Bana bilmediðim bir þey söyle. Mesela hiçbir þey söyle. Ya da aðzýna uðrayan her þeyi söyle. Kýrýlýrým belki, ama daha çok severim seni. Mesela; erdemli olalým, yalaný kaldýralým aramýzdan. Bunun adý dürüstlük mü olacak ya da hep iyiliðini isteyelim birbirimizin, sonra ne olacak.
Kýskançlýktan, entrikadan ya da bunlarýn özü olan egomuzdan memnun deðil miyiz aslýnda. Kim terk edebildi kendisini en güzel anýnda, kim kopabildi benliðinden en umarsýz zamanda. Gülmek ve aðlamak bu kadar komþu yaþamalarýna raðmen, mimiklerimizde birbirine karýþmaktan ya da birbirlerini karýþtýrmaktan baþka ne iþe yaradýlar.
Ben ihanet ettim diye baðýran birini gördünüz mü hiç, ya da gördünüz diyelim omzunuzu uzak tutmaz mýydýnýz ondan. Kendi mutluluðunu düþünmeyen insan baþkalarýný mutlu edemez cümlesi kaç kez uðradý yanýnýza. Bir terazi koyun hafýzanýza þimdi; unuttuklarýnýzla, unutmaya çalýþtýklarýnýzý tartýn ayrý kefelerde, ne kadar çaresiz olduðunuzu bulacaksýnýz sonunda.
Ben diye baþlayan, tamam mý anladýn mý diye biten cümleler kurmaya devam edin. Çünkü hiçbir zaman bizi kapsamayan anlaþmalarýmýz olacak ve hiç biri anlaþtýk diye bitmeyecek. Ýnsanlarýn genel eðilimlerine bakýn pencere kenarýnda çiçekleri olanlar, hayvanlarýný dolaþtýrmaya çýkanlar, maket uçak ev yapanlar, avcýlar, misyonerler, müzisyenler, þairler yani sen ben, hepimiz yalnýzýz. Yalancý, sahtekar, dedikoducu, düþüncesiz ve o gün geldiði zaman ihanet edenleriz. Cevap vermeyen, karþý gelmeyen, yalan söylemeyen, sorumluluk istemeyen uðraþlarýmýzla mutluyuz.
Bir gün Beþiktaþ’tan Kabataþ’a aðaçlarla uzanan yola yürüyorum. Sahile doðru gidip biraz boðazý seyredeyim dedim. Orda bir bank bulup oturdum. Tam yanýmdaki bankta da kýrk yaþlarýnda, sarý saçlarý biraz seyrelmiþ, masmavi gözleriyle göçmenleri andýran yanýk tenli bir adam oturuyordu. Etrafý seyrederken ki rahatlýðý yüzünden etrafa bulaþan huzur çok rahatsýz ediciydi. Dayanamayýp müsaade istedim ve yanýna oturdum:
-Deminden beri sizi seyrediyorum ve rahatsýz edici bir mutluluk var yüzünüzde.
Cümlemi bitirmeme izin vermeden söze girdi:
-Çok doðru tespit etmiþsin, o kadar mutluyum ki, bulunduðum an itibariyle söylemiyorum, genel olarak muhteþem bir hayat geçirdim. Þimdi ölsem gözüm açýk gidecek hiçbir þey býrakmadým geride.
Diyerek onu mutluluða götüren yolu kýsa hayat hikayesiyle anlattý bana. Her cümlesini imrenerek dinledim. Ýlginç olan ve kýskanmamý saðlayan hayat hikayesi deðildi, anlatýrken takýndýðý jestler ve mimikler büyülemiþti beni. Yanýndan kalkýp yürümeye baþladýðýmda hala onun anlattýklarýnýn özetini çýkarmaya çalýþtýðýmý fark ettim. Ayný hayatý bana vereceklerini söyleseler bir an bile düþünmeden reddederdim. Yaþadýðý çoðu þeyi yaþamak istemezdim. Ama onun kadar mutlu anlatabileceðim bir hayatý býrakýn, bir kaç hikayem olmasýný çok isterdim.