Yaðmurda üþür kuþlar. Minik özlemim gibi,
El deðmedik hasretle beni yakarsýn kalbim.

Elbet çýkar kuþlarýn yaðmurun da sahibi.
Sen öksüz yaftasýný niçin takarsýn kalbim?

Bana zindan geceler gayrisine lalezar.
Nerede adlin senin hýrçýn bakarsýn kalbim?

Hayalin kumsalýnda kulecikler kurarým.
Azgýn bir dalga olup hemen yýkarsýn kalbim?

Sunmazsýn bir gün umut atardamarlarýma,
Her gün bir baþka kezzap olur akarsýn kalbim.

Diyelim esir beden senden bir þey ummuyor;
Ruhumu zindanlara niçin týkarsýn kalbim?

Bugünlerim mahpussa elbet yarýnlarým var.
Niçin umutlarýma kurþun sýkarsýn kalbim?

Bu zalim gurbet gibi her an ve her fýrsatta,
Umudun yüreðine keder çakarsýn kalbim.

Yok, kalbim olmaz kalbim olma bu kadar zalim.
Sen de çektirdiðinden elbet býkarsýn kalbim.

Suçladým Ulvi gibi; ama yargýç da benim.
Dilerim bu suçlardan ak pak çýkarsýn kalbim.