Annem hasta. Çok hasta. Eriyor her gün. Farkýnda deðil illet hastalýðýn. Ayaða kalkacaðýný sanýyor. Ýple çekiyor o günü. “Sýkýldým” diyor, “yatmaktan” Ev sürekli dolup taþýyor. Kalabalýða kýzýyor. “Ayakkabýlarýyla halýlarýma basýyor birileri, evim kirleniyor” diyor.
“Boþ ver anne” diyorum. “Düþünme sen bunlarý. Bir an önce ayaða kalkmaya bak”
“Öyle deme oðul, mal canýn yongasýdýr” diyor. Küçülmüþ, ýþýðý sönmüþ gözleriyle etrafý kesiyor.
“Anne” diyor erkek kardeþim. “Bak oðlun karþýnda duruyor. Þiir okumaný bekliyor”
Utanýyor. “Þiir bilmem ki ben” diyor. Sonra okuyor. Cümleler aðzýnda parçalanýyor, daðýlýyor, anlaþýlmaz oluyor. “Protezim aðzýma büyük geliyor” diyor. Ardýndan baþlýyor þiirini okumaya:
“Mektup yazdým kýþ idi
Kalemim gümüþ idi
Sana yazacaktým
Kalemim yere düþtü”
Yüzüne çocuksu bir sevinç geliyor. Alkýþlýyoruz hep birlikte onu. Mahzunlaþýyor, durgunlaþýyor. “Benim ellerim hiç kalem tutmadý ki!” diye hayýflanýyor. Kederi gözlerinde okunuyor. “Köyümüzde okul yoktu, tarlada, evde, ahýrda iþ çoktu…” diyor. “Anam bizi okula göndermek istedi. Ama o babam yok mu, o, bizi vermedi okula. Vereydi iyi olurdu. Okumam-yazmam olurdu” Cam’ýn öteki ucunda olan bana baktý. “Beni görüyor musun?” diye sordu.
“He ana” dedim.
“Anamdan Ýnciler’i okumak isterdim.” dedi kederli bir sesle. “Þu çocuklara diyorum: Bana okuyun. Bir iki okuyup çaktýrmadan sokaða kaçýyorlar…”
Sonra bana “Kamaraya az daha yaklaþ” dedi. Yaklaþtým. Uzun uzun baktý:
“Babana çok benziyorsun” dedi. “Ama baban çok yakýþýklýydý.” Derin bir iç geçirdi.
Sustum. Boðazýma bir þeyler gelip düðümlendi. Gözlerim ýslandý. Ýçimde zehir zemberek tuzlu ýrmaklar akýyordu. Çok erken ayrýlmýþtý aramýzdan babam. Birlikte çekilmiþ tek bir resmimiz bile yoktu. Ah ne kötü bir talihsizlikti bu. Olaydý resmi, þimdi bakar bakar kederlenir, hasretle aðlardým.
Serumdan þiþmiþ, yer yer morarmýþ, güçsüz elleriyle önce gözünün yaþýný sildi ardýndan bir pamuk gibi bembeyaz olan saçlarýný düzeltti.
“Bu ameliyat iþi de nerden çýktý böyle?” diye kýzdý. “Ne güzel eylülde yanýna gelecektik…” Gözlerini kederle uzaklara dikti. “Bilsen ane kurban seni ne çok özlemiþim” dedi. “Sen beni hiç kýrmadýn… Uzaklara, sürgünlere gittin, beni unutmadýn. Adýma kitap yazdýn…” Bir þeyler ekleyecekti ama týkandý. “Hele kýzým bir bardak su getir…” diye seslendi. Suyu içti. “Su tuzluydu” dedi. Aðzýnýn tadý tuzu yoktu, bilemedi. “Þu klimayý azýcýk kapatýn” dedi, “dudaklarýmý kuruttu.”
“Yine huysuzlandý “ dedi kardeþim Nuri, “caný sýkýldý mý, hiçbir þeyi beðenmiyor. Sataþýyor önüne gelene.”
Yatakta saða sola dönmekten yoruldu. “Vücudunda yara var mý?” diye sordum Nuri’ye.”
“Yok, abi” dedi.
Duydu bizi hemen. “Kardeþim Mehmet’in kýzý Ayten bana su yataðý aldý” dedi. “Öyle güzel ki, hiçbir yerim aðrýmýyor.”
Kýz kardeþim o sýrada ilacýný getirdi. Suyla yuttu. Yavaþ yavaþ gözleri kapandý, dalar gibi oldu. Uyandý birden, kamaraya baktý. “Sen ordasýn ane kurban” diye sordu.
“He ana buradayým” dedim, “gitmedim daha”
“Ýyi iyi “ dedi, gözleri kendiliðinden kapandý. Daldý.
Nuri yanaðýna çocuk tadýnda bir öpücük kondurdu. Bana baktý. Bir kez daha öptü. “Bu senin içindi” dedi.