Büyümeyen bir çocuk olmak nedir bilir misin
Anlamazsın entrikadan hırstan birşey.
Tek derdin sadece sevmektir.
Ağacı kuşu karıncayı herşeyi seversin. Sevdiklerine çok bağlanırsın sana zarar verme pahasına da olsa.
Herdaim göz pınarında akmaya hazır bir damla yaş vardır.
Kimsenin anlayamadığı ve hiçbir zaman bilemeyeceği hayallerin vardır.
Bazen bir şarkı bazen bir koku götürebilir seni uzak diyarlara.
Bazen bulutlara bakarken bile gizli bir ülke yaratabilirsin zihninde.
Bir yanın hep kırılgan ...
Bir yanın hep deli ...
Arada bir gülme krizleri ...
Ayışığına saatlerce bakabilir,
Dinleybilirsin dalgaların sesini bıkmadan Kuşların sesiyle neşelenirsin biranda üzgünken.
Yetişkin taklidi yaparsın kimse bilmez.
En yakınların hariç.
Aslında onlar da garipserler lakin sevgileriyle örterler üstünü.
Bazı hallerini görmezden gelirler.
Çünkü senin sevginin saflığını bilirler
Arada kabuğuna çekildiğinde ,sesszleştiğinde anlarlar ve saygı duyarlar. Aslında büyümeyen çocuklar yaralıdır. Yaraları büyütmez onları bir türlü.
Herşeyi severken Kendilerini çok sevemezler.
Böyle birşeydir işte büyümemiş çocuk olmak.
Garip ama az biraz sevimli ...
Büyüyemeyen çocuksan sen de şayet
Ve şikayetçiysen halinden
Önce kendini sevmeyi öğren.
Sonrası gelir...
Zor değil yetişkinlere karışmak...
Not: Kendini çok sev ama sakın o içindeki büyümeyen çocuğu öldürme.Bir tarafın hep çocuk kalsın.Yaraları iyileşmiş mutlu bir çocuk...
