Çapraþýk duygularýn çapraz ateþi altýnda vurulan yüreðimin, arzdan yükselip arþý inleten feryâdýný duymaz mýsýn hiç, ey sevgili?!

Kapkara bulutlarýn kapladýðý asumâný yýrtan ciðer-sûz nâlelerimin yarattýðý yýldýrýmlar, tunçtan heykele dönüþmüþ kalbine zerrece tesir etmez mi hiç?!

Dingin denizleri ansýzýn yaran kasýrgalarýn yarattýðý devasa dalgalardan yüksek iç fýrtýnamýn kopardýðý gürültü, sazlardan mücessem eðreti sarayýna bir fiske þiddetinde dahi çarpmazken; ruhunun inceliklerine de mi bir milim uðramaz ey sevgili?!

***

Ey sevgili,

Yoktur bende yazacak kudret Leylî vü Mecnun’u yeniden; ki, bende-i Fuzûlî’yem...

Lâkin olsaydý hayatta Fuzûlî bugün; yazardý bende-i sefilinin hâli pür-melâlini bir çýrpýda, fârið olurdu yazmaktan Leylî vü Mecnun’u evvel emirde...

Va’z ederdi zilletimi lisân-ý münasibiyle; mensur mu, manzum mu, nesir mi, þiir mi bilinmez...

Üstad-ý ekber o dur, hikmetinden suâl olunmaz...

***

Mihman-ý bimâristaným ömr-ü âhirimde...

Ol sebeptendir ki, sâd yâredir týð-i müjgânýnla açýlan bu bevt-i sinede, ey cânândan ziyâde; câna yaðý...

***

Ey sevgili,

Kelimeler bi-mânâ, lisân kifâyetsizdir târif-i behacetinde...

Bu nice befþ-i azamettir, bu nice letafettir, bu nasýl kesbedilmiþ bir nurâniyettir?!

Ki, diz çöker huzur-u âlinde bay-u gedâ...

Ol sebeptendir ki mâ’zuram âþkýna esarette...

***

Yoktur þekvâm bu zilletten, ey sevgili...

Çek hiddetini üzerimden gayrý... Ki, bende-i acizânem; kinden, garazdan uzaðam...

Kum doldurdum çizmelerime; boynuma astým.

Aman dileyeni kýlýç kesmezmiþ, ey sevgili,

“Kapýna gelmiþem, sâilem men”...

Affýnýn dilencisiyem...

***

Ey sevgili,

Ýlâhî kanundur: Her þey zor olur bidâyette...

Ve nihâyette:

Esir-i âþkýnam ezelde ve ebedde; sonsuz sahranýn cirmi nedir ki bu görünmez arz-ý çar-misil kâinatta!

Velev ki çürümüþ cesed-i aczem âramgâh-ý ebedde...

Lâkin, mürg-ü can pervaz etmektedir asumanda; kudret-i ilâhinin bahþ-ý hikmette...




Cahit Kýlýç
Ýstanbul, 2 Temmuz 2011