Şefaat, kelime anlamı itibariyle bir şeyi desteklemek, aracı olmak ve yardım etmek anlamlarına gelir. İslam'da ise şefaat, Allah'ın izniyle, bir kişinin diğer bir kişi için dua etmesi veya bir durumu lehine savunması olarak anlaşılabilir. Ancak, şefaatin İslam'daki yeri ve anlamı, genellikle yanlış anlaşılmakta ve geleneksel yorumlar, bazen şefaatin Allahtan başka varlıklar tarafından verilebileceği inancına yol açmaktadır. Bu yazıda, şefaat kavramının doğru bir şekilde anlaşılabilmesi için Kur'an'a dayalı bir perspektif sunulacaktır. Kur'an'da şefaatin yalnızca Allahın izniyle gerçekleşebileceği ve O'ndan başka kimseye şefaat yetkisi verilmediği açıkça ifade edilmiştir. Şefaatin sahipleri, sadece Allahın rızasına ulaşmış olanlar olabilir ve bu durum dahi Allahın takdirine bağlıdır. Şefaatin, Allahın dilemesi dışında kimse tarafından verilmesi mümkün değildir. Şu ayetler bu durumu açıkça ortaya koymaktadır: Zümer Sûresi 43-44. Ayetler: "Şefaatin tümü Allah'ındır. Göklerin ve yerin mülkü O'nundur. Sonra O'na döndürüleceksiniz." Bu ayet, tüm şefaatin yalnızca Allaha ait olduğunu ve yalnızca O'nun izniyle gerçekleşebileceğini vurgular. Secde Sûresi 4. Ayet: "Sizin O'nun dışında bir yardımcınız ve şefaatçiniz yoktur." Bu ayet de yine Allahın dışında hiç kimsenin şefaatçi olamayacağına işaret eder.
Taha Sûresi 109. Ayet: "O gün Rahmanın izin verdiği ve sözünden hoşlandığından başkasına şefaati fayda vermez." Bu ayette, şefaatin yalnızca Allahın izniyle mümkün olacağı açıklanmıştır.
Bazı geleneksel İslami yorumlar, özellikle Şefaatin Nebimiz Muhammed tarafından yapılacağına inanmaktadır. Bu inanç, birçok kişi tarafından Allahın rahmetini ve merhametini anlamadıklarından ortaya atılmaktadır. Oysa ki, şefaatin yalnızca Allahın izniyle yapılacağına dair Kur'an ayetleri mevcuttur. Örneğin, Zümer Sûresi 19. Ayette "Sen ateştekini kurtarabilir misin?" denilmektedir, bu da şefaatin Allaha ait olduğunu ve başka kimsenin bu yetkiye sahip olamayacağını ortaya koyar. Şefaat konusundaki en büyük yanılgı, şefaatin bir "torpil" gibi algılanmasıdır. Müşrikler, Allahtan başkalarına şefaat etme yetkisi atfederken, bu inanç tamamen Kur'ana aykırıdır. Yunus Sûresi 18. Ayette, "Onlar, Allahı bırakıp kendilerine fayda ve zarar veremeyen putlara taparlar: «Bunlar, Allah katında bizim şefaatçilerimizdir» derler." Bu ayet, Allahtan başkalarına şefaat yetkisi verilmesinin ne kadar yanlış bir inanç olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. İslam'da şefaat, yalnızca Allahın izniyle gerçekleşir ve bu iznin de kime verileceği tamamen Allaha bağlıdır. Şefaatin temeli, yalnızca Allahın rızasına ulaşan ve salih amelleriyle Ona yakın olan kimselere verilir. İslamda şefaat, Allahın rahmeti ve merhametiyle ilgilidir, ne bir torpil ne de bir aracılık sistemidir. Allah, rahmetiyle dilediği kullarına yardımcı olabilir, fakat bu şefaatin kimin için geçerli olacağı, yalnızca Onun takdirine bağlıdır. Enbiya Sûresi 26-28. Ayetler, müşriklerin yanlış şefaat inancını reddetmekte ve şefaatin yalnızca Allahın izniyle gerçekleşebileceğini belirtmektedir: "Onlar, lütuflandırılmış kullardır. Onlar O'nun sözünün önüne geçmezler; onlar yalnız O'nun emriyle iş yaparlar... Onlar O'nun rızasına ulaşmış kimseler dışında başkasına şefaat etmezler." Bu ayetler, Allahın rızasına ulaşmış olanların dışındaki kimselerin şefaat edemeyeceğini ve buna kimsenin yetkisinin olmadığını vurgular. Sonuç olarak, şefaat, Allahın izniyle gerçekleşebilecek bir durumdur ve yalnızca Onun takdirine bağlıdır. Şefaatin Allahtan başka kimse tarafından verilmesi, Kur'ana ve İslama aykırıdır. İslamda şefaat, bir "torpil" değil, Allahın rahmeti ve merhametidir. Müslümanların doğru bir inanca sahip olmaları için şefaat konusunda Kur'anın net mesajlarını anlamaları önemlidir. Şefaatin kaynağının Allah olduğunu kabul etmek, sadece sözle değil, aynı zamanda amellerle de ibadetlerin ve niyetlerin doğru olması gerektiğini gösterir. Şirke düşmeden, Allaha doğrudan yönelerek, O'na her zaman samimi bir şekilde dua etmek ve Allahtan başka hiçbir aracıyı kabul etmemek, İslamın özüdür.
YZ
