adnan, mýrýldanýr gibi ‘Hasan nasýl yaparsýn bunu’ demiþti. En can alýcý tepki ise emekli komiser Yusuf’tan gelmiþti. Hiddetle olduðu yerden kükreyen yaþlý adam, bacaðýný tutarak;

-Eðer bacaðýmý bu hale getirenlerin yanýndaysa, kendi ellerimle vururum O’nu. Demiþ, sonra da odasýna gidip ruhsatlý silahýný çýkarmýþtý.

***

4 gün geçmiþ, Hasan’dan hala bir haber alýnamamýþtý. Aslýnda evin babasýnýn öfkesinden çekinen Adnan ve Berfin de durumu araþtýrmaya kalkamamýþlar, sadece anneleriyle beraber dua etmiþ ve kardeþlerini beklemiþlerdi. Her þeye raðmen düðün ertelenmemiþ, ev bireyleri buruk da olsa düðün için hazýrlýklarý tamamlamýþlardý. Oldukça kalabalýk bir aileye sahip olduklarý için evin her köþesi misafirle doluydu ama dün gece Ýstanbul’dan gelen amcalarý ayrýca önemliydi ev halký için. Her ne kadar Hasan’dan bir haber verir diye amcalarýný soru yaðmuruna tutsalar da telefonda anlattýðýnýn ötesinde bir þey öðrenememiþlerdi O’ndan da.

Nikâh töreninin baþlamasýna az bir süre kala Adnan’ýn dikkatini annesinin durgunluðu çekmiþti. Yavaþça anasýnýn yanýna sokulup elini öptü;

-Hasan için üzülme artýk anacýðým yeter. Dedi.

Ayþe Kadýn tebessüm etti aniden,

-Ne üzülmesi oðlum? Diye mýrýldandý.

Adnan þaþýrmýþtý;

-Ne yani, merak etmiyor musun Hasan’ý. Dedi.

-Merak ediyorum elbet, ama senden nasýl þüphem yoksa ondan da yok.

-Yapmamýþ mýdýr Hasan sence?

-Asla yapmaz…

Adnan, annesinin inancýna þaþmýþtý;

-Nasýl bu kadar emin konuþuyorsun anacýðým. Diye sordu merakla.

Ayþe Kadýn tebessüm etti yine, eliyle düðün kalabalýðýný göstererek konuþtu,

-Rabbim bana ne istemiþsem verdi. Bak þu kalabalýða oðul, sen hayal eder miydin bu fakirliðimize raðmen böyle bir düðün yapacaðýmýzý?

Adnan baþýný önüne eðdi;

-Edemezdim anacýðým, karþý taraf sað olsunlar…

Anasý sözünü kesti oðlunun;

-Sað olsunlar elbet, lakin bunu bize Rabbim nasip etti oðul…

Adnan þaþkýnlýkla anasýnýn gözlerinin içine bakarken, Ayþe kadýn titrek bir sesle devam etti;

-Allah þahittir, anam dedi dersin bak. Hasaným’a da böyle güzellikler nasip olacak.

Adnan, anasýnýn elini bir kere daha öperken, yaþlý kadýnýn bunamaya baþladýðý düþüncesi zihninden yýldýrým gibi gelip geçti. Sonra da kýz kardeþinin telkiniyle anasýný da alýp nikâh masasýna doðru yöneldi.

***

Adnan ve niþanlýsý nikâh masasýna otururken, misafirlerin gözü evin küçük oðlu Hasan’ý arýyordu hala. Nihayet ailenin genç kýzlarýndan biri Berfin’e sokularak merakla sordu;

-Hasan nerede Berfin?

Berfin duymamýþ gibi yaptý ama genç kýz sorusuna cevap almakta kararlýydý, yavaþça dürttü kuzenini;

-Söylesene kýzým, neden gelmedi Hasan?

Berfin, bu meraklý ve patavatsýz kýzý terslemeye karar verdi. Hiddetle tam kuzenine dönmüþtü ki, gözü bahçe kapýsýndan giren takým elbiseli þýk bir delikanlýya takýldý. Ýlk önce tereddüt etti ama hayal görmediðine iyice kanaat getirince çevresindekilere de göstermek için baðýrdý;

-Hasan geliyor, Hasan…

Ýlk þokun ardýndan nikâh masasýndakiler dâhil herkes Hasan’a bakýyordu. Hasan aheste adýmlarla annesine doðru yaklaþýp, edeple elini öptü. Babasý ise sinirden titremeye baþlamýþtý, kardeþine tutunarak baðýrdý;

-Kuyruðun sýkýþtý da mý geldin buraya…

Hasan, düþmesin diye babasýný tutan amcasýna bir bakýþ attýktan sonra ihtiyar babasýna iyice yaklaþtý, mýrýldanýr gibi;

-Affet beni baba… Dedi.

Yusuf Bey’in hiddeti artmýþtý. Bir hamlede oðlunun yakasýna yapýþýp haykýrdý;

-Neyini affedeyim senin ha? Biz yýllardýr neden sefillik çektik, bilmez misin sen?

Yusuf, babasýnýn titrek ellerini kibarca yakasýndan gevþetmeye çalýþýrken, Ayþe Haným ise baþka bir âlemdeymiþ gibi gözlerini kapamýþ dua ediyordu. Yengesine tedirgin bir bakýþ atan Yakup, abisini tutarak kendine çekti ama yaþlý adam oðlunu hýrpalamaya kararlýydý. Yakup Bey, bu sefer abisinin kulaðýna eðilerek;

-Herkese rezil oluyoruz abi, hiç olmazsa bir dinleyelim. Dedi.

Þaþkýnlýkla kendilerini seyreden kalabalýðý yýldýrým hýzýyla süzen Yusuf Bey tekrar oðluna döndü;

-Anlat bakalým, nerelerdeydin kaç zamandýr?

-Öncelikle beni affetmenizi istiyorum baba.

Yusuf Bey oðlunu iyice süzüp sordu;

-Neyi affedecekmiþiz?

Hasan amcasýna manalý bir bakýþ atýp, tekrar babasýna dönerek konuþtu;

-Size ufak bir þaka yaptýk, ama bu kadar ciddiye alacaðýnýzý tahmin edememiþtik.

Yusuf Bey, hiddetle kardeþine döndü;

-Ne þakasý bu Yakup?

Yakup, cevabý yeðeninin vermesini istiyordu. Hasan ceketinin iç cebinden çýkardýðý mavimsi renkte bir kimliði babasýna uzattý, babasý eline tutuþturulan kimliðe bakarken,þaþkýnlýkla mýrýldandý;

-Sen polis mi oldun?

Yusuf babasýna gülen gözlerle bakarken kýsa bir açýklama yaptý.

-Size sürpriz olsun diye söylemedik, sýnavlarý ancak bitirebildim ve senin gibi bir polis oldum.

Kalabalýðýn arasýnda bir anda yayýlan bu haber, herkesi þaþýrtmýþtý. Yusuf ise bir kere daha babasýnýn ellerine sarýlýrken isteðini yineledi;

-Beni affedecek misin?

Yaþlý adam bu kez gülüyordu, oðlunu hasretle baðrýna basarken titrek kelimelerle konuþtu,

-Polis olmasaydýn, ben bilirdim yapacaðýmý…

Baba ve oðlun dokunaklý halleri düðün kalabalýðýný da duygulandýrmýþ, pek çoklarýnýn gözleri dolmuþtu. Kocasý ve oðlunu aðlamaklý gözlerle seyreden Ayþe Haným’ýn ise dudaklarýndan sýkça tekrarladýðý bir cümle döküldü;

-Dualarýmý geri çevirmeyen Rabbime þükürler olsun…