Bir süre önce:

"Yeni ceza yasasýyla isimlerimiz elimizden alýnmýþtý. Hepimize birer numara verilmiþti."

Bir süre sonra:

Onun çýðlýðýný duyduðumuzda þok geçirmiþtik. Adeta böðürüyordu. Bazen hýrlýyordu. O da diðerleri gibi yalvarmaya baþlamýþtý. Seslere alýþkýn olsak da içimizden birisiydi 6 numara. O gün sýra bizim koðuþa gelince önce onu almýþlardý. Diðerleri gibi acý çekerken onlar gibi haykýrýyordu.

“Abi elinizi ayaðýnýzý öpeyim yapmayýn” diyordu. Beþimiz de dehþet içerisinde birbirimize bakýyorduk. Cezaevini inleten yasadýþý bu sesleri cezaevi müdürü cezaevi savcýsý acaba duymuyor muydu? Joplar, sopalar, tekmeler, yumruklar bizim 6 numaranýn gövdesini dövüyordu. O bizim her þeyimizdi. Arkadaþýmýz, canýmýz, çaycýmýz, bulaþýkcýmýz, süpürgecimiz, ayakçýmýz, her þeyimizdi. Ama baþgardiyan öyle düþünmüyordu.

“Burada hiç kimse bir diðerinden üstün deðildir. Söyle 6 numara seni bu hale kim getirdi. Bir an önce söyle de seni fazla ezmeyeyim” diye soruyordu.

Birbirimize bakýyorduk korkuyla. Ne cevap verecekti ki? 6 numara delikanlý bir adamdý. Kesinlikle konuþmazdý. Beyoðlu, Aksaray sokaklarýnda, Cudi daðlarýnda dolaþmýþ bir adam olarak bu faþistlere sýrrýmýzý veremezdi.

Ýnlerken, böðürürken, hýrlarcasýna bir þeyler söyledi. “5 numara” diye haykýrýyordu. Kulaklarýmýza inanamamýþtýk. Dördümüz de yalvaran gözlerle 5 numaraya bakýyorduk. Heyecandan, dehþetten, korkudan dilsiz gibiydik. Koridordan gelen alelacele postal seslerini duyarken yine ona baktýk. Onu almaya geliyorlardý. Çelik kapýlar peþ peþe açýlýrken ona soru soran yüz ifadesiyle son kez baktýk.

“Bize bunu yapma” diye. Gardiyanlarýn askerlerin arasýnda bir top gibi yuvarlanýrken kahramanca direniyordu.

“Ulan Allahsýzlar sizin kralýnýz gelsin” diye baðýrýyordu. Dördümüz de mutluyduk, bizi yanýltmamýþtý. Haydar delikanlý adamdý, mertti, aslan gibiydi. Hiç kimsenin gösteremediði cesareti, üstelik gözümüzün önünde göstermiþti. Yine baðýrtýlar, yine feryatlar duyuluyordu. O hala kahramanca direniyordu. “4 numara” diyene kadar. Þok geçirmiþtik. “Bari sen yapma diye üçümüzde 4 numaraya baktýk. Roman mahallesinin en býçkýn delikanlýsý “Bari sen yapma” dedik. Aylarca yýllarca sana baktýk hýrsýz herif. Yedirdik, içirdik, sigaraný aldýk, permatik býçaðýný bile verdik. “Bari sen yapma” dedik. Boþuna bir çabaydý. Koðuþ kapýsý daha açýlýr açýlmaz parmaðýyla onu iþaret etti.

“Ben deðilim be ya 3 numara” diyordu. Ýkisi birden tekme tokat götürülürken biz koðuþta baþ baþa kaldýk. Az sonra kapý açýldýðýnda yardýmcýmla çoktan helalleþmiþtik. Onu da sürükleyerek çýkardýlar. Koridordan duyulan sesler çelik kapýlarý titretiyordu. Baþgardiyan yardýmcýma öfkeyle baðýrýyordu.

“Sizi kim bu hale getirdi?”

“Abi bilmiyorum”

“Bize doðruyu söyle 2 numara...1 numara kim?”

“Doðruyu söyledim abi vallahi billahi bilmiyorum.”

“Eninde sonunda onu öðreneceðiz. Ölecek lan bu kaldýrýn þunu”