Şehri bir sis kapladı yoğun ve karanlık, belki de sis değil sensizlikti bütün şehri kaplayan acımasız ve yalnız.
Gidişin gibi habersiz, yavaş yavaş ve sonradan aniden!
Sensiz sonsuz küçük vaktimde önümü dahi göremez, kendimi bilemez oldum. Ne zaman seni düşündüm ve buldum; gözüm gönlüm aydınlandı, sende kendimi gördüm, yine yarınım sen oldun ve bende sen!
Habersiz gelip gidişin, sesini gizleyişin, sohbetini esirgeyişin beni üzer bilmez misin sanki? Bilmiyorsun belki…
