Bakışındı gençliğim kaybedişim oldu sonra
Kafamı vurduğum duvarların satırlarıydı
Sana yazdıklarım
Beklemek ikinci plandaydı gülmek kadar olmasa da
Karanlığın geçidi boz renkli umutlar gönderiyordu
Uyku bilmez serseri uzun kış gecelerine
Bir pelerini vardı kahramanın
Bir de cümleleri utana sıkıla
Ama korkmadan ve pençesine düşmeden yalanların
Gözden ırak denizlerde kağıtlara dökülen
Var olmanın ürkek hafifliğindeydi belki aşk
Şarkıların son sesine tekabül ediyordu güç bela korku
Gidilip görülmese de gönlünün bir yerinde
Bir yaralı kuş beslemekteydi kolu kanadı kırık
Bir uykusu vardı kuşun tıpkı masal perisi
Uyanınca kaplıyordu ufkunu onun sesi
Issız bir sahilde yağmur bekliyordu çaresiz
Zamansız bir gidişe göz kırpıyordu
Dönmemek üzere hisleri
Az sonra sonsuzluk demir atıyordu sakin kıyılara
Son bir fırsat kalıyordu durup düşünmek için
Kapılmak için gözlerinin buğusuna sevgilinin
Biliyordu iki kelime karşılardı binlerce anlamı
Oysa susmak lazımdı acilen susmak
Bin yıllık bir sessizlikle usulca buluşmak
Çünkü bilmiyordu unutmak ne demek
Ölmeden önce hiç unutulur muydu
O halde ölmek gerek
Bakışındı gençliğim kaybedişim oldu sonra
Ve kafamı vurduğum duvarların satırlarıydı
Sana yazdıklarım...
