Avuçlarımda bir gül yaprağı kanarken sağanak sağanak, çok değil birkaç gece geçmişken dipsiz, karanlık ve bir o kadarda ümitli düşüncelerimin üzerinden mor akşamları anımsatan varlığın aldı attı beni bir cami avlusuna: öksüz-aç-susuz ve sevdalı...
Yıllar öncesinden başlamıştı yüreğimdeki konukluğun. Belki davetsiz bir misafirdin belki de uçuk mavi ümitlerim ve toz pembe düşlerimin kesiştiği yerdeki alımlı mor kanatlı kelebektin.. Ayışığının dumanlı örtüsünü sıyırıpta girmiştin yüreğime usulca. Kırılmıştı birkaç yerden ama aldırmadan kozan yapmıştın yüreğimi.
Kanatlarındaki mavi-pembe morluğunu yüreğimden aldın bağlandın bana. Vaktin geldi hatta geçiyordu yinede kıramadın kozanı. Bekledin beni hep birgün kozana ilişiverir gözüm diye. Sen tesbih tanelerin kadar sabırlı ve utangaçtın, bense yara almış bir kartaldım yükseklerden uçan. Ben yanlış sevdalara kanat çırparken, sen renk cümbüşü kanatlarının ve gözlerimin merakında beklemedesin, hep aynı yerde.
Yıllar geçti, aldı gözümü göklerin mavisi yüreğime döndü bakışlarım tek seferlik, pembeyle kavuştu. Usulca sen çıktın karşıma mor kanatların, kaçamak bakışların ve Ya Sabır çektiğin tesbihinle.
Kırdı kolumu kanadımı, incecik mor kanatların. Kendimi bir cami avlusunda buldum öksüz-aç-susuz ve sevdalı..
Sen yoktun. Gittin diye kanıyor yüreğim kıpkızıl, mavi ümitlerimin üzerine... Yinede yüreğimi kanatmamak uğruna içinde binlerce rengin telaşesiyle kozanda hapsolmuştun ya hayrandı yüreğim sana ve minnettar. Yüreğimin rengi şimdi kırmızısı bol mor!
Senden geriye, yüreğimde kırılmış kozan birazda mor kanadın kalmış. Giderken ki kırgınlığını da hala anlayabilmiş değilim. İnanki morda çok güzel bir renk.
Affet beni ne olur iki renge bağlı tek renk yaşıyorum diye...
...
Son bir ümitle havalanırmıyım ki diye kanat çırpıyorum.. Olmuyor bıraktığın yerdeyim hala!
Mor bir akşam yine yaşarmıyımki... seninle! diye niyazlardayım...
Akşam oldu yine, güneş kıpkızıl gökler gri...
