yitik kentlerin kolları kopuk Hera’sıydım
mermer soğukluğundaydı duygularım
sen geldin, kayıp kentin yolları aydınlandı
eksik yanlarım tamamlandı birer birer
sonra can geldi tenime, ruh geldi
yaşadığımı öğrendim
ve sevmeyi ve gülümsemeyi öğrendim
ayın ondördü gibi bir sevdaydı
baharın en koyusuydu gözlerin
sonsuz ışığınla, sıcaklığınla
her sabah güneşten önce doğuyordun
tam alışırken sevmelere, habersizce gittin..
ne olduğunu anlamadan, bilmeden
mevsimsiz açan çiçeklerim soldu
şimdi kolları kopuk Hera’dan bile eser yok
zaman yüreğimde bilerken kör bıçaklarını
alnımda derin çizgilerle deniyor keskinliğini
bilinmezlikler kara bulutlar serpiyor gökyüzüne
bulutlar büyüyor, özlem büyüyor
ben tükeniyorum..
yine de canımdan öte sevdiğim
senin için tek dileğim var
iyi ol, mutlu ol
uzaktan bileyim yeter..
Yasemin Can
