ÇINAR

“Çýnar” sözcüðü sizlere neleri hatýrlatýr?

Tevfik Fikret’in “Çýnar” adlý þirini mi?

Hani okullarda bizlere ders olarak ezberletilen þiir…

Ama “Çýnar” denilince benim aklýma Malatya Orduzu Çarþýbaþý’nda bulunan çýnar gelir….

Tevfik Fikret, ne murat etmiþti bu þiirde bilmem ama bizim Orduzu’daki çýnarý her gördüðümde, gayrý ihtiyarý Tevfik Fikret’in o meþhur “Çýnar” adlý þiirin bazý mýsralarý dilime dolarým; “Enli, boylu, vakûr. /eðilmemiþ, maðrûr/ Koca bir gövde; belki altý asýr,/Belki ondan da fazla, dalgýn, aðýr,/Kaygýsýz bir ömür sürüp gelmiþ;”…

Tevfik Fikret bu teþbihle belki de Osmanlýyý anlattý ama bu ifadeler tamý tamýna bizim Orduzu’daki çýnara da uyum saðlýyor…

Malatya Orduzu Çarþýbaþý’nda bulunan çýnarý ilk gördüðümde ilkokul ikinci (ya da üçüncü, belki de dördüncü, hatta beþinci bile olabilir) sýnýf öðrencisiydim…

“Ýlkokul öðrencisiydim”, derken siz, sakýn beni bir ilkokul öðrencisi gibi düþünmeyiniz çünkü ben ilkokulu, bir ilkokul öðrencisinin bulunmasý gereken yaþta okumadým…

Yani önlük giyen bir delikanlý düþünün, ya da kara cübbe giyen bir imamý…

Ýþte öyle bir önlüðüm vardý benim. O önlüðü, okul bitene kadar giyeyim diye babam birkaç numara büyüðünden almýþtý…

Çýnar’a gezmeye giderken sýnýfça, benim üzerimde o malum önlük vardý…

Yani yoksulluk, biraz da görgüsüzlük vardý… Týpký ‘Yeþilçam’ filmlerindeki aktris gibi…

Doðrusu çýnarý sevmiþtim, ya da çýnarda yaþadýklarýmý…

Çýnar benim gözümde hala yýllar öncesi çýnar, daha doðrusu öyle biliyordum. Ama birkaç yýl önce yeniden onu gördüm. Özlemiþtim, hafýzýmda hala el deðmemiþ bir mekân olarak duruyordu…

Gidip yeniden gördüðümde Çýnar’ýn bulunduðu mekân deðiþmiþti, daha önce patika bir yol þeklinde gidilen çýnar yolu þimdi ‘NATO yolu’ gibi iþliyordu. Civardaki yeþillikler bile eskisi gibi canlý ve albenili deðildi. Çýnardaki çeþme de eskisi gibi akmýyordu. Koca çýnarýn köklerini bir serum gibi besleyen dere/çay bile deðiþmiþti… Kýsacasý çýnar tüm çevresi deðiþmiþti, doðallýðý kalmamýþtý. Sanki bir hoyrat el girmiþ yüreðini alýp götürüvermiþti çýnarýn. Daha önceleri pek bilinmeyen ve gizemliliðini koruyan çýnarýn mahremiyeti kalmamýþ, sýrrý, gizemliði uçup gitmiþti…

Belki inanmazsýnýz ama ben de Tevfik Fikret gibi; “Söyle ey çýnar, baðrýn/Hangi odlarla yandý? Hangi siyah/Kurt içinden kemirdi? Hasta, tebâh,/Seni kim þimdi baðlayýp saracak?/Kim þifalar verip de kurtaracak?” þeklinde haykýrmak istedim…

Lakin haykýramadým, sustum…

Sustum ve yanýmda getirdiðim yemekten yemeye baþladým.

Bir taraftan yemek yerken refakatçimle diðer taraftan gelip-geçenlerin yýlan bakýþlý gözleminde bir þey anlayamadým, yemeðin tadýný dahi duyamadým. Eskisi gibi yani yýllar öncesi gibi üzerimde imam cübbesi benzeyen ünlük yerine gayet çaðdaþ bir elbise vardý ama ben o zamanki kadar þen ve þakrak deðildim. Daha doðrusu ben, o eski ‘BEN’ deðildim týpký çýnarýn o eski çýnar olmadýðý gibi…

Aslýnda þimdi; “Söyle ey çýnar… Seni kim þimdi baðlayýp saracak?” yerine “Söyle ey Þevket… Senin gözyaþlarýný þimdi kim silecek?” diyerek bir köþeye çekilip gizli gizli aðlayasým geldi…