tabutum kaldırılıyor, yükselişimden hissettiğim bu.en son ölmüştüm, yavaş yavaş kapamıştım gözlerimi.yavaş yavaş karışmıştım sessizliğe, sensizliğe ..
hiç istememiştim ölmeyi, oysa senle yaşayabilmek için herşeyi göze almıştım ölmeyi bile.yaşarken ölmek daha zormuş, canlı bedeni tabuta koyup mezara gömmek daha zormuş.kendi toprağımı kendim attım!her cezaneze böyle görüp bunu yaşamıştım.
yok olmayı
kaybolmayı
toprağa karışıp yeni bir beden bulmayı.
sonunda sen kazandın
hayır ben kazandım
sonsuz bir bedenin yok oluşunu izledik aynı gözlüğün iki camından.gördüğümüz aynı, hüznümüz aynı,ağlayışımın bundan.
artık yoktum:biz yoktuk, biz yoksak sen yoktun, sen yoksan ben olamazdım...
tümden tüme vardık yine.teki hepsi birdi ne güzeldi oysa ki ben ölmeden, yok olmadan.
farkı farklı değil mi?
hep bakıp gülerdin
neden güldün dediğimde cevap vermezdin.
artık ağlıyoruz, bir süre daha ağlayacağız.alışana dek, unutana dek, bedenim toprağa karışana dek.
artık kayboluyorum, gözümü yeraltı canlılarından birine verdim görebilsin diye, dilimi tatması için doğayı başka canlıya adadım.kulaklarım sağıra dişlerim kemirgene hediye oldu.
sana kalan ne oldu?
avuç dolusu göz yaşı ve hüzün
bu geceki mönü de de bu var.
hadi afiyet olsun doyumsuz hüzünlere, bensiz gecelere...
