Çocuk yerlerde debeleniyor... Avazý çýktýðý kadar baðýrýyor, haykýrýyordu:

"Babamý istiyorum, bana ne, bana ne, ben babamý istiyorum!"

Gardiyan umursamaz bir tavýrla çocuðu izliyor... Jandarma baþý önünde gözlerini kaçýrýyor. Anne çaresiz... Baba þaþkýn gözlerle oðlunu izliyor.

Yerde debelenen oðlunu aldý kucaðýna baba. Baðrýna basmak istedi onu. Saçlarýný koklamaya baþladý. Akan gözyaþlarýný, oðlu görmesin diye içmek istiyordu. Baba oðul birbirlerine sarýlmýþ bir halde öylece aðlýyorlardý. Çocuðun gözyaþlarýyla beraber akan sümüðünü sildi. "Ne olur aðlama oðlum, bak buradayým, yaný baþýndayým."diyebildi titreyen çaresiz sesiyle. Sesi aðlamaklý duygu yüklüydü. Çocuk olanlara aldýrýþ etmiyor, aðlamasýný aralýksýz sürdürüyordu. Hýçkýrýk nöbetine yakalanmýþtý, uyanmak istemiyordu bu nöbetten.
Hýçkýrýklara karýþan çocuk: "Ben babamý istiyorum!" diye baðýrýyor, feryadý görüþ haneyi çýnlatýyordu.
Babasýnýn boynuna sýkýca sarýlmýþtý çocuk. Birden en çok sevdiði þeyi yaptý: Babasýnýn býyýðýna asýldý, býyýðýný çekmeye, oynamaya baþladý. Bir yýl öncesini yaþýyordu çocuk. O zamanlar beþ yaþýnda var yoktu. Bir gece yarýsý kapýlarý zorla açýlmýþ ve yine zorla alýp götürmüþlerdi babasýný yabancý birileri. Bir anlam verememiþti o zamanlar. Annesi, babasý için, "birazdan gelecek" demiþti. Bir yýl geçmesine raðmen gelmemiþti babasý hâlâ.
Sonunda kendisi gelmiþti babasýnýn yanýna. Onlarca kapýdan didik didik arandýktan sonra ancak kavuþabilmiþti babasýna.

"Neden buradasýn baba?"diye sordu çocuk.

Baba þaþkýn, uykudan yeni uyanýrmýþçasýna, "Küçüksün yavrum'' diyebildi çaresizce. ''Nasýlsa bir gün anlayacaksýn, ama önce büyümelisin."

Çocuk gömleðinin kolunu sýyýrarak, pazusunu þiþirip gösterdi. "Bak, büyüdüm, elle bir" dedi. Gözlerini babasýnýn gözlerinin içine dikerek:
"Baba anlat sen yine de, anlarým ben." diye diretti.

Baba mutluydu, umutlandý, tarifsiz bir sevinç duydu içerisinde. Oðlunun yürekli oluþu bir süre için ertelemiþti acýlarýný.
Özlemle sarýldý bir kez daha oðluna, alnýna, yanaklarýna, gözlerine, her tarafýna öpücükler konduruyordu. Anne þaþkýn, hüzünle izliyordu olup bitenleri. Birden göz-göze geldi eþiyle... Baba usulca býraktý oðlunu yere.

Bakýþlarý devam ediyordu, içi acýdý, yüreði burkuldu babanýn. Onlarý yüzüstü, bir baþýna yapayalnýz koymuþtu...

Kadýn kocasýna sarýldý, aðlamamak iþin dudaklarýný ýsýrmaya baþladý. Çocuk onlardan sýyrýldý, kaçtý adeta, gardiyana doðru koþtu. Karþýsýna dikilerek, baðýrmaya baþladý:

"Çabuk anahtarlarý ver bana!"

Gardiyan afalladý. Kendini bilmez bir haldeydi. Çocuk haykýrarak tekrarladý:

"Sana anahtarlarý ver dedim!'' Sesinin tonunda, bir isyan, bir kararlýlýk okunuyordu.

"Kapýyý göster bana, babamý alýp götüreceðim buradan çok uzaklara!"

Çocuk aðlýyordu, anne aðlýyordu, baba Fýrat nehrine dönmüþ gözyaþlarýyla, göðsü kabarýk bir halde ve gururla kurtarýcýsý oðlunu izliyordu...