"Bu sözler ne anlatmak istemektedir?"

Uzun ince bir yoldayım gidiyorum gündüz gece
Bilmiyorum ne haldeyim gidiyorum gündüz gece
Gündüz gece gündüz gece gündüz gece

Dünyaya geldiğim anda yürüdüm aynı zamanda
İki kapılı bir anda gidiyorum gündüz gece
Gündüz gece gündüz gece gündüz gece

Şaşar Veysel işbu hale gah ağlayı gah güle
Yetişmek için menzile gidiyorum gündüz gece
Gündüz gece gündüz gece gündüz gece

Ozan Aşık Veysel bu türkü sözleriyle acaba ne demek istemiştir. Duygusal melodinin etkisiyle verilmek istenen asıl mesaj fark edilememiş olabilir. Günümüzde yaşadığımız sorunlarla bu sözlerin arasında acaba ne gibi bir ilişki vardır?

Balatta ki Agora meyhanesinde düzenlenen ozanı anma gecesinde bu sözler çeşitli akademisyenler tarafından enine boyuna, hararetle tartışılmıştır. Katılımcılar arasında özellikle dikkati çeken şarapçı İsmet rumuzuyla tanınan bir şair, bu sözlerin bir Türkün dünya yolculuğunu anlattığını ısrarla belirtmiştir.

Şaire göre bu yolcunun önüne çıkan engeller arasında asıl en büyük engel kendisidir. Bu dünyaya gelmiştir ama neden niçin geldiğinin hala farkında değildir. O sadece bu yolun uzunluğu ve inceliği karşısında şaşkındır. Daha ilk adımlarından itibaren yolun bitip bitmeyeceğini merak etmektedir. Aşırı yorgunluk sonucu olacak ki geçen her kilometrede dünyaya geldiğine bin pişman olmaktadır. Bazen geri dönmek istese de buna bir türlü cesaret edemez. Çünkü, yorgunluğunun ikiye katlanma ihtimali söz konusudur. O çabayı göstermekten vazgeçer. Bu nedenle yeni bir umutla, sabırla yürümeye devam ederken yolun bir an önce bitmesi için dua etmektedir. Buna rağmen yol bitmemektedir. Zaman geçtikçe bu yol ona adeta rakip olmaktadır. Gittikçe öfkelenir. Artık bu yolu kendine hasım olarak görmektedir. İnatla bazen hırs ve kinle intikam alırcasına tüm gücüyle yürümektedir. O yüzden yol çevresindeki yaşayan o dünyayı ve insanları fark edemez. Yoldan çıkıp da o dünyaya katılmaya da bir türlü cesaret bulamamıştır. Çünkü o dünyadan korkmuştur. O gördüğü yabancılardan ürkmüştür. Ayrıca ikinci bir çabayı göstermeye de takati kalmamıştır Sonra yola alışır. Yolu kendine adeta yol arkadaşı olarak görmeye başlar. Bu yol alışkanlıktan olacakki artık onun evi gibi olmuştur. Artık hiçbir güç onu yolundan çeviremeyecektir.

“Bu düşünce daha sonra diğer katılımcılar tarafından desteklenmiş ve ayakta alkışlanmıştır. Paylaşmak istedim.”


-Geri dönersem, daha beter! Aynı korkunç yollardan bir kez daha geçmem gerekecek. Oysa ilerlersem, yolun düzelebileceği umudu var---Oriana Fallaci