Söz geçirmez yeleðinle oturmaktayýz hâlâ
Her düþten eðitimsiz acýlar çalan yeleðin; yüzün bir de
Sargý bezlerin, merhemlerin...
Her yarayý kapatabilecek þeylerinle
Kim bilir, hangi zamandayýz, hangi yüzyýlda,
Hangi anlamsýz kiþileriz sessiz ve karanlýk düþünen?
Çiçek Pasajý’ndan aþaðýlara, daha aþaðýlara iniyoruz.
Tünelden bir tramvay kalkýyor yalnýzlýðýma
Ve sonunda oluyor olan, ay kümbeti ile yalýnayak kalýveriyorum masamda
               Bir de arsenik oturuyor

Profilden görünüyor gece, raký bardaðý, salata tabaðý; bizim çocuklarlayýz
Durmadan konuþuyor tepemde. “Sus” diyorum “artýk sus!”
Mýrýldanýyor yeniden, karalýyor kantocularýn göðüslerini;
Düþünüyorum, düþümde fotoðraf albümleri, yalnýzlýk resimlerim
Kim bilir kaç günah iþledik, nasýl yalnýzdýk, nasýl barksýz,
Kaç gece, nerelerde, ne vakte kadar seviþtik?
Ve sonunda oluyor olan, sen gelmiyorsun, kapýda bakýþlarým
               Bir tek arsenik konuþuyor

Uygunsuz oynuyoruz, bir orada, bir burada
Bütün Cihangir karelerini ezberliyoruz kavak aðaçlarýyla
Diyorum ki elini tutmak demek her þey,
Sessizlik falan yalan diyorum, düþlemektir asýl olan
Aksaray’a doðru düþüyorum bir vakit
Bir þeyler ittiriyor beni her nasýlsa
Dudaklarýn... biliyorum kimse bilmez onlarýn bana anlamýný
Oysa söz geçirmez yeleðin yanýmda duruyor, konuþmuyor
Herkes susmuþ... kimsecikler yok...
               Bir tek arsenik susmuyor