... kimse olmadığında yanında ve dilsiz kaldığında adını bile bilmediğin bir şehrin sokak aralarında, yalnızlık sardığında dört bir yanını ve özlemi tüttüğünde geldiğin toprakların,koyup elini usulca göğsüne gitmeliydim diyerek avunabilmek… gitmeliydim…
Mevsimlerden hazansa hele bir de ve yakışıyorsa hüzünler hazana buna da alışır elbet dersiniz zamanla…
Unutulan tenhalarında bir aşk çıkmazının, boğulan ıslaklığında kendi göz yaşının… kimim ve nerdeyim? Hangi sözünle düştü son kalem de yoksa suskunluğun muydu yaratan bu enkazı? Kimsin ve nerdesin? Ne zaman ağır geldi taşımak bir sevdanın yükünü yoksa varolmayan bir sevda mıydı yaşadığım,yaşattığın?
Bügün gözlerinle buluşmak istemeyecektim. Bir zamanlar içinde kendimi gördüğüm gözlerde, görüşümü engelleyen bulutlar yaratmana rağmen tek bir damla yağmuru sensizlikle kuruyacak toprağıma çok görmeseydin eğer…
Ölene dek yalnızca senin olayım. Düşlerime bile başka renkte iki göz düşmesin, tenim başka hiçbir tene değmesin, kalbim kimseyi sevmesin. ‘seninim’ diye haykırdı ‘senin’. Sen olmasan bile senin. Hala erkeğimsin sen…
