ANNEMİN YOKLUĞUNDA
(YOK OLUŞUN)
Hüzünlü Bir Ağustos gününde doğurmuştun beni
Umutları katık yapıp yedirmiştin ekmek arası
Varlığına sevindirmiş, yokluğuna yerindirmiştin yıllar yılı ve,
Bir sığınaktın hep bana, bana hep bir tren garı…
Bana anlatamadığın bin bir gece masallarının
Acısını çıkarırdın sıcaklığına sararak…
Öpüşünü hissetmeden uyandığım sabahların
Dayanırdım ağırlığına, varlığına dayanarak!
Her sevdanın örneğidir Nebi’nin Rab’bına duyduğu
Vaki değil bu arada eşin eş’e doyduğu
Sıcaklığını arayarak geceleri uyuduğu
En acısı sonunda yokluğunu duyduğu…
Vakıa! Sevdim senden başka birkaç kadını
Ne gezer bulamadım senin müthiş tadını!
Yalvarışım kıramadı gitmekteki inadını
En acı elveda’ydı bu kainatın duyduğu!
(YOKLUĞUNDAN SONRA)
Ne masal anlatabilirsin artık, ne fıkra, ne hikaye
Dünyadan kopup gidişin bilmem ki niye?
Yıkık bir saray kaldı gidişinden geriye
Evladın kırık dökük, yalnız be anne!
Çocuğundum, kuzundum, bebeğindim,
Evladın, hasretin, özlediğindim,
Asla vermemeye direndiğimdin,
Seni de kaybettim, biriciğimdin.
Karmakarışık duygular şu an beynimde
Ezbersin, zikirsin adın zihnimde
Mekan’ın cennettir Allah indinde
Nur olsun kabrinde mahşerin anne!
Annem sevenim yok senin dışında
Şu kahpe dünyanın boran kışında
Zavallı evladın artık 40 yaşında
Ve senden uzak ve sensiz, çaresiz anne!
01 OCAK 2006
