"Boşluksuz Bir Yazı."

Yolculuk şirin bir kasabanın içinden geçer. Hava temiz, sessizlik masum ve insanlar bildiklerinden farklı.

Gönlün, ya dağların gizemli gölgesine ya da kumsala kendini teslim eden dalgalara vurulur.

İçini hoplatan tüm bu güzelliklerin sahibi olmak istersin, çok istersin, üstelik kendinden tek bir parça bırakmadan...

Huzurun seni küçük bir kasabada beklediğini düşünür durursun, sana ait olmadığını anladığın vakte kadar...

Duvarına astığın çerçevelerin içinde anıları ve an'ları acımasızca hapsedersin, unutmamak için hayallerini...

Bir gün gelir yola çıkmak için bir sebebin olur; farklı olan insanlar değilmiş, o sensin...

Hayat, sahnelenmemiş bir oyunun provası

Yıllar önce, tek sorumluluğum ve derdim okul iken Hayat hakkında kafa patlattığımı hatırlamıyorum. Bir an evvel büyümek istediğimi anımsıyorum, hem de acilen büyümek...  Etrafıma baktığımda yüzlerde zamanın mevsimlerini görüyordum ve çocukça bir inanış korku ile irkilmeme sebep olurdu - acaba ben, okul formamda tutsak mı kalmıştım?..   Yaşlı komşularımız vardı, her sokakta olduğu gibi, sanki hayatları boyunca yaşlı olmuşlardı. Annemin arkadaşları vardı, bir araya gelip anlam veremediğim sohbetlere dalıp beni unuturlardı, onlar da hep böyleydiler diye düşünürdüm. Parkta bebeklerini dolaştıran dadılar vardı, sanki hep oradaydılar. Bisiklet süren, koşan gençler. Mezuniyetleri, düğünleri, ölümleri gördüm, inanılmaz sevinçler, hüzünler kaydoldu zihnime. Ben hep aynı yerdeydim.  Sınıfta kaybolup saklanırdım, duymuyor, görmüyordum, sadece mevcuttum, beklemedeydim-zamanımı...  Ha, bunu bildiğimi hatırlıyorum, mevsimimi beklediğimi. 
Her nasılsa "olması gerekenler" bende bulunmayı seçmediler - Hayat beni seçmedi.  Büyümeyi beklerken unutulduğumu sandığımda ucundan köşesinden tutunup çıplak bir kayaya tırmanmakla geçti hayatımın bir sonraki mevsimi.  Bir an,  sahnelenmemiş bir oyunun bir türlü bitmek bilmez provaların seyircisi oluverdiğimi anladım. Bunu kabullendim hemen, hatta tat aldığımı bile söyleyebilirim. Bunca yaşamların arasından akıp gitmiş incecik bir duman oluveriğimi anladım.  Bana göre, kendimi tüttüre tüttüre özgürlüğe kavuşturdum. Şimdi ben hangi mevsimdeyim, diye sorulsa, hala aynı yerde olduğumu söylerim, okul formamın içinde...  Orada kalmayı istediğimden değil, o zaman Hayat'ımın mevsimini seçtiğimden.  Aslında var ya, güzeldi bunu yapabilmek be, klişe bir cevap ile: bir daha olsa yine yapardım.  Şöyle bir geriye baktığımda, ya da aynadaki bana bakıp düşünmeme bile gerek olmadan "Hadi oradan Hayat" demekten haz alıyorum.   Bunun nasıl bir duygu olduğunu anlatabilmeyi isterdim lakin bir şekilde anlaşılabilir sadece, anlatılamaz...