Çaresiz gidişlerden sadece biriydi belki
Hüzünlü vedalardan biri sadece
İstasyonda bir küçük kız gözleri yaşlar içinde
Üzerinde hırkası her pembeden daha bir pembe
Saçları rüzgar seyrinde
Annesi bir karanlığa yol alıyor annesi gidiyor
Uzun bir iklimin ardı sıra kırık dökük bir trenle
Hangi çarebilmez sürgün karanlığıysa
İşte oraya doğru alel acele
Doya doya kokladı mı sevdi mi bilinmez
Uzun uzadıya sarıldı mı derinden
Melekler misali kalbine
Kimbilir belki de
Ama yetmez elbette yetmeyecek de
Daha temiz bir beş dakika ver
Bir beş dakika daha selzenişler için
'Anne ne olur gitme
Tamam belki git de geri dönmemezlik etme
Ama ne olursa olsun yine de gitme'
Ancak dakikalar tükenmekte
Derken kahrolası bir düdük
Son bir şey söylecekti ki küçük kız
Ömrünün orta yerinden
Savrulurcasına geçti tren harekete
Son sözünü ben duydum birtek
'Anne beni de götür gittiğin yere ne olur beni de'...
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku
