ellerim kir, pas içinde ve kan
bilmek yeterli değil
yaşamın içinde bir an
dumanı üstünde bir türkü söylerken
annemle babam
acısı kişner nakaratının
olur yüreğimde bir kahraman
saatin kolundayken anlıyorsun
akan bir şey zaman
torna tezgahı gibidir sokaklar
hergün yüzlercesini yontar
ve bilmezsin fahişeler neden yuvarlak hatlıdır
hergün birinin tornasına girerde ondan
yazdığın onca şiir türevidir
yaşamın, sevginin ve içindeki arabeskin
aheste girilir bizim burada
bunalım denizine
korkma! ne kadar çok söylesede seni sevdiğini sevgilin
aslı başkadır sevginin ve sevgilinin
çırpınan balığa benzer kadının hası
senin kancandan kurtulmak içindir bütün çabası
ilerde diyecekler ki
utanarak yazdı ilk kafiyeli şiirini
ama hiç ayıramayacaklar şiirle kavgayı
şiir bilek işi değil yürek işidir
kavga da öyle
sen ölünce namın kalır
ya şiirden ya kavgadan
şiirden kaçamazsın kavgadan kaçtığın gibi
şiir senin içindeki kavgadır farkında değilsin
şair olmak zor zanaattır
şiirist olmak kolay...
