Þiir draje sözdür. Baþka dile tercüme edilemeyen ama her lisanda hissedilebilen bir dil…Bütün enstrümanlarý kelimelerden ibaret olan en eski söz sanatý.

Þiir yaðmur gibidir: Yaþadýðý coðrafyanýn kültür iklimde buharlaþýr, þairin ilham dünyasýnda bulutlanýr, mýsralar halinde geldiði topraða geri döner. Duyulduðu yerde bazen hüzün çiçekleri açar; bazen hasret çýbaný çýkar, bazen teselli verir, bazen yürek þaha kalkar.

Bir baþka açýdan þiir, kültür kombinezonuna eklenen son halkadýr. Bir var oluþ mücadelesidir; Kaybedilmiþ bir savaþýn, yarým kalmýþ mutluluðun, teselli edilememiþ hüznün resmidir.

Genelde mutluluðun büyük þiiri yoktur. Mutluluktan söz eden þiirler, aslýnda mutluluðu deðil; mutluluða giden yoldaki acýlarý,özlemleri anlattýklarý için sevilirler. Ýçinde piþmanlýk, tövbe, özlem ve acý olmayan büyük þiir bulamazsýnýz. Çünkü yaþanan mutluluðun havuzunda su kalmaz. Onun için ýslatýcý deðildir bu tür þiirler. O yüzden þaire hep açlýðýn resmini çizmek kalýr.

Þair önce mevcudu resmeder, döner umuda iþaret eder. Ancak bu iþaret ediþ bir ideolog edasýyla deðil, bir sevgili, bir baba, bir ana þefkatiyledir. Yani þiir bir ikna deðil, bir telkin ya da ilka dilidir. Taþ gibi deðil, su gibidir. Ve kalbi eriten suyun gücü deðil, damlalarýn devamlýlýðýdýr.
Þiir, belli bir irfan seviyesinde ortaya çýkan artýklarý yeniden üretime katma ya da aþkýna ulaþma mücadelesidir. Bireysel baðlamda baþaramadýklarýmýzýn ya da onurunu kýyasýya yaþayamadýklarýmýzýn hulasasýdýr. Duygusal ve zihinsel meselelerimizin odaklaþtýðý yerde, talepleri gerçekleþtirme, baský veya noksanlýklarý ortadan kaldýrma ameliyesidir. Bu ameliye, bilgi teknesinin, emek hamurunda Allah’ýn akýttýðý ilham suyuyla kývama kavuþur. Ve þiir doðar.

Þiir genelde sevgiden, özlemden, hüzünden, piþmanlýktan ve hep kalpten söz eder. Akýl deðildir onun adresi gönüldür. Akýl çeþmesinde ýslanan gönül… Onun için doðduðu kültürün sözleriyle, deyimleriyle, ortak detaylarýyla þekillenir. O hamaset deðildir; þuurlu bir bilmezlik halindeki hissediþtir. Bir baþka söyleyiþle þiir, anlýk duygu hareketlenmesi deðil, “ol mâhîler ki, derya içredir deryayý bilmezler” mýsraýnda ifade edildiði üzere þuur deryasýnda ama þuursuz bir halde akýp gitmektir.

Þiirde þekil, su için sürahi neyse odur. Eðer sürahi, suyun rengini, tadýný, kokusunu bozmuyorsa göz zevkinden öte bir þey deðildir. Mühim olan kafiye ve ölçü deðil ses ahengi, ses dilidir; þekille muhtevanýn, aralarýndan su sýzmayacak kadar samimi olmasýdýr.

Þiir manzume deðildir. Özdür ve orijinaldir. Dolgu mýsralarla dargýndýr baþý. Hissiyatý ve arzusu vardýr, kelimeleri slogan olarak kullanmayý hiç sevmez. Kelimeleri hissiyatýnýn tercümaný, arzusunun elçisi olarak görür. Hafýzada kalmak, kolay ezberlenmek ister. Ondandýr ki; her mýsra bir derde deva olmalý, hem de kolay içilmeli, yani þiir kendini ezberletebilmeli. Þiir propaganda aracý olmamalý ama her mýsra bir fiþek gibi olmalý. Yakmalý okuyaný… Hülasa, Goethe’nin dediði gibi “þiir ya mükemmel olmalý ya da hiç olmamalý.”

Þair içinde yaþadýðý toplumun kültürel deðerleriyle beslenen, ondan aldýðýný farklý ve estetik kýlarak ona iade edebilen bir aydýndýr. Yaþadýðý çaðýn tanýðýdýr. Geçmiþin hafýzasý,kültürünün mirasçýsýdýr. Fert olarak kendisiyle ve toplumla barýþýktýr. Damlasý olduðu nehri yani bireyi olduðu toplumu kirletmez, onu rafine etme derdindedir. Bunu ideolog kimliðine bürünmeden bir aydýn olarak yapmaya çalýþýr. Bu gayeyi gerçekleþtirebilmek için þairin yaþadýðý toplumun tarihini, dilini, deyimlerini, atasözlerini, inançlarýný,temayüllerini ideallerini iyi bilmesi gerekir. Kýsaca kendi toplumsal deðerlerine vakýf olmalýdýr þair.
Yetmez! Dünyayý en azýndan alaca karanlýkta fark edebilecek kadar tanýmalýdýr. Yani þair bir ayaðýný yaþadýðý coðrafyanýn üzerine koyup diðer ayaðýyla bütün dünyayý dolaþabilmelidir. Tanýmalýdýr ki, mahalli birikimleri þuurlu bilmezlik halinde evrensele dönüþtürebilecek bir ruh halini yakalayabilsin.

Doðru, þiir evrenseldir. Ama evrensel olan her þey mutlaka mahalli bir köke dayanýr. Týpký aðaçlarýn kök üstüne bittiði gibi… Kendi kaynaklarýndan beslenmeyen þiir betona dikilen çiçek gibidir; Tutmaz.

Ve þairlik, herkesin görüp, yaþadýðýný, hissettiðini herkesi hayran býrakacak bir lisanla yeniden deþifre etme sanatýdýr. Yani þiir ihdas edilmez; var olanýn ama bakir kalanýn içinden her seferinde farklý bir duyuþla yeniden çýkarýlýr.