“ Bu akþam, annem kamerada seninle konuþmak istiyor” diye mesaj geldi erkek kardeþim Nuri’den. Bir arkadaþa misafirliðe gidecektik. Erteledik. Bilgisayarýn baþýndaki yerimizi aldýk. Ben, Nuran ve Ezgi… Ekranýn gerisinde annem ve kardeþlerim… Selamlaþýyoruz. Annemin gözlerindeki mutluluk tarif edilir gibi deðil. Yüzünde bir çocuk sevinci.
“Nasýlsýn anne, nasýlsýn babaanne?”

Sorularýmýz birbirine karýþýyor. “Ýyiyim, iyiyim” diyor, “merak etmeyin, birkaç güne kalmaz, kalkarým ayaða. .. ” Küçülmüþ, yüzü solmuþ, göz torbalarý þiþ þiþ… “Ameliyatým iyi geçti” diyor, “çok narkoz yedim ama… Azýcýkta aðrým var” Oysa aðrýsýnýn büyüklüðü suratýndan belli.. Üzülmeyelim diye saklamaya çalýþýyor. “Babaanne” diyor Ezgi, “ Bayramda yanýndayým. Bir þeye ihtiyacýn var mý?” Kardeþim Nuri’nin yüzüne bakýyor, istemeye çekindiði her halinde belli. ”Kuzucuðum” diyor, “ Neye ihtiyacým olacak ki, burada her þey var. Bir siz yoksunuz!” Ona aldýðýmýz, evde giyebileceði, kýrk numara, tüylü patikleri gösteriyoruz. Seviniyor, gözleri ýþýldýyor. Ezgi elindeki çiçek desenli, pijama takýmýný gösterip, “Babaanne” diyor, “bak sana ne aldým?” “Ezom kurbanýn olam, bana pijama takýmý mý aldýn?“ diyerek sevincini belli ediyor. Mahzunlaþýyor… Özlemle uzun uzun yüzümüzü inceliyor. Sonra da “Sen öðrencisin, paraný boþ yere harcama” diyerek sitemde bulunuyor. “Bayram harçlýðýn benden. Hem de yüz lira…” “Yaþa babaanne, sen çok yaþa!” diye seviniyor Ezgi. Annem de torununu memnun etmiþ bir edayla gülümsüyor. Týpký eski günlerdeki gibi. Kendisine aldýðým yün ceketi gösterip, “Havalar serinleyince giyersin“ diyorum. “Düðmeli mi?” diye soruyor. “Düðmeli” diyorum. Seviniyor. “Amaan fermuarlýyý kullanmak zor, gözler de gitti, ömür de.“ diyerek uzun uzun iç çekti. Kederlendi. “Oðul” dedi bana, “o ceketi giy sen!” “Nasýl giyineyim anne?” dedim. “ Hiç benim üzerime olur mu? Neredeyse iki katýným senin. Hem geniþler” “Yok yok sen yine de giy” dedi ýsrarlý bir sesle. “ Giy ki üzerine kokun sinsin” Birkaç kere giydim, çýkardým.

Ezgi bayramda yanýna gitti. Hediyelerini verip harçlýðýný almýþ. “Ceketi getirdin mi Ezom” demiþ. “Getirdim babaannem” Ambalajýndan çýkarýp vermiþler ceketi. Alýp defalarca koklamýþ, derin derin içine çekmiþ. 10 Eylül sabahý yýldýzlara uðurladýk onu. Nuri’ye son anlarýný sordum… Gözünü açýp odadakilerden “Hele bir bardak su verin” demiþ. Ýçer içmez de dalmýþ. Vücuduna bir ölüm sessizliði oturmuþ. Yüzü küçülmüþ, minik gözleri son kez taramýþ odayý. Etrafta oturan çocuklarýna sessiz bir bakýþ fýrlatmýþ. Nefesi sýklaþmýþ, kalbi hýzlý hýzlý atmaya baþlamýþ. Sol memesinin altýndaki cevher, ebediyen sönmüþ.

“Ha abi bir de” dedi Nuri, “senin yolladýðýn ceketi hiç býrakmadý. Öpüp öpüp kokladý. Bunda Hacýmýn kokusu var, dedi. O yollamýþ bana”

Bugün Cemevinden omuzlar üzerinden Buca Mezarlýðýna taþýndý. Oraya, babamýn yanýna gömüldü. Biricik aþký Hasan’ýn yanýna…

10 Eylül Saat: 01. 2013