Yaptýklarým kadar yapamadýklarýmdan da sorumluyum artýk... Suçum olmayan, benim olmayan kararlardan... Her zaman yüzümüze gülmeyen yaþam biçimlerimiz midir bizi bu hale getiren?

 Evet, hayat deðil yüzümüze her zaman gülmeyen... Yaþam biçimlerimiz... Neden, nasýl ve niçin yaþadýðýmý sorabiliyorsam eðer; hayatýn önüme koyduðu her yemeði beðenmiyorum ve de deðiþtirmek için bir çaba gösterebiliyorum demektir... Çabalarýmýzýn sonucunda da ortaya çýkan; yaþam biçimlerimizdir...

 Þimdi nereden baþlamalýyým deðiþtirmeye nerede kaldýðýmý bile unutmuþken? Böylesine kendinden kopuk bir tarzý mý benimsemiþtim aylardýr; yoksa zorunluluklarým mý kendimi unutmayý seçmeme sebep olmuþtu?

 Her zaman kendimle didiþen ve de bunu tek uðraþým bilen benliðimdeki ben; þimdi ne yapmalýydý? Yarýn ne yapacaktý?

 Her insanýn bir ayna görüntüsü olmalýydý... Ve ben de bu ayna görüntümü bulmak için çýktým yola... Çok daðlar bayýrlar aþacaðým besbelli... Buna raðmen önemli olan tek þey...Umudu yitirmemek...

 Güzel bir þehir, güzel bir hayat... Ama önemli olan "Bütün bunlar bana ne katacak?"

 Kendime katacaklarýmla ben geleceðimi bekliyorum; birgün gelecek...