09.01.2002-İsviçre
HEP GÖRDÜĞÜM DÜŞ
(Üçleme 2)
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Kuma değiyor ara sıra
parmak uçlarım
Sen dokundun sanıyorum
ürperiyor tüm tüyleri vücudumun
Kıyıya tutunan bir dalga siliyor düşümü
yeniden yalnız kalıyorum
omzumda kurumuş tuz lekelerimle
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Kaburgalarımı yarıp da verebilsem sana kalbimi
atarken hala ellerimin ortasında
usulca
sıcacık
ve sen
öpsen
kan içinde kalmış dudaklarımdan
ilk kezmişçesine dokunsak
en yasak olanı yapsak
hayat ve gürültüsü
kilitleyiverse kendini bir kutuya
unutulduğumuzu sansak
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Uzanıyorum
omzumdaki tuzlarım
ıslak kumda dağılıyorlar
Gözyaşlarımı emiyorum
dudak kenarlarımdan
senin saçlarını düşünüyorum
ellerini
gözlerini
kalçalarını sonra
bilmem kaç metrekare bedeninin
her noktasına
değiyor düşümdeki ben
ve
boğazımdaki düğümlerle kalıyorum
sakinliğin ortasında
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Denizin ortasında doğdum ben
ve
senin bedenindir
ayak bastığım ilk yer
Arzularımı çıkarıyorum bir bir
kuma gömdüğüm yerlerinden
heyecanlanıyorum
gözlerim buğulanıyor
göğsünün kırmızısının bittiği yerlerde gezdiriyorum
elimin tersini
hırıldıyoruz
beraberce boyun eğiyoruz
bencilce isteklerimize
oracıkta
kumun bittiği yerde
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Seni üzen ben miydim
yoksa sen miydin hep bana üzülen
yine kesiyorsun sorularımı
başparmağın alırken yaşımı
gözümün yamacından
ve
kolun
dokunuyor boynuma
tüm bedenim ürpertiyle sarsılıyor aniden
düşüm bölünüyor
yaşam tekrar
çıkıyor kutusundan
korkuyorum….
Biliyorum
bırakıp gideceksin beni ölümün kıyısında
ve ben
yeniden denize döneceğim
tuz damlatıp gözlerime
anılarımızdan….
-L-
