Haftanın hangi gününün hangi saatinde olduğumu bilemiyordum, önemi de yoktu zaten bunun. Duvarda asılı kalmış bir takvim yaprağının Pazartesi yüzü, hep pazartesiymiş hissini veriyordu bana –ki Salı veya çarşambanın bir belirlenmişliği yokken yaşamımda böylesi bir hisse neden kapıldığımı anlayamıyordum.
Odada ilk göze çarpan, gelişigüzel alınmış eşyaların kahverengi tonlarının uyumuydu. Sanki gercekte tek bir rengin yaşanmışlıklarla oluşan tonlarının uyumu. Her dokunulan yeri bu rengin bir tonunu almış ve sanki her yerine dokunulmuş odanın.
Yarım kalan bir gündüz düşü ile gece yalnızlığının hüzünlü
öyküsünü yazmaya başlamış, bir düş, bir yalnızlık
şarkısını söyleyen küçük kadın.
Eski siyah-beyaz bir fotoğrafın ardına gizlediği küçük çocuk hüznünü aradı, bir yanıyla eski, bir yanıyla yeni ışıklı gece şehrinin içinde. Uykusuzluğu yola çıktı ilkin bu arayışta.
Uzun bir yolun kıyısında gördügümüz uzantılarımız birbirine tüm yabancılıgı icerisinde ilerlerken,yüzlerimizdeki ufacık bir mimikle anlatıyoruz eski yasananları hatırlama cabasını.Birbirimizi tanımıyoruz ama gözlerin gerisinde kalan o en kücük gizillik bizi birbirimize yakınlastırıyor farkında olmaksızın,bedenlerimiz uzaklasırken.Dönüp bakamıyoruz-o gizil anlamı bir daha goremeyecegimiz korkusu engel oluyor buna .Dönüp bakıyorum.Artıkları toplayıp,uzun yolda yitmek kalıyor bana.
..
Istanbul
Sorguladıkca içi boşaltılmış koca bir yalnızlık kalıyor hepsine. Aradıkca siyahı yada beyazı,gri yaşamları içerisinde kaybolan bedenleri koca bir soru işareti oluyor çelişkilerinin ardında.Hiçbirşeye baslanmıyor ,herşey bitiriliyor.
..
..
