Sabahlarý kalkmakta zorlanmazdý. Çünkü yaptýðý iþin önemine inanýr, bu onu zinde tutardý gün boyu. Aldýðý eðitim, onun gözünde, bu iþe yaklaþýmýndan daha önemli deðil di ? Ýnsanlara birey gözüyle yaklaþýr, onlarý çoðunluk olarak görmekten, her zaman sakýnýrdý. Ona göre, bu tür bir yaklaþým, her zaman bir küçümseme, bir aþaðýlama barýndýrýrdý temelinde. Beraber çalýþtýðý, nöbet tuttuðu gençlere, her zaman insan üzerine çalýþýlan, bu önemli mesleðin, inceliklerini gerçek hayat hikayeleri ile anlatýr dururdu. Konuþma, dinleyen taraf için, sesliden sessize döndüðünde, gözlerdeki boþluklar, yavaþ yavaþ geniþlerken, anlatýlanýn havaya gittiðini düþünse bile . Öyle deðil mi hangi genç, günümüzde önceden öðrenileni tasvip ediyor. Ona, deneyerek öðrenmek daha kolay geliyor. Ama, katlandýðý maliyeti kýyaslayacak kadar, kýsa ömrü kalmadýðý için, vaktini heba etmek ona boþ gelmiyor. Gerçi, yaþça geçkin ve tecrübe konusunda su götürmez, nice insanýn yaptýðý yanlýþlar, göz önüne alýndýðýnda, onlar da kendi yaptýklarýndaki hatalarý görecek kadar fütursuz yaþamak arzusundalar.
Aynanýn karþýsýnda, kravatýný özenle baðlarken, ne kadar hayat kurtardýðýný düþünmek için, bol bol vakti olacaktý artýk. Emeklilik hayalleri kurarken, alýþýlmýþ bir hayat tarzýný býrakmak için, yeniden öðrenmesi gerekecek duygular, onu heyecanlandýrýyordu. Küçücük bu oda, ona kocaman bir dünya baðýþlamýþtý, kendine açýlan. Takým elbisesinin üzerine, bir iplik yapýþmýþ, aynadan görünen o ki, gerçekte ýþýk oyunu, güneþ, bu saatlerde, kendini ilk görmek isteyenlerle, selamlaþýr gibi. En son, þapka ile tamamlanan bir ritüel olurdu her gün. Bir insan, ayný memnuniyet ve hoþgörü ile, her gün bir iþi ne kadar süre ile yapabilir ?
Son günün hayalini kurduðu, sabaha uyanmýþtý. Bugün, bir farklýlýk olmasýný içinden geçirirken, bir zamanlar, dolaba iliþtirdiði, yapma bir papatya gözüne takýldý. Yakasýna takmak için, kýyýdan köþeden, bir toplu iðne buldu. Bitiþin, mükemmel olmasý gerekmez miydi ? Gerçi insanlar, iyileri övmekten çok, kötüleri eleþtirmekle meþgul olduðundan, mutlaka, kendisinin, arkasýndan da olumsuz, bir sürü þey söyleyeni, olacaktý elbette. Ama bir yerlerde okumuþtu, sanatla uðraþan insanlarýn, beðendirme kaygýsý içinde olmamalarý gerektiðini. Böyle düþünmek onu rahatlattý. Öyle ya itibarla yaþamak, sanatýn ta kendisi deðil miydi ? Bacon’nun dediði gibi “Sanat, doðaya eklenmiþ bir insandýr.”
Her zamanki gibi tam zamanýnda gelmiþti tren, son kez, görevli bir þekilde onun raylarda ilerleyiþini seyrederken yakasýndaki yapma papatyaya bir arýnýn konduðunu gördü.
“ Benlik düzeyimiz yaþamýmýzý kendisine çeker. Ve her þey senden kaynaklanýr. Gördüðün ve dokunduðun her þey senin varlýðýnýn, noksanlýðýnýn ve içindeki boþluðun dýþa yansýyan görüntüsüdür. Yaþamda boþluklar yoktur. Eðer sen, kendini yeni bir biçimde düþünmeye ve davranmaya zorlayarak bunlarý doldurmazsan,bunu senin adýna tüm zalimliðiyle o yapacaktýr.” Tanrýlar Okulu/ Stefano E.D’Anna