Bir Pazar sabahýydý... Sokak satýcýsýnýn gür, lahuti sesiyle
uyandýk.
“Taksitçi, Halýcý! Taksitçi geldi, hanýmlar, beyler!” diye baðýrýyor,
adeta yýrtýnýyordu!
Eþim, “Þimdi kaynanam uyanýr ve onun yuvasýný yapar.”
dedi býyýk altýndan gülerek.
Sözünü bitirmemiþti ki, yukarýnýn panjurlarý, büyük bir hýþýrtýyla
açýldý. Ardýndan balkon kapýsýnýn cýzýrtýsý duyuldu.
Eþim büyük bir merakla cama koþtu. Anamýn sesi gürledi,
odamýza doluþmaya baþladý bile:
“Taksitçi, halýcý!” diye baðýrýyordu.
“Buyur haným teyzem, geldim.”
Bir sessizlik oldu. Kýsa sürdü ama bu sessizlik. Anam balkondan satýcýnýn tezgâhý üzerine yaydýðý halý, kilim ve yolluklarý görünce azarlamaktan vazgeçmiþti:
“Kaça yolluklar?” diye sordu.
Fiyatýný fazla bulunca, bu kez daha satýcýya çattý. “Senden
evvel gelen satýcýda daha ucuzdu yolluklar ama almadým.”
dedi. “Benim satýcým var’ dedim ona. Seni bekledim.”
“Yapma be teyzem!” dedi hayretle satýcý. “Benden önce baþka
bir satýcý mý geliyor bu sokaða? Haftaya daha erkenden
geleyim o zaman. Tamam, teyzem gel aþaðýya, beðendiðini
al, hem de istediðin fiyattan, kaç tane almak istiyorsan.”
Anam, aþaðýya, tezgâhýn baþýna inmiþ, kýz kardeþimin çeyizine
dört, bizim koridora da iki yolluk almýþtý. Zili çaldý.
Salona kadar girerek:
“Bunlar da sizin.” dedi, elindeki yolluklarý salona býrakýrken.
“Ana”, dedim. “baþka satýcý ne zaman geldi de biz duymadýk?”
Güldü, sinsice.
“Oðul”, dedi. “Ben öyle demesem, satýcý yolluk fiyatýný düþürmezdi.
Bak size de aldým. Kötü mü oldu?”
“Sað ol ana.” dedim. “Ýyi de oldu.”
“Peki, ana adamda yolluk olmayaydý, o zaman ne yapacaktýn?”
diye soran eþime:
“O zaman onun yuvasýný yapacaktým! Kavata bak. Sabahýn
köründe gelmiþ, Taksitçi! Halýcý! diye baðýrýyor.” dedikten
sonra yolluklarý sýrtladýðý gibi gitti.