Tebessümüm çocukluğumda kaldı. Nasıl bir şeydi mutlu olmak?
Ispanaklı böreğin kokusuydu annemin kendi elleri ile açtığı, bir çift rugan kırmızı ayyakkabıydı, kapı kapı dolaştığım bayramlardı, aldığım şekerlerdi, en çok "çukulatalar" idi, ama en çok hepsinin yerine verilen azıcık paraydı lunaparka gidip dönme-dolaba binmeme yetecek kadar. Bazen o gün hiç içmediğimi söyleyerek ikinci kez içtiğim "kokokolaydı" boğazımı yakan, sokaktan geçen muhallebiciden annemden gizli yediğim o beyaz muhallebi idi üzerine kırmızı bir şey dökülen. Sömestir sonunda aldığım teşekkür belgeseydi, takdir belgesiydi. Küçük şeylerdi, küçücük şeylerdi mutlu eden beni. Ya şimdi? Ne değişti? Büyüdük. Artık tüm bunlar çok küçük geliyor. İçine mi sığamıyoruz.?Çok büyüdük... Artık yetmiyor küçük şeyler.
