ölüm o kadar yakındı ki...
bir adım daha atsam kendimi büyük bir boşlukta bulucaktım.
birden adım attım ve kendimi birkaç saniyeliğine de olsa o boşlukta buldum..
ama o saniyelerde şunu düşünmüştüm arkamda kalanlar..
birden sen geldin aklıma...
acaba şu anda ne yapıyorsun diye düşündüm.
bu kötü haberi aldığında ne düşüneceksin, ne hissedeceksin kim bilir.
ailem özellikle.
ailemden özleyeceğim en çok babam var.
ne kadar kızsamda benim BABAM o.
kardeşim hele.
o olmadan yaşayamam dedim içimden.
annemi düşünmedim, çünkü ana yüreği dayanamaz.
....
arkadaşlarım onlar ne yaparlardı kim bilir?
benim arkamdan nasıl bahsederlerdi acaba?
iyi birisiydi diyip geçiştirirler miydi, yoksa onu hiç unutmayacağız mı derlerdi?
bilemiyorum..
kafam çok karışıktı.
havada öylece süzülüyordum adeta bir kuş gibi...
saniyeler geçiyordu....
....
derken kolumdan birisi tuttu...
arkama baktığımda ise zincir oluşturmuş onlarca kişi.
bizi bırakıp nereye diyorlar hepsi bir ağızdan...
o anda gözümden yaşlar boşaldı..
ağlamaya başladım.
derken beni yukarıya çekmeye başladılar.
o anda anladım,
hayal ettiğim onca kişi beni ne kadar seviyorlarmış.
canlarından bir parça gibi.
bedenlerinden hiç kopmayacakmış gibi...
