-Otobüs durağına ilerlerken bir şeylerin daha sonuna geldiğimin bilincinde olarak bir hafifleme hissediyordum. Durumu kavramam uzun bir zaman almadı çünkü uzun bir zamandır mevcut olgu içindeydim. Gerçi her ne kadar algılarımın yeteneğine ve bunca verilen zaman avansına rağmen şu an bir sürü soru cevap koşturmacası ile kan ter içinde de kalsam. Sebep olgunun ortadan kalkması, boyut değiştirmesi artık mevcut soruları da anlamsız kılmaktaydı. İstediğim yalnızca hayatı bu kadar zorlaştırmak için bir insanın nasıl bir ruh hali içinde olması gerektiğini anlamaktı. Ama bir şifre çözmeye çalışıyordum. Anlamsız bir şifre çünkü asla aynanın ön yüzünden okunan bir yazıyı sen arkadan düz göremezdin.
- Hastane durağında herkesin yorgun ve üzgün görünmesi olağan karşılanmalıydı. Uzun bir süredir doktora gelmeyen benim için çok da alışıldık bir durum değildi. İlaç içmeyi pek adet edinmediğimden-gerçi çocuklarım tüm rahatsızlıklarımın alkolün etkisi ile kendisini göstermediğini iddia ediyorlardı-en son ne zaman hastane yüzü gördüğümü hatırlamıyorum. Ayağımda çıkan çıban büyüdükçe büyüdü bana adım atmayı imkansız hale getirinceye kadar ısrar edince soluğu doktorda aldım. Aslında tek merak ettiğim kendime itiraf etmesem de verecekleri ilaçların alkol içmeme engel olup olmayacağı idi. Neyse ki adam uzun bir süre bu kadar içki kullanımın böyle bir durumda aksilik yapamayacağını düşünen ender rahat doktorlardandı da keyfim yerine geldi. Hastaneden çıktığımda kan sonuçlarını iki gün sonra alacağımı söylediklerinde bu yüzden ben de çok rahattım. Eve vardığımda ilk işim o uzun şeffaf bardağa , buzu koyup üzerine yavaş yavaş döktüğüm rakının beyazlaşmasını seyretmekti. Acaba….Hayat zaten yeterince zor, bir de üç kuruşluk keyfimden niye olayım.
-Bir insanı umutla kandırmak kolaydır. Ama aynı umutla kaç kere kandırabilirsiniz. Annem bu konuda rekor kırmıştı. Babamın alkole olan düşkünlüğüne değişik tepkiler vermeyi denedi. Kimi zaman hoşgördü onunla beraber içti kimi zaman umursamadı yedi içti gezdi kimi zaman sinirden bütün tırnak etlerini yoldu kimi zaman ise ortadan kayboldu. Ama hiçbirinde sonuç değişmedi. Bir oyunun kuralları ne olursa olsun sonucu değişmiyorsa birisi hile yapıyordur muhakkak. Bizim büyümemiz aslında, babam tarafından sadece resimlerde geçen zamanın bizim açımızdan ispatı idi. Ama varmaya çalıştığınız dağ ulaşılabilir olması aslında çok kötü ona ulaştığınızda hiçbir şeyin değişmediğini gördüğünüzde asla başka damar bulamıyorsunuz akacak. Biriken bunca öfke, umutsuzluk, başka dünyalarında yaşanması zorunluluğu sizi ikiye bölüyor. Umursamaz yaparsa ne ala.
-Akşama kadında kızında artık gelmez de yatar herhalde. Eskiden bir söylenir teklif edilirdi baba sen de buyur diye. Ama hangisine icabet ettim ki desene ama hayır ya ne demek ne zaman ihtiyaçları olsa gelmedim mi geldim değil mi ? Onlar da tabi ki kendi aileleri var bir şekilde hayatlarını idame ettirecekler bana ihtiyaçları olmasında. Geçen gün kötü oldum ama dedeciğim sen ölme emi dedi ufak sarı. Niye aslında ben ölümden korkmuyorum ki. Ona hesap soran biri neden korksun ki? Peki niçin acındırıyorsun kendini artık siz görürsünüz mezuniyetini diye.
-Sırf dedelerinin birkaç anısı kalsın diye akıllarında, bol bol bir araya getirmeye çalışıyorum onları. Bugüne kadar hiçbir şeye bağımlı olmadım. Hatta kilo vermem gerektiğinde bile o kadar kolaydı ki en sevdiğim yiyeceklerden vazgeçmek en azından azaltmak. Bazı şeyleri kabul ederek yaşamak kabul eden için katlanılmaz olabiliyor. Ya kabul etmeye zorlayacak kişi. Gitmek mi zor kalmak mı zor der şarkı. Bence kalmak çünkü giden hep bir sıfır önde olacak.
-Yine aynı duraktaydım. Elimdeki tahlilleri savuran rüzgar, sıcak geçecek bir yazın habercisi olan ılık mayıs esintileri idi. Asla göremeyeceğiniz bir kışı düşünmek, doğmayacak bir çocuğu sevmek gibiydi. Tanımasanız da özlüyordunuz. Kaptan şoför binmekte ısrar eden yolculara yer açmak için sesleniyordu önden. Lütfen boşlukları dolduralım yeni gelenlere yer açalım bayanlar baylar.