----------------------BÝR ÖYKÜ ÜÇ FARKLI ANLATIM-------------------


"BÝRÝNCÝ ANLATIM"

O zamanlar küçücüktü Ayþe. Doðduðu yer olan eski ahþap ev bir dönemin eski Ýstanbul’unu yansýtýrdý. O evde gözlerini açtý Ayþe. Annesi Safiye haným Ayþe’nin dünyaya geliþini buruk bir acýyla karþýlasa da fazla üzülmüyordu. Altý çocuðun üstüne yedincisinin gelmesi demek, sofrada bir tabaðýn fazla olmasý demektir düþüncesiyle bu çocuðu fazla bir endiþe ile karþýlamadý. Sadece haftalýk temizlemiþ olduðu dört adet apartmana bir tanesi daha eklenecekti. Onu baðrýna bastý anne. Babasý Ali Rýza efendi çalýþmazdý. Sanki günde beþ vakit namazýný kýlmak için gelmiþti bu dünyaya. Dünya nimetlerini ve o yaþamý istemiyordu. Doðduðu andan beri. Ezan sesi duyuldu mu o sokaklar da camiye doðru koþan sakallý bir adamdý . Ayþe ne yazýk ki yokluklar içinde büyüdü.

Annesinin temizlik yaptýðý, merdivenlerini sildiði o apartmanlarýn basamaklarýný topuklu ayakkabýlarýyla çiðneyen o zengin kýzlara özenirdi sürekli. Ayþe de güzel kýyafetler giymek istiyordu. O kýzlarýn bindiði lüks arabalara binmek, o arabalarýn yakýþýklý þoförleriyle arkadaþlýk yapmak için büyük bir özlem duymuþtu. O günler ve hemen hemen her gün. Bir gün apartmanýn merdivenlerini silerken Safiye hanýmýn ayaðý kayýnca düþtü. Beþinci kattan bodrum kata kadar yuvarlanarak inen yaþlý kadýnýn cesedini bulan adam kapýcý Kazým efendi’ydi. Ýki kýz kardeþi daha önce veremden ölmüþtü. En büyük abisi cezaevinde müebbet hapis cezasýný çekiyordu. Diðer kardeþleri de çok önceleri ýslahevinin yolunu tutmuþtu. Babasýyla artýk bundan sonra yalnýz yaþamak zorundaydý Ayþe.

Peþ peþe gelen bu olaylar da Ali Rýza efendi’yi kahretmekte gecikmedi. Daha çok namaz kýlmaya baþladý. Ýþlediði günahlar yüzünden Tanrý’nýn bu felaketleri yarattýðýný düþünmüþtü. Cami hocasýna günahlarýný ve felaketlerini anlatarak özel bir izin aldý. Artýk o evden camiye koþarak gitmeyecekti. Bundan sonra cami’den hiç çýkmayacaktý . Oraya taþýnmýþtý. Caminin temizlik iþlerini üstlenirken yirmi dört saat namaz kýlma þansýný da yakalamýþtý. Onu bir daha kimse göremeyecekti. O kutsal musalla taþý hariç. O güzelim tarihi evde tek baþýna kalan Ayþe aç kalmamak için mecburen annesinin mesleðini ele aldý. Elindeki kovalarla bez parçalarýyla bir apartmana girdi. Tüm hýrsýyla merdiven basamaklarýný sildi, ovdu. Günlerce o hýrsla çalýþtý, durdu. Topuklu ayakkabýlý, kýrmýzý etekli, zengin kýzý Mualla onu fark edene kadar. Bu fakir kýz bu güzellikle kendini heba etmiþti. “Sen de benim bindiðim arabaya biner misin?” diye sordu bir gün. Sevinçten göz yaþlarýný zor zaptetmiþti Ayþe. “Evet hanýmcýðým” demiþti. “Peki biz grup yapýyoruz, gayet zevkli oluyor, aramýza da girer misin?” diye tekrar sormuþtu. “Evet girerim, ne isterseniz yaparým” diyordu.

Ayþe Mualla ile basamaklardan inerken kova da beþinci kattan aþaðýya yuvarlanýyordu, kapýcý Kazým efendi’nin ayak diplerine ulaþana kadar. Ayþe mutluydu. Yeni elbiseleri olmuþtu. Kuaförden çýkmýyordu. O fakir evden hemen her gün bir leydi olarak çýkýnca komþularýn dikkatini çekmiþti.

Bir gün o sokaktan bir mektup yola çýktý. Boðaz köprüsünü, yemyeþil ovalarý, kurak daðlarý geçti. Tarlada çalýþan pala býyýklý bir adamýn týrmýðýnýn önüne düþtü o mektup. Rüstem amcasý mektubu okurken göz yaþlarýný tutamadý. Bir yeðeni ne hallere düþmüþtü. Karýsýyla, dayýsýyla, oðluyla, muhtarla konuþtu durdu. Aralýksýz günlerce. Bir karar çýktý meclisten.

Topkapý otogarýnda inerken elinde herhangi bir valiz yoktu. Tarihi ahþap evin kapýsýný çaldý. Kapý açýldýðýnda güzeller güzeli yeðeni ona gülümsüyordu. “Amca” dedi. “Yeðenim” diyordu Rüstem. Ýçeri girmedi, ona bir þeyler söyledi tüm duygusallýðý ile. Kapýdan çýkarken Ayþenin elinde de bir valiz yoktu. Makyajýný silmiþti. Baþörtüsü de haným hanýmcýk baðlýydý. Topkapý otogarýnda bir otobüse bindiler. Yol bitmek bilmedi. Þehirler dayanmýyordu bu otobüse. Gece gündüz oldu. Bilmediði bir vilayette indiler. Yeðenine yaptýðý cahillikleri, yaþamýn gerçek yüzünü anlattý hiç durmadan, Rüstem amcasý. Çok küçük bir köye girdiler. Bir evin içine adým attýklarýnda annesine benzeyen yaþlý bir kadýný gördü. Kadýn ona gülümsüyordu. “Bu mu yeðenin Rüstem” diyordu kadýn. “Evet bu yeðenim artýk sana emanet, gözüm açýkta kalmasýn” dedi. “Battal” diye seslendi kadýn.

Yaþlý bir adam geldi. El sýkýþtýlar, öpüþtüler. Ayþe birden durdu. Amcasýna baktý. “Amcacýðým ben vazgeçsem olmaz mý “diye sordu. Amcasý kaþlarýný çattý. “Yeðenim iki gün boyunca senle ne konuþtuk he? Sen bana seve seve orada kalýrým demedin mi? Bak beni yine üzüyorsun” diyordu. “Tamam amca gitmekten vazgeçtim” dedi. Amcasý evden ayrýlýrken Ayþe yaþlý kadýnýn koluna girmiþti sarýlarak. Köyün çýkýþýnda amcasý tabelaya baktý. Bir kalem ile o köyün adýný eline yazdý. Uzun yýllar mektup gönderecekti sevgili yeðenine. Tekrar baktý oraya okumak için. “Maraþ Genelevi 18 Yaþýndan Küçükler Giremez ” yazan tabelayý gülümseyerek okudu. Mýrýldandý amcasý. “Aferin yeðenime, sonunda kendini de kurtardý bizleri de...”

"ÝKÝNCÝ ANLATIM"

Yavrucak o zaman çok küçükmüþ. Ev eskiymiþ tabii, fakir bir ailenin insanlarýymýþ. Zavallý kýzcaðýz o kýsmetsiz, gariban evde bu fani dünyaya gözlerini açmýþ. Anne kalabalýk çocuklarýn üstüne bir de Ayþe gelince onun karnýný nasýl doyurayým diye çok üzülmüþ. Hemde çok... Tam bir çilekeþ Anadolu kadýnýymýþ. Helal olsun ona. Zavallý kadýn çocuklar yetim kalmasýn karný doysun diye kendini heba etmiþ o apartmanlarda. Nerede bir iþ varsa, nerede bir apartman katý bulmuþsa çalýþmýþ didinmiþ. Babasý da pek muhterem, namazýnda niyazýnda olan bir insanmýþ. Herhalde dünya malý dünyada kalýr demiþ, demiþ ki çalýþmamýþ. Elbette Allah’ýn takdiri. Zaten ermiþler de hep böyle insanlardan çýkarmýþ. Ali Rýza efendi yeter ki ezan sesini duymasýn. Ýki eli kanda olsa bile namazýna yetiþen bir zat olduðu için hoca efendi onu pek severmiþ. Zavallý kýzcaðýz o zengin sosyetik karýlara özenirmiþ. Ne yapacaktý ki? Cahillik desen bir türlü demesen bir türlü. Apartman muhitinin ahalisi kýzýn ahlakýný bozmuþ olacak ki bu sevdaya tutulmuþ.

Yaþlý kadýn bir gün ayaðý mý ne kaymýþ düþmüþ aþaðý. O koca merdivenlerden yuvarlanýrken Allah bilir ne acýlar çekmiþ. Kader alnýna yazmýþ olacak ki düþe düþe gitmiþ kapýcý Kazým’ýn ayak dibine kadar düþmüþ. Kardeþlerinin kaderi de pek kötüymüþ. Ýki yavrucak verem olmuþ. Büyük abileri bir þeytana uymuþ mapushaneye düþmüþ. Sahipsiz kalan diðer küçükler de yetimhaneye gitmiþ. Evin direði gidince baba kýz tek baþlarýna kalmýþ. Cami hocasý da pek muhterem bir insanmýþ. Ali Rýza efendinin bundan sonra camide kalmasýný istemiþ. O da kabul etmiþ. Tam þeriat adamýymýþ babasý. Zavallý kýzcaðýz tek baþýna sahipsiz kalýnca karnýný doyurmak için mecburen o ahlaksýz apartmana girmiþ. Kýzýn sahipsizliðinden cahilliðinden faydalanan o þýrfýntý yollu karý Mualla kýzýn aklýný çelmiþ. Baþlamýþ o orospularla gezip tozmaya. Helal süt emmiþ bir komþusu Ayþe’nin haline üzülmüþ olacak ki köye mektupla haber salmýþ.Tarla’da çapa yapan o kaný bozuk amcasý aslýnda üveymiy miþ ney miþ?.. Gitmiþ hanýmýna, muhtara, oðluna danýþmýþ. Onlar da al sahip çýkalým demiþ.

Binmiþ otobüse gelmiþ Ýstanbul’a. Evin kapýsýný çaldýðýnda Ayþe önce çok sevinmiþ, sonra üzülmüþ. Amcasý “Hadi yeðenim köye gidelim” demiþ. Ayþe “Olmaz” demiþ. "Bilmiyorsunuz beni, ben çok kirlendim, gelip de sizin o temiz köyü kirletemem. Sizin huzurunuz da kaçmasýn. Benim alýn yazým böyle” deyince amca da bir süre düþünmüþ. Kýzcaðýz belki de haklýymýþ. Alýn yazýsýndan kaçýlmaz derler". demiþ. Kaný bozuk amca iþte o anda þeytana mý uymuþ ne ona bir teklifte bulunmuþ. Asker arkadaþý Maraþ’ta pezevenkmiþ. "Madem bu iþi yapmak istiyorsan gel hakkýyla yap yeðenim, hem para kazanýrsýn, bizler de üç kuruþ nasiplenelim sevap yapmýþ olursun" deyince cahil kýz kabul etmiþ. Bir taraftan ona hak vermiyor deðilim. Kýzdýðým amcasý biraz acele etmiþ. Zaten kaderi öyle yazýlmýþsa kim engel olurdu ki? Sonra atlamýþlar otobüse, gitmiþler kerhaneye. Allah yardýmcýsý olsun derim. Sahipsizlik çok kötü bir þey. Bu hikaye ciðerlerimi deþmediyse þerefsizim. Hepimizin çoluk çocuðu var, dikkat etmek lazým.

"ÜÇÜNCÜ ANLATIM"

O zamanlar tam kopilmiþ bu Ayþe...Leþ bir evdi orasý bilirim. Ýstanbul’da daha berbatý da eminim bulunmazdý. Annesi de o biçim isyan etmiþ bu doðuma. “Bu piç kurusu bizim tabak sayýsýný arttýrmak için mi geldi bu dünyaya ” demiþ. Mahallede temizlemediði apartman harbiden kalmamýþtý. Bir lavuk babasý vardý, onuda bilirim tam bir hokkabazdý. Üstelik tembel mi tembel. Dediklerine göre bu aga eski þarapçýymýþ. Dümenden o beþ vakit namazý kýlarmýþ iyi mi. Yani yolunu bulmak için o sakallý amcamýz koþarmýþ camiye. Helal olsun yine de kurnazmýþ. Annesinin takýldýðý apartmanlardaki lastiklere özenmiþ bizim Ayþe. Eh kýzcaðýz haklý sayýlýr. Gözü gönlü istiyor yani. Kim arabayla gezmek tozmak istemez ki?.. Bir gün annesi o koca kýçýný merdivenlerden kaydýrmýþ. Ulan böyle þanssýzlýk mý olurmuþ?.. Sen tut beþinci kattan aþaðý düþ, ta bodrum kata kadar in olacak þey deðil. Her neyse kapýcý Kazým hýyarý onu bulmuþ. Eh haliyle annesi krosti kefal olunca o tembel lavuk babayla baþ baþa kalmýþ.

He diðer kardeþleri söylemeyi unuttum. Ne olacak yani?.. Böyle babadan, böyle anadan, bu tersoluktan çýkacak çocuklardan ne olur hee?..Mühendisler ordusu çýkaracak haller mi var?.. Ýkisi veremden takla olup gitmiþ. Biri kodese, diðerleri de ýslahevinin yolunu tutmuþ. Ali Rýza lavuðu fýrsat bu fýrsat deyip kapaðý atmýþ camiye. Oh ne güzel bee, üç öðün yemek, yan gelip yatmak var mý ötesi. Cuma çýkýþý da yardým toplama ayaðý ile yol bulmak gibisi var mý?.. Körün istediði bir göz Allah iki tane vermiþ hesabý Ali lavuðu paçayý yýrtmýþ. Cami hocasý da az müptezel deðilmiþ hani. Hocanýn tam yalakasýymýþ. O da çok geçmeden geberdi ya oh olsun. Neyse… Ýþin aslý ne biliyor musunuz?.. Ayþe de az kaþar deðilmiþ hani. Tek kalýnca “Oh özgürlük” demiþ.Tabi o biçim sevinmiþ. Bundan sonra her þey serbest demiþ. Yediðin önünde yemediðin arkanda hesabý. O merdivenleri silme ayaðý da hep dümen. Mualla orospusunu tanýsýn diye öyle temizlik ayaðýna takýlmýþ. Mualla kaþarý da onu görünce tam adamým demiþ. “Yavrum” demiþ, senin maþallah her tarafýn fýkýr fýkýr oynuyor, bizlerle takýlýr mýsýn?.. Bizde ne ararsan var, her yol Paris. Grup falan da yaparýz biz, bizlerle takýlýr mýsýn?.. diye sorunca Ayþe de çok sevinmiþ. Yeme de önünde yat diyerek o teklife balýklama atlamýþ. Haliyle dedikoducu komþu kadýnlar Ayþe’nin giydiklerini, yediklerini kýskanmýþ. Hani kedi uzanamadýðý ciðere mundar dermiþ ya, bir mektupla Ayþe’yi amcasýna ispiyonlamýþlar.

Amcasý da az pezevenk deðilmiþ hani. Yolunu bulacaðýný anlayýnca sevincinden hüngür hüngür aðlamýþ aç lavuk. Köyün diðer pezolarýna hemen fikir danýþmýþ. Bilakis muhtar o kerhaneyi aramýþ pazarlýk yapmýþ. Boþuna muhtar olmamýþ ya... Fiyat da anlaþýlýnca amcasý yerinde durur mu tam topuk doðru Topkapý otogarý. Lavuk otobüsten de hýzlýymýþ. Kapýyý çaldýðýnda Ayþe açmýþ. "Yeðenim madem bu iþi yapýyorsun bari bedavadan yapma. Gel seni bir tanýdýðýmýz var gidelim oraya hem para kazanýrsýn, hem de bedavadan þey bulmuþ olursun ne dersin?.." diye sorduðunda ne diyecek kaþar Ayþe hemen sevinmiþ kabul etmiþ. Kimse uyanmasýn diyede baþörtü ayaðý ile evden yola çýkmýþlar. Sonrasý malumunuz bizim o Maraþ genelevine girmiþer. Yani alan memnun, veren memnun. Amcasý aldýðý toplu parayla yeni tarlalar almýþ. Traktörü de Ayþe’nin üstüne yapmýþ. Gerçi Ayþe bir ara caymak istemiþ. Çünkü eve gelen lavuklar beygir gibi kokan , öküz gibi adamlarmýþ. Nerede Ýstanbul’un delikanlýsý, daha çok arar. Yani hikaye aynen böyle. Yukarýda anlatan o iki mülayim arkadaþýmýzdan biraz farklý ama mevzu yine ayný kapýya çýkýyor. Hürmetler, çok selamlar...