Dünden beri dikkatle izliyorum. Gerek ulusal medyada, gerekse sosyal medyada Srebrenitsa katliamý anýlýyor. Binlerce insan duygularýný satýrlara döküyor; vahþeti lânetliyor.

Gazeteler büyük puntolu baþlýklarla, boy boy resimlerle katliamý anlatýyor; Sýrp katillerin vahþetini ve encâmýný okurlarýna ulaþtýrýyorlar. Televizyonlar özel anma programlarý yayýmlýyorlar...

Keza Baþbakan Erdoðan da bir konuþmayla anmaya katýlýyor. O da vahþeti lânetliyor...

Sosyal medyada satýr satýr yazýlarla bu anmaya ve hunharlýðý lânetlemeye bu fakir de iþtirak ediyor. Ama içimde çok büyük bir burukluk var...

Türkiye’de insan haklarýna saygýlý her görüþten insanýn yaný sýra, özellikle Ýslâmî kesim Bosna’ya sâhip çýkýyor ve Srebrenitsa katliamýna çok gür bir sesle tavýr koyuyor...

Her nedense ayný kesim ya da kesimlerin sesi, iþ Hocalý katliamýna gelince ya hiç çýkmýyor ya da çok cýlýz çýkýyor...


Hiç kimseye haksýzlýk etmek istemiyorum ama son üç gündür yükselen sesler, nedense 25, 26, 27 Þubat günlerinde Hocalý katliamý için hiç duyulmuyor...

Ne kadar çok hazin, ne kadar çok ibretlik bir durum deðil mi?!

Müslüman ise Müslüman...

Türk ise Türk...

Hiçbiri olmasa da insan ise insan...

Vahþet ayný vahþet...

Hunharlýk ayný hunharlýk...

Katliam ayný katliam...

Ölenler orada da burada da silahsýz ve korumasýz insanlar, kadýnlar, yaþlýlar, çocuklar...

Hiç gözümün önünden gitmeyen bir sahne...

Karabað kýrgýnýndan kaçýp kurtulabilenlerden bir yaþlý kadýn, karlarýn üstüne çökmüþ bir taraftan yaþadýðý acýnýn tesiriyle iki eliyle baþýna vurup saçýný yoluyor, diðer taraftan avazý çýktýðý kadarýyla baðýrýyor:

“Harda Musulman varsa bize kömek elesin! Ay havar, ay kömek Musulmanlar!”

Utanýyorum, dilim varmýyor söylemeye ama belki de en iç kanatan gerçeði ona baðýrarak söylemek isterdim:

“Sadece Musulman olmak yetmir ana can. Üstüne bir de Sünnî Musulman olmalýsan ki havarýna ses versinler!..”

Bu mudur dostlar?

“Hayýr, deðildir” diyenlere o günlerde Cumhurbaþkaný olan Turgut Özal’ýn sözlerini hatýrlatmaya gerek var mý?

“Onlar Þiî’dirler. Bizden deðiller, Ýran’a daha yakýndýrlar...”

Bu sözlerin açtýðý yaralarý sarmak kaç yýl sürdü, biliyor musunuz?

Sonrasýnda Ruslarýn desteðiyle Ermeni çeteleri, Karabað’ý yakýp yýkarken; sýrf yaralýlarý taþýyabilmek için iki helikopter isteyen merhum Elçibey’e olumlu ya da olumsuz cevap dahi vermeyen bir Türk hükûmeti... Avrupa’nýn göbeðinde yapýlan katliama seyirci kalan Batýlý güçlerden ne farkýmýz var?

Boþnak soykýrýmýnýn müsebbipleri, geç de olsa teker teker yakalanýp uluslar arasý mâhkemenin huzuruna çýkarýlýyorlar...

Önce Slobodan Milosevic, Lahey’de kurulan Savaþ Suçlarý Mâhkemesi önüne çýkarýldý. Yargýsý bitmeden 2006’nýn Mart ayýnda geberdi...

Daha sonra Radovan Karadzic, bu yakýnlarda da Ratko Mladic ayný mâhkemenin önüne çýkarýldýlar... Bir þekilde cezalarýný çekiyorlar, çekecekler...

Ya Hocalý katliamýný gerçekleþtiren katiller?

Masum insanlarý bir çýrpýda hunharca öldüren Ermeni çetelerinin komutanlarýndan, önce Robert Koçeryan Ermenistan devlet baþkaný oldu. Daha sonra da onun yardýmcýsý Serj Sarkisyan...

Avrupa, Boþnak katillerini birer birer yargýlarken; biz de bu iki katile devlet baþkaný muamelesi çektik...

Önce, uyduruk bir Karadeniz bilmem ne iþ birliði adý altýndaki kuruluþta Rusya ve Batý’nýn tazyikiyle Ermenistan’ý da aramýza aldýk, Sonra da bu uyduruk kuruluþ nedeniyle Koçaryan katilinin topraklarýmýza ayak basmasýna izin verdik...

Son zamanlarda da gene Batý’nýn baskýsý nedeniyle Cumhurbaþkaný Gül, bir maç bahanesiyle kalktý Ermenistan’a gitti ve bir baþka katilin elini sýktý, yan yana oturup maç izledi...

Bursa’daki maçta da Azerbaycan bayraklarýný yasaklayan badem býyýklýlarýn, tarih huzurunda bu millete verecekleri hesabý da pek merak ediyorum doðrusu...

Karabað’ýn iþgali ve Hocalý soykýrýmý bütün Türk milletinin kalbindeki yaradýr... Hocalý soykýrýmý, sadece Türk milletinin deðil, insanlýðýn kalbinde yara olmalýdýr. Soykýrýmlar insanlýk suçudur çünkü...

Bugün, Azerbaycan’ýn baþýndaki basiretsiz zat nedeniyle; ne Karabað meselesinin çözümü, ne iþgal altýndaki Azerbaycan topraklarýnýn azad edilmesi, ne de Hocalý’nýn yüreklerde açtýðý yaralarýn soðumasý mümkün görünmüyor...

Dýþ meselelerde, hiç gözünü kýrpmadan yumruðunu masaya vuran, son elli yýlda en cesur dýþ politikaya imza atan Recep Tayyip Erdoðan’ýn, Karabað meselesinde çok hevesli görünmemesinin esbab-ý mucibesi de bendenizin merakýna muciptir doðrusu...

Hülâsa...

Hiçbir katliam, hiçbir soykýrým; Hocalý soykýrýmý kadar sâhipsiz kalmamýþtýr. Gerek Türkiye’den, gerekse Azerbaycan’dan bir avuç Türk milliyetçisinin hem içeride hem de dýþarýda verdiði mücadele olmasa, bu katliam çoktan unutulup gidecekti...

Hiçkimse bu katliama sâhip çýkmayý, sýrf milliyetçi duygulara, ya da daha da ileri giderek þovenizme baðlayamaz! Bu, bir insanlýk dâvâsýdýr. Ýnsaným diyebilen herkesin dâvâsý olmalýdýr...

Karþýdaki düþman, bir fiskeyle yýkýlabilecek zayýf Ermenistan devleti deðildir. Baþta, o coðrafyada stratejik çýkarlarý olan Rusya olmak üzere; dinî baðlarla Ermenileri kendilerinden sayan Batýlý haçlýlardýr.

Bu denli güçlü bir düþmana karþý susmuþ, büyük bir katliamý görmezden gelen bir Türk milleti de benim içimi burkuyor...




Cahit Kýlýç
Ýstanbul, 12.07.2011