“Beri gel, daha beri, daha beri/ Bu yol vuruculuk nereye dek böyle?/Bu hır gür, bu savaş nereye dek?/ Sen bensin işte, ben senim işte… Dünyada nice diller var, nice diller/ Ama hepsinde anlam bir/ Sen kapları, testileri hele bir kır/ Sular nasıl bir yol tutar, gider/ Hele birliğe
Güney Lübnan, yıllar sonra yeniden enkazlar altında ve bu görünümüyle tıpkı Yahudi soykırımını konu alan Polanski’nin o ünlü filminin son sahnesinde, piyanist Szpilman’ın dolaştığı enkazlar ülkesini andırıyor.
“Doha Tartışmaları” zıt fikirlerin özgürce aynı platformda dile getirilmesini sağlayan ve farklı düşünenler arasında hoşgörü ortamı oluşturan güzel bir program.
Ezilmişler ve aşağılanmışlar, bugünlerde Amerikan yönetimine meydan okuyan iki lideri konuşuyor. Biri Hugo Chavez, diğeri Ahmedi Nejad.
Güven duygusu tatmin edilmemiş bireyin toplumdaki diğer insanlara saygı duymasını, onları sevmesini, çevresindekilere empati beslemesini ve yararlı bir şeyler üretmesini beklemek ne kadar gerçekçi olabilir?
Hatayı kabul etmenin toplum üzerindeki etkisi olumludur. Toplum bunu bir erdem sayar. Peki bu hatanın sonucunda yüzlerce insanın yaşamı yok olmuşsa…
“Bir milleti tutsak etmek istiyorsanız, onun müziğini çürütün.”
Yetki sahibi olanların dört kusuru olur: oyalama, rüşvet alma, sertlik, uysallık.
"Ben herkese benzerim. Şimdiye kadar, sokakta kimsenin arkasını dönüp de bana baktığını sanmıyorum. Ben sıradanlığın ta kendisiyim. Sıradanlığın zaferi."
Kestane ağaçları, Ağustos böcekleri ve yıldız şekerlerinin hatırlattıkları...
Genç, güzel bir sinema sanatçısıydı, bir kez olsun ona dokunmak için birbirini ezerdi hayranları, şimdiyse yalnız.., avunduğu her şey elinden alınmış…
Mavişim, can dostum, büyükçe bir kafeste hemcinsleri ile ilk gördüğüm an ona çoktan kanım kaynamıştı bile.
...1914 senesi, yurdun her hanesinden cepheye en az bir kişinin askere alındığı gözü yaşlı bir yıl olmuştu...
Şehrin kedi ve köpekleri, çocuklar ve yoksul insanlar boş arazilerde kesilip parçalara ayrılan hayvanların etrafında yutkunarak günlerdir süren bu kutsal şöleni en küçük ayrıntısına kadar takip ettiler.
...Kafası kopmuş bir hamamböceği 1 hafta daha yaşayabilir. Sonuçta ağzı olmadığından su içemediği için susuzluktan ölür...
Böcekler öldüklerinde ne yazık ki yaşadıklarından hiç bir iz kalmaz geriye. Ne cenaze törenleri olur ne de arkalarından ağlayan, varlığı yokluğuyla eş değer...
..Orada çocuklarımız okuyor, hayata toz pembe bakan masum küçüklerimiz, onlar geleceğimiz, kötülükten uzak kalpleriyle ne verirsek bize geri yansıyan aynadaki hallerimiz..
...zaman ilerledikçe narin ellerini süsleyen parlak pembe tırnakları ve inci tanelerini andıran dişleri, kıskançlık duygularıyla beslenen içinde zaptedemediği bir canavarın kimliğine bürünüyor.
“Belki birlikte yaşamayı öğrenebiliriz” dedi usulca, yüreği küt küt atıyordu.
