Ellerindeki poþetleri nasýlda fýrlattý,can havli ile sobanin ateþine sarýldý sýzlayan parmak uçlarýný hissetmeye baþlamisti ki sað tarafta siyah beyaz filmlerden kalma renkli gülüþle kendisine bakan gözlere bakakaldý..
Bir an durup parmak uçlarýna baktý, çorabinin kuru kalan tarafýyla çýplak kalan parmaðýný içeri almaya çalýþtý..Kimdi acaba bu yýldýz bakýþlý kýz, durdu düþündü görmemiþti onu þimdiye kadar ama bakýþýna çok aþikardý.. Konuþuyor muydu yoksa þarký mý söylüyordu anlayamadý,tek anladýði gülüþünün üþüyen yanlarýný ýsýttýði idi..Elleriyle iþaretlere baþladý bir þeyler anlatmak istiyordu herhalde hala ne yapmak istediðine anlam veremedi,ne anlatmak istiyordu bana diye düþündü, kendisi de bir þeyler mýrýldanmak istedi, olmadý, yapamadý, dilini mi yutmuþtu acaba yýldýz bakýþlarý görünce yok yok hala ona þarký söylediðini düþündü..Kendisi de ayaða kalkýp küçük küçük dansa baþladý beyninde çalan kendi parçasinda birkaç figür gösterdi o dans ettikçe gülüyordu yýldýz bakýþlý kýz da.. O güldükçe müziðin sesi arttý sanki beyninde ayaklarý yýrtýk çorabýna inat daha saðlam basýyordu yere, coþtukça yüreði eridi...acaba o da kendisi gibi içindeki müzikle mi yaþýyordu diye düþündü sevindi kendi gibiydi..
Birden içeriye annesi girdi bayaný görünce çook sevinmiþti oðluna yaklaþýp bir þeyler anlatmaya çalýþtý sadece annesini anlayabiliyordu ve gelen kiþi tüm kelimeleri isaretlere baðlayan eðitimci idi ona her seyi anlatabilme ve anlayabilmesi için iþaret dili öðretecekti..
Bir an üzüldüü kendi gibi dilsiz ve saðýr sandi ama düþündü onun yanýnda o da dilsizdi ve ona saðirdi, onun içindeki þarkýsýný duymadýðý için...Beraber yüreðindeki þarkýyý anlayýp yýldýzlý bakýþta kaybolacaktý kim bilir...
Ýçindeki yýldýza sarýldý yýldýzýnýn adýný Güneþ koyacaði güne yaklaþýyordu belki de gönlündeki ritme kulak vererek....