Saat 03:25
Henüz uyku tutmamýþ, umutlarýný kadehlere saklayanlarýn demlendiði; ya da benim gibi uykunun korunaklý kucaðýna sýðýnanlarýn binbir zahmetle, çiþe kalktýklarý saat. Ben de içtiðim çaya savurduðum paslý küfürlerle yataðýmdan çýkýyorum. Tam o sýkýntýdan kurtuldum derken, öyle bi sigara içesim geliyor ki, bir de içtiðim sigara küfrediyorum.
Kafamý yukarý kaldýrýyorum sigaramý yakarken; berrak gökyüzü sigara, kulaðýmdaki þýrýldayan nehir çakmak oluyor; ben de çekiyorum ciðerlerime yýldýzlarý.
Deli gibi uykusu varken, oturup bir sigara yakma isteði duyuyorsa bir insan mutlaka içini kemiren bir þey vardýr. Ben de dumaný havaya üflerken düþünüyorum ister istemez-
Gözümün önüne esmer adamýn kusursuzca çizilmiþ dudaklarý geliyor. Sonra aðzýnýn içinden çýkan karanlýk kelimeler: Hayat senin. Ýstediðin insanla görüþmelisin. Ben de öyle tabii. Bu bizim geçireceðimiz zamanlara engel deðil.

Bir ses duyuyorum.
Çatýrt!
Durup etrafýma bakýnýyorum. Yere düþüp çatlayan herhangi birþey arýyor gözlerim.
Sonra bu sesin daha yakýnlardan geldiðini fark ediyorum. Ama ne farkýndalýk! O sesin ne olduðunu çok iyi biliyorum da bilmezden geliyorum.
Ýlk kez 4 yýl önce duymuþtum bu sesi. Sevdiðim adamla konuþuyordum. Aðzýndan çýkan irili ufaklý çakýl kelimeler sonunda çatlatmýþtý içimin aynasýný. Ýki yüzlülüðümün sonu olan minicik bir kelimeydi. Beni kulaðýmdan tutup, yaþadýðým hayatla düþlediðim hayat arasýndaki o korkunç uçurumun kýyýsýna getirip, oracýkta býrakmýþtý. O günden sonra hiçbir þey eskisi gibi olmadý.
Ýþte yine aldýðým küçük bir darbeyle çatladý içimin aynasý.
Oysa etrafýmýz, bu sakin orman ne kadar güzeldi. Ýstediði yöne meyleden asi aðaçlar, sesine aldýrmadan þarký söyleyen cýr cýr böcekleri ve dileðince akan nehirden mutlaka emanet almalýydýk doðallýðý.
Ama.. Kolay deðildi. Tozlanmýþ yerlerimizi temizlemeye çaðýldayan nehir de yetmiyordu. Yetmezdi de.
Düþüncelerimden uzaklaþýp saate bakýyorum. 03:40
Issýz bir yer burasý. Az ilerde, þu yorgun taþ köprüyü geçtikten sonra, küçücük beklentileriyle yaþayan insanlarýn olduðu ufak bir köy var. Köprüyü zar zor seçiyorum þimdi. Her yer zifiri, yýldýzlarý ciðerlerime hapsettiðimden beri.

Yerimden kalkamýyorum. Bu, art arda yaktýðým dördüncü sigaram. Kalksam ne yapacaðým ki? Çevirip kafamý arkama bakýyorum. Esmer adam dünyaya sýrtýný dönmüþ, karanlýðýn içinde olanca gamsýzlýðýyla uyuyor ve yanýnda duran ufak yýðýtýda eþyalarým.
Derken köy tarafýnda ufacýk bir ýþýk görüyorum.
Sanki beklediðim oymuþ gibi, taþ köprüye doðru adýmlýyorum.
Araba giderek yaklaþýyor.
Ben köprünün üzerindeyim.
Artýk gideceðim tek yönüm var, kendim.
Araba yanýma yaklaþýyor. Saatimi çýkarýp köprünün taþ duvarýnýn üzerine koyuyorum. Kolumda asýlý kalan rakamlar gösteriyor, saat 03:59

Arabaya binip, kapýyý usulca kapatýrken dudaklarýmýn aralanýyor:
-Gidebiliriz. Ýçimde bir yýldýz kayýyor.