Zaman zaman içinde, zaman saman içinde, saman duman içinde, yaman bir Keloðlan yaþarmýþ. Bu Keloðlan çok çalýþkanmýþ. Çok çalýþýr, çok kazanýrým umuduyla köyünden ayrýlmýþ, þehre çalýþmaya gitmiþ. Günler, haftalar, aylar birbirini kovalamýþ, fakat Keloðlan istediðini bir türlü elde edememiþ. Þehirde iþ varmýþ var olmasýna da bulduðu iþler sürekli olmazmýþ. Beþ gün çalýþýr, üç gün boþ gezer, bir hafta çalýþýr, on gün boþ gezer iþ ararmýþ. Çalýþtýðý günler biraz para arttýrýrmýþ, boþ gezdiði günlerde bu para ile geçinirmiþ. Sonuçta sýfýra elde var sýfýr. Ne uzar ne kýsalýrmýþ. Ýstermiþ ki, devamlý çalýþacaðý bir iþi olsun, para biriktirsin. Þöyle kocaman bahçeli bir evi olsun. Evin içine yeni eþyalar alsýn, giyinsin, kuþansýn. Bayram günlerinde bile hep ayný elbiseyi giymek zorunda kalmasýn.

Ülkesinde hangi þehre gitse bu durumun deðiþmeyeceðini düþünmüþ. Çocukluðundan beri bolluk ve refah ülkesi diye adýný sýkça duyduðu Zenginler Ülkesi’ne gitmek üzere yollara düþmüþ. Günlerce, haftalarca yol yürümüþ. Sonunda Zenginler Ülkesi’ne varmýþ. Uðradýðý ilk köyün giriþinde evinin kapýsý önüne kurduðu çardak altýnda oturan bir adama rastlamýþ. Keloðlan adama uzun yoldan geldiðini, çalýþmak istediðini, iþ aradýðýný söylemiþ. Adam, Keloðlan’a dik dik bakmýþ ve sinirli bir þekilde sormuþ: “ Ýþ bulup da ne yapacaksýn? “
Keloðlan: “ Çalýþýp para kazanýrým “ demiþ.
Adam otururken birden dizlerinin üzerinde doðruluvermiþ. Öncekinden daha da sinirli bir þekilde: “ Parayý ne yapacaksýn? “ diye sormuþ. Adamýn son sözüne Keloðlan çok bozulmuþ. Þöyle bir yutkunmuþ. O anda aklýna geleni söylese kavgaya neden olacaðýný düþünüp vazgeçmiþ. Sakin bir þekilde: “ Kazandýðým para ile temiz elbiseler alýrým. Bað-bahçe alýrým. Ev alýrým. Yeni eþyalar alýrým. Mal sahibi olurum. Parayla baþka ne yapýlýr ki? “ demiþ.

Keloðlan’ýn cevabýna adam kahkahalarla gülmüþ. “ Sen çok yaþa emi Keloðlan “ demiþ. “ Yýllar var ki,ne aðladým ne güldüm. Sen beni güldürdün, ben de seni güldüreyim. Bak Keloðlan, bizim ülkeye Zenginler Ülkesi derler. Bu ülkede para kullanýlmaz. Zaten her ihtiyacýn karþýlanýr.

Burada her þey pek boldur
Dere akar paldýr küldür
Elma, armut daldan düþer
Çardak altýnda uyunur.

Giysilerim temiz urba
Dert ve keder yoktur burada
Ekmek, yemek bedavadýr
Ýþte lokantamýz þurada.

Karþýdaki evde oturan komþu þehre taþýndý. Orada sen otur istersen. Satýn alma yok, kira yok. Her ay yeni elbise, ayakkabý daðýtýlýyor. Günde üç öðün köy lokantasýnda bedava yemek veriliyor. Bahçede meyve aðaçlarý, ceviz aðaçlarý pek boldur. Ye, iç, yat, keyfine bak. “

Keloðlan o gün eve yerleþmiþ. Durup dururken ev-bark sahibi oluvermiþ. Adamýn çardaðýnýn karþýsýna kendi de bir çardak kurmuþ. Akþama kadar yan gelmiþ yatmýþ. Akþam yemeðine komþusuyla beraber gitmiþler. Sofrada yok yokmuþ. Etli yemekler, kavurmalar, tatlýlar, pilavlar, hoþaflar çeþit çeþitmiþ. Keloðlan þimdiye kadar böyle bir sofra görmemiþ. Aksýrýncaya, týksýrýncaya kadar yemiþ, içmiþ. Sofra baþýnda baygýnlýklar, fenalýklar geçirmiþ. Keloðlan’ý zorla sofradan uzaklaþtýrmýþlar. Evine getirip yataðýna yatýrmýþlar. Keloðlan o gece sabaha kadar uyumuþ. Sabah kahvaltýsýna yine komþusuyla beraber gitmiþler. Ballý-börekli, pastalý-çörekli kahvaltý yapmýþlar. Sonra evlerine gelip çardak altýnda oturmuþlar. Öðlen oldu haydi yemeðe, akþam oldu haydi yemeðe, sonra yatýp uyumaya, bu böyle tekdüze þekilde aylarca sürmüþ. Keloðlan gün geçtikçe kilo almýþ, þiþman bir oðlan olmuþ. Keloðlan adý unutulmuþ. Köydekiler kendisini Þiþmanoðlan diye çaðýrmaya baþlamýþlar.

Bir gece evinde uyurken rüya içinde rüya görmüþ. Her çeþit yiyecek ve içeceðin bulunduðu büyük bir sofrada kendisini yemek yerken görüyormuþ. Yemiþ içmiþ, yemiþ içmiþ, içtikçe þiþmiþ, þiþtikçe þiþmiþ, sonunda boom diye patlamýþ ve yerlere yayýlmýþ. Bu durumu acýma duygusu ile seyreden Keloðlan’mýþ. Þiþmanoðlan’a doðru çok sert bir hareketle hýzla dönmüþ. Kaþlarýný çatmýþ:

“ Ýþte gördün Þiþmanoðlan. Rüya içinde gördüðün rüya bitti. Þimdi ben senin asýl rüyaným. Böyle bol bol yiyip bel bel bakýnmaya, yan gelip yatmaya devam edersen sonunun ne olacaðýný anladýn. Eskiden sen de benim gibiydin, Keloðlan’dýn. Kuvvetliydin, çeviktin, çalýþkandýn. Ya þimdi þu haline bak. Parmaðýný bile kýpýrdatmak sana zor geliyor. Sorarým sana aylardýr bu Zenginler Ülkesi’ndesin. Ne kazandýn sanki? Dur, hiç boþuna düþünüp de yorulma. Cevabýný söyleyeyim: Hiçbir þey kazanmadýn, ayrýca saðlýðýný kaybettin. Bana bak Þiþmanoðlan. Benim canýmý sýkma. Ya eski günlere geri dönersin, ya da her gece rüyalarýna girer, bu sopayla seni döverim “demiþ, sopayý kaldýrmýþ ve Þiþmanoðlan’a vurmaya baþlamýþ. Þiþmanoðlan gördüðü korkulu rüyadan feryat ederek uyanmýþ. Ter içindeymiþ, her tarafý aðrýyormuþ.

“ Akþam yemeðinde haddinden fazla pilav yemiþtim. Bu korkulu rüyayý görmemin sebebi bu herhalde “ demiþ kendi kendine. Rüyasýnda gördükleri hatýrýna gelmeye baþlamýþ. Sonunda, rüyasýndaki Keloðlan’ýn söylediklerinin mutlak doðru olduðuna karar vermiþ. Açýklamasýný ise þöyle yapmýþ: Ýnsanýn mutlaka çalýþmasý lazým geldiði, çalýþmadan yaþamanýn tembellik olduðu, tembelliðin insaný bunalýmlara sevk edeceði, bunalýmýn ortaya çýkýþ biçiminin insandan insana deðiþebileceðini, kendisinde bu durumun bol bol yemek yeme þeklinde meydana geldiðini ve bunun sonucu olarak þiþmanladýðýnýn bilincine vardýðýný, bu zor durumdan kurtulmanýn tek yolunun yeniden çalýþmaya baþlamak olduðunu anlamýþ.

Bu durumu bir kaðýda yazýp, bu kaðýdý defalarca okumalarýný, yaptýklarý yanlýþý fark etmelerini rica etmiþ. Kaðýdý yataðýnýn üzerine býrakmýþ. Sabah güneþ doðarken bir daha dönmemek üzere Zenginler Ülkesi’ne veda edip memleketine, evvelce yaþadýðý þehre doðru yollara düþmüþ. Eskiden olduðu gibi, çalýþkan günlerin yakýn olduðunu biliyor, hayalinde týð gibi Keloðlan’ý görür gibi oluyormuþ.