Adýmlarý hýzlanýrken, nedir çilesi þu kadýnýn diye düþündü. Ýlle de ütülü olacakmýþ giysileri. Ütüye kömür doldururken solgun parmaklarý sýmsýký kavrardý kýrýk ahþap sapý. Nasýrlaþan avuçlarý bazý geceler yüzüne kapanýrdý. Evden uzakta koca iki yýl. Neler deðiþmiþti yokluðunda kim bilir? Topuk sesleri zeminde yanký bulurken výzýltýlar bahçenin her yanýnda. Baþýnýn üstünde uçuþan saydam kanatlar göðün maviliðinde kararan beneklere dönüþerek výzýldýyordu.
Çilleri vardý yüzünde, yanaklarýna kümelenmiþ küçücük, sarý sarý. Ýp atlarken “ çilli kýz” diye takýlmýþlardý da aynaya bakmýþtý. Açýk pencereden parlak zemine süzülen yeþil gölgelerin izin verdiði ölçüde sayardý bu benekleri. On sekiz, on dokuz, yirmi. Öteye gidemezdi ama. Yapraklarla kararýrdý her þey. Gözlerine sancýlar girerdi. “ Ne dikiliyorsun saatlerce orada!” Olmuþ muydu gerçekten o kadar! Beneklerini, üstelik yalnýzca bir kýsmýný sayabilmiþken iþittiði þeye de bak.
Fýrlardý hemen sokaða. Þarkýlar söyleyen iki kolun havada çizdiði dairelere yakalanmamak için zýplamaktaydý. Þehrin kenar mahallesindeki çatýlar da ýsýnýrdý güneþten. Göz kamaþtýran beyazlýk ufukta tepenin ardýna kayarken, sokakta izlerdi günü. Ve sokaktakiler. Örneðin Ayþe Haným. Yýllardýr yanmazdý ýþýklarý. Evi ha çöktü ha çökecek. Kalabalýkmýþ o vakit cenazesi. Öyküsü bile yazýlmýþ. “ Ýnanma, palavracýnýn tekidir o muhtar.” Demiþti komþuya babasý.
Yalnýzca palavracý mý, mirasçýlarýndan yarý fiyatýna almýþmýþ o viraneliði. Konduruvermiþti üç katý. Üst üste üç ev. Nasýl görünürdü ki oradan sokak?
-     Gitmeyeceksin bir daha oraya
-     Sana ne! Ýstediðim yere giderim.”
-     Söylerim bak, ama anneme.”
-     Söyleee. Ýnanmaz ki sana.
Ayrýlmazdý peþlerinden. Üç yýl önce ip atlayan kýzlarýn yanýnda. Þimdi de çarþýya pazara giderken bir gölge gibi her yerde. Eline sýkýþtýrýlan “üç beþ kuruþla da” yetinmiyor üstelik. Kýzlardan biri çýkýþmýþtý ona, “ Git buradan sünepe! Hadi o, üvey kardeþin anladýk. Ya biz neyin oluyoruz.”
Yasaktý evde o kelime. Herkes sus pus. Sokakta yalpalayan adýmlarýný alkol kokusu izlerdi. “ Saçýmý süpürge yaptým sana,” diye baþlayan sitemi, duvarlara çarpan bir þeylerle kesilirdi. Ýri, soðuk buz parçalarýný alýrdý o da aðzýna.“ Öhhö, öhhööö. yeme þunlarý be kýzým!” Ama o, bu kez tütün kokularý arasýnda “Aðlama Mustafa’m yok bir þeyciðiiim,” diye sayýklar.
Anasý “ dökecek biraz kurþun bulalým, getirin þu tavayý .” Sýrnaþarak bir þeyler soruyor Mustafa’da. Ona “ Patlama hemen bekle de gör” diyorlar.
“ Nerede o, baban olacak adam!”
“ salonda uyuyor.” Bir þeyler mýrýldanýyor sesler. Dalgalanan tül perde de, üþüyor o. Ay ýþýðýnda sadece iki tek çizgi. Kulaklarý dikilmiþ tekir kedinin. Teninde bir yýrtýlma. Fýrlýyor karanlýða Tekir.
“ Týpký anasý!”
“ Sus” diyor diðeri.
“ Duyacak.” Ama duyuyor. “ Otur sakýn kýmýldama. Allah korusun koluma deðerde yanarsýn sonra” Mustafa, aðlamaya baþlýyor yeniden.