ÇOBAN

622 Yýlý Mekke

Ellerini göðsüne dolayarak sýcak güneþin altýnda kuzularýnýn beslenmesini izliyordu. “Kuzu lar bile zar zor otlanýrken bu topraklarda bir medeniyet kurulurmu” diyerek iç geçirdi.
Baþýný kaldýrýp tam tepesindeki güneþe bakarak beyaz, kumaþtan yapýlmýþ , vücudunun her yanýný örtmekte olan elbisesine baktý. Üstündeki kýyafet ile güneþin yakýcýlýðýndan korunsa bile hissettiði susuzluk ve hararetin nefes alýp veriþlerini zorlaþtýrdýðýný hissediyordu.
Gülerek “belki bir gün ,birisi serinleten bir elbise diker” diyerek iç geçirdi. Poposunu yakan kumun üstünde otururken otlanan koyunlarýn sýcaktan rahtsýz olup olmadýðýný düþünerek kumun üstünde baðdaþ kurdu. Ellerini baþýnýn iki yanýna koyarak hayal kurmak istedi.
Babasýný düþünerek gülümsemeye baþladý. Bir gün eve gelip tüm putlarý kýrarak “Artýk müslüman olacaðýz” diyerek coþkuyla baðýrmýþtý.
Zaten dört yaþýnda tapýndýðý heykeli yanlýþlýkla yere düþürüp kýrdýðý günden beri her hangi bir heykele bir daha tapýnmamýþ tý.
Þimdi hatýrlayamadýðý kelimeleri söyleyerek Müslüman olduðu nu düþündüðün de “Bu dine girmek oldukça kolaymýþ” diyerek iç çekti
Babasýnýn “Artýk sonsuzluktan gelen her zaman olmuþ ve olacak Allah ha inanacaðýz” diye coþkuyla haykýrdý akþam yemeðini hatýrlayarak düþünmeye baþladý.
“Acaba gerçekten bir þey sonsuzluktan gelebilirmi” Ýlk once baþý ve sonu olmayan bir gücün varlýðý kendisine anlamsýz gelsede daha sonra “Asýl hiçliðe inanmak anlamsýz olur” diyerek iç geçirdi.
Gözlerini yumarak hiçliði hayal etmeye çalýþtýysada baþaramadý. Hiç bir þey düþünmeyerek hiçliði görmeye çalýþtýysada bu defa kendi zihnindeki karanlýðý gördü.
Dudaklarýný büzerek “Karanlýkta bir þeydir” diye iç geçirdi. Bir türlü hiçliði göremiyordu. “Belki de hiçliði görmediðim için nasýl bir þey olduðunu bilmiyorum” diye düþünürken daha sonra “Eðer hiçlik varsa onu göremezsinki” diye kendine cevap verdi.
Bir zamanlar hiç bir þey in olmadýðýna inanmasýnýn saçma olduðunu düþündü. Hiçliði hayal edemiyor onu göremiyor du o halde hiçlik yoktu.
Çevresinde ki çöle ve yüzüne vuran güneþe bakarak “Hepsi birer madde” diyerek iç geçirdi. Maddelerin baþý ve sonu olurdu. Ayrýca bir madde hiçlik içinde bir tepkime olmadan kendi kendine var olamazdý.
Her madde baþka bir maddenin etkisi ile oluþurdu. “Peki tüm hayatý baþlatan ilk madde den once ne vardý” diye düþündü.
Hiçlik mi. Eðer hiçlik varsa madde kendi kendine var olamazdý. “Yok yok mutlaka maddeyi yaratan ve sonsuzluktan gelen bir güç olmalý” diyerek ayaða kalktý. Müslümanlýðýn gelecekte nasýl bir yol izleyeceðini bilmesede babasýnýn aptal putlarý býrakmasýna sevindi.
Sürüsünü toplayarak eve giderken hiç bir þeyin hiç bir zaman olmadýðýna her zaman bir þeyin olduðuna inanmaya baþladý.



MEHMET BURAK YÜKSEL