Önümde boş bir sayfa duruyor. Ve ben ona bakiyorum. Boş boş... Yazacak binlerce şeyim varken o hala boş duruyor...
İnsanlar neden kendilerini zor durumlara sokuyor? Bunun böyle olacağını biliyordum. Ama asiyim ya illa yapıcam. Annem hep der 'aklınıza mukayyet olun' diye. Bazen büyük sözü de dinlemek gerekirmiş meğer.
Yine kendimi çıkmaza soktum. Aslında çıkmaz demiyelim de çok dar bir sokakta ilerlemeye çalışıyorum. İki yanımda arabalar dizili. Onlara sürtünmeden geçemiyorum. Sokağın sonunu istiyorum. Orda olmayı, orayı görmeyi... Ama gidemiyorum! Sıkıştırmış beni sokağın darlığı...
Birini istiyorum. Ama elde edemiyorum. Birini ise istemesem bile elde edebiliyorum. Ama onu istemiyorum. Elde edemediğimden belki de ben hala ilkini istiyorum. Belki de edemediğimden... Olsa istemeyeceğim belki de... Ama yaşamadan da bilemiyorum...
Ba
şkalarina 'hayatinizda ne istediginize karar verin' derken kararsizlik kuyularinin dibinde dolaniyorum. Onlara 'çocuk' derken asil çocuk ben oluveriyorum.
'istemek elde etmenin yar
ısıdır' sözünü bir daha duymak istemiyorum! 'başlamak bitirmeye eştir'... Saçmalamayın ya... Yapabildiklerinizi söyleyin bana. Benim gibi hayatınıza uygulayamadığınız reçeteler sunmayın önüme. Bende hocayım yerine göre. Ama ne halta yarıyor?..
Hayatınızı planlarım, yönetirim, çökertirim, düzeltirim... Her şeyi yapabilirim. Ama kendime yapamıyorum işte.
Bo
şanmak üzere olan bir Aile Danişmanina benziyor hayattaki yerim. Her bi boku biliyorum; ama gel gör ki ben yapamiyorum.
Dinleyin beni! Sonsuz mutlulu
ğa kavuşursunuz! Sınırsız huzura!
Ama birinizde demezsiniz sen de
şunu yap diye...
Kimseden kimseye hay
ır yok kardeşim. Bir yıl öncesine kadar düzenli olmasa da ahlaki (!) özel hayatı olan ben bile bir yılda çıktıysam rayımdan kimseye de güvenmeyin! Herkes herşeyi yapabilir.
Babanız sizi satar. Karınız dolandırır. Kızınız sokak kadını olur. Anneniz sizi vurur.
Sonuç?
Siz size kalırsınız...
Olacağı bu. İnsanlar üzülmesin diye kendinizi sınırlandırmaktansa onları sınırlandırın.
Bak ne güzel konu
şuyorum. Ama bi sor bakalim kimi sinirlandirabilmişim şimdiye kadar. Hep kendimi.. Hep kendimi.. Budaya budaya kollarimi köke indim. Ya kesecegim bitecek ya da birakacagim budananlar kendilerine gelecek. Bir daldan on dal çikacak.
Hayat ne garip diyorum ya hep. Asl
ında sıradan. Garip olan biziz. Ya da ben mi demeliydim?
Tavsiye edilen 'kendi ile barışık olma' olayına girdim gireli daha beter çatıştım kendimle. Bırak ya... Kalsın olduğu gibi...
Ama olmaz. Deliyim ya! Bi de normalden zeki olduğunu düşünen halbuki şu dünyada bi bok olamayan çoğu insan gibi illa karıştırıcam ya işleri...
Şarki söylerken hep çok duygulu okudugumu söyler insanlar. Sanki bir aşk yaşamiş ya da yarasi varmiş gibi söylüyormuşum. Alakasi yok. 'yanginlar yaraladi ruhumu, çok gördüm çok aci biriktirdim' derken boşa diyorum. Yaşadigim bişi yok. Hava civa. Ama yaşamiş olmayi istemek bitiriyor beni...
Sevmek de
ğil istemek uygun bana. Madem sevme yetisi yok bende. Daha önce de söyledim. Herkes aşktan bahsederken ben aşka inanmamam bile. Belki de görmedim ondan. Ne kadar beklersen aşkı o kadar yaya kalırsın gönül yolunda. Gecenin bi vakti kapını çalan tanrı misafiri gibi olmalı aşk. Usulca sokulmalı, hissettirmeden...
Al i
şte yine yaptim. Yine koptum gerçek benden. Sanki kapimi çalsa açicam da aşka. Korkagim ben. Yeryüzündeki en büyük korkak...
Annem izin vermiyor diye barlarda şarkicilik yapamiyorum dememeliyim. Bir yerinden tutsam, başlasam gerisi gelir diye düşünmeliyim.
İnsanoğlunun en büyük özelliği yapamadıklarına mazeretler bulmak bence. 'o engel oldu' 'şu problem çıktı'... izin vermeseydin engel olmasına! Problem çıksa bile halletseydin! Ama yok! Mazeret mazerettir... Biz onun öyle olduğunu kabul etmesekte.
Ben yalnızım. Sen yalnızsın. En sonunda sana kalan sadece ve sadece sen oluyorsun! Bunu kabul et, gerçekleri gör, huzuru da bul... Olay budur!..
Ben yalnızım... Size de iyi aramalar dilemekten başka çarem yok.
S.İlke KILIÇ
03,12,2003-01:20
İstanbul
