Neslihan, yüreðinde biriktirdiði yaðmur bulutlarýný nihayet gözlerinden boþaltmýþtý. Fakat ruhundaki izleri beyninden bir türlü çýkaramamanýn eziyetini yaþýyordu. Ýþyerinden bir arkadaþýnýn Dr. Ýsmail UYAR'ýn kartvizini ýsrarlý bir þekilde eline tutuþturmasý ve "Mutlaka gitmelisin. Göreceksin çok faydasý olacak. Çekinmen için hiç bir sebep yok. Yardým alýrsan bu süreci daha çabuk atlatabilirsin" sözleri olmasa buraya kesinlikle gelmeyeceðini adý gibi biliyordu.

Doktor, Neslihan'a "Biraz daha iyisiniz deðil mi?" diye sorarken gözlerindeki güven veren bakýþý görmemek mümkün deðildi.

Neslihan, çantasýnýn fermuarýný açmýþ, elini içine sokmak üzereyken doktor tarafýndan kendisine uzatýlan mendili fark etti. Titreyen ellerini selpak mendile doðru uzattý ve teþekkür ederek avuçlarýnýn içine aldý. Mendili, gözlerine noktalar halinde dokundurdu. Sonra burnunun üzerinde bir süre tuttu ve býraktý.

"Doktor Bey verdiðiniz ilaçlar, kulaðýmdaki sesi yok edecek, artýk kurtulacaðým deðil mi?" diye sordu kýsýk bir ses tonuyla.

"Verdiðim ilaç sizi gevþetecek, daha saðlýklý kararlar almanýzý saðlayacak. Karanlýðýn içinde her zaman içinizi aydýnlatacak bir ay ýþýðý ve yanýp sönen yýldýzlar olduðunu yeniden keþfetmenize yardýmcý olacak. Ama bu küçücük haplardan tek baþýna mucizevi etkiler beklersek yanlýþ olur. Birlikte daðlarý aþmaya çalýþacaðýz. Size tavsiyelerim olacak. Bunlarý bir plan dahilinde gerçekleþtireceðiz. Ama sizin de bana yardýmcý olmanýz gerekiyor."

"Siz koskoca doktorsunuz! Benim size nasýl faydam olur ki?"

"Birbirimizle koordine halinde olarak... Yani ortak kararlar alacaðýz ve bunlarý uygulamak için büyük bir gayret göstereceðiz. Her hafta buraya geleceksiniz ve durum deðerlendirmesi yapacaðýz. Daha sonra ayda bir, duruma göre daha uzun aralýklarla görüþeceðiz. Herþey çok güzel olacak."

Neslihan'ýn gözlerinin içi ýþýldamýþtý.

"Ben hazýrým. Siz yeter ki yapacaklarýmý söyleyin ne olur?"

Doktor, döner koltuðunu geriye doðru itekledi ve ayaða kalktý. Masanýn etrafýný dolaþtýktan sonra Neslihan'ýn karþýsýndaki koltuða oturdu. Neslihan, gözleri ile doktorun hareketlerini izliyordu.

"Yaþamýþ olduðunuz olay karþýsýnda gösterdiðiniz tepki gayet normal. Hasta olduðunuzu kesinlikle düþünmeyin. Þu anda yaralý bir güvercini tedavi ederek yeniden uçurtmayý deneyeceðiz. Ben bu güvercinin kanatlanacaðýna inanýyorum. Sen de inanýyorsan sorunlardan biri daha þimdiden yok oldu demektir."

Neslihan'ýn dudaklarý yana doðru kavis çizdi.

"Bu güvercin yoksa ben miyim?"

"Evet. Keþke bu olayý hiç yaþamamýþ olsaydýnýz ama bazý þeyler bizim kontrolümüzde geliþmiyor. Yoksa bir kaðýda isteklerimizi yazardýk ve sýrtýmýzý geriye doðru yaslayarak dakika dakika gerçekleþmesini beklerdik. Oysa biliyoruz ki planladýklarýmýzdan bir kýsmý gerçekleþir bir kýsmý ise maalesef suya düþer. Ya da tamamen sýradýþý bir olayla karþýlaþýrýz. Allak bullak oluruz. Ýþte bu noktada yapacaklarýmýz bizi ya gün ýþýðýna çýkarýr ya da karanlýða gömülmemizi saðlar."

"Ben, gün ýþýðýna çýkmak istiyorum Doktor Bey."

Doktor, sað bacaðýný sol bacaðýnýn üzerine attý ve iki elini diz kapaðýnda birleþtirdi.

"Ruhumuzda iki farklý saksýda, ayný topraklar kullanýlarak ekilmiþ iki bitki yetiþtirdiðimizi varsayalým. Bitkiler ýþýk, su ve sevgi ile beslenir ve büyürler deðil mi? Biz dert çiçeðimizi karanlýkta býrakacaðýz ve gözyaþlarýmýzla sulamayacaðýz. Ýlgilenmedikçe, üzerinde durmadýkça üzüntümüzün kaynaðýnda ne varsa gün be gün solacak. Belli bir zaman sonra dertlerimizin kuruduðunu ve yok olduðunu göreceðiz. Sevinç ve huzur çiçeðimizi de ruhumuzun en hava alan kýsmýna koyacaðýz. Güzel düþüncelerle besleyeceðiz. Her gün el birliði ile mutluluðu filizlendireceðiz. Bir gün gelecek, sevinç çiçeðimizin saksýdan taþtýðýna tanýk olacaðýz. Hatta daha büyük bir saksýya yerleþtireceðiz. Ne diyorsun bu iþe?"

Neslihan ellerini doktora doðru uzattý.

"Anlaþtýk Doktor Bey. Size inanýyorum ve ne söylerseniz yapmaya hazýrým."

Neslihan ve doktorun konuþmasý neredeyse bir saat sürmüþtü. Neslihan, konuþtukça, içini boþalttýkça kendini daha bir iyi hissediyordu. "Bugünlük bu kadar Neslihan Haným. Haftaya görüþmek üzere" diye cümlesini noktalayan Doktora Neslihan nasýl teþekkür edeceðini bilmiyordu. "Görüþmek üzere" diyerek ayrýlýrken sanki bir saat önceki hüzünlü kadýn gitmiþ yerine bir baþkasý gelmiþ gibiydi.

Neslihan, dýþarýya çýktýðýnda tertemiz havayý tüm benliðinde hissedecek þekilde içine çekti. Yolun sonundaki çiçekçiden ilk kez kendisi için rengârenk çiçeklerden oluþan bir demet yaptýrdý. Eline aldýðýnda salonuna ne kadar yakýþacaðýný düþledi. Otobüs duraðýna iyice yaklaþmýþtý ki cep telefonunun zili çaldý. Arayan Aylin'di. Havadan sudan konuþmalar yerini baþka konulara býrakmýþtý.

"Seninkileri gördüm. Elele göz göze dolaþýyorlardý. Yarýn Ýstanbul'a gidiyorlarmýþ. Haber vereyim dedim."

Neslihan, buz gibi olmuþtu. Ellerini yumruk yaptý ve gözlerini bir müddet yumdu. Aklýna doktoruna verdiði söz geldi. Ne olursa olsun artýk "Dert Çiçeði"nin açmasýna izin vermeyecekti.

"Onlar benimkiler deðil artýk! Hatta hiç bir þeyim deðiller. Bana onlarla ilgili bir haber vermek için lütfen arama!"

Telefonu kapattýðýnda ruhundaki "Huzur Çiçeði" filizlenmeye baþlamýþtý bile.



SON
Aysel AKSÜMER