Bir reklam film var: “Yaþlý kadýn yanýna oturan gence soruyor: “Oðlum senin adýn ne?” “Ramazan Teyzeciðim.” Kadýn derinden bir iç çekerek “Ah nerede o eski Ramazanlar” diyor.
     Nedense, insan, yaþamý boyunca hep eskiye, geçmiþe özlem duyuyor. Geçmiþte yaþanan güzellikler hatýrlanýyor. Peki, güzel olmayan yok muydu geçmiþte? Mutlaka vardý. Ama insan kötü olaný hatýrlamaz. Hep güzel olaný, beðendiði, sevdiði þeyleri hatýrlar.
     Bayramlar, Ramazanlar ve özel günler hep güzeldir. Güzel olduðu için güzel yönleri hatýrlanýr. Kötü olan silinip gider akýldan.
     Küçüklükten kalan hatýralar sarar belleðinizi. Çocukluk günlerinde yaþadýðýnýz bayramlar, Ramazanlar unutulmaz hiç.
     Hangi çocuk, Þeker Bayramýnda elinde bir çanta ile þeker toplamamýþtýr? Hangi çocuk yakýnlarýndan harçlýk alarak para biriktirmemiþtir? Hangi insan, o günlerde yediði tatlýlarý, pastalarý, börekleri, çörekleri unutmuþtur?
     Bayramlýk diye alýnan yeni elbiseleri giyince kim sevinmemiþtir? Hangi çocuk, paralarýný defalarca sayýp cebine koymamýþtýr? Veya çocuk olup da annesine “Beni de sahura kaldýrýn” diye yalvaran olmamýþtýr.
     Ben de çocukluðumda anneme yalvarýr, sahura kaldýrmasýný isterdim. Her defasýnda “Oðlum sen oruç tutamazsýn. Küçüksün” derdi. Sonra yalvarmalarýma, aðlamalarýma dayanamaz ve herkesle birlikte beni de sahura kaldýrýrdý.
     Bir baþka güzel olurdu sahurlar. Yaðda kýzartýlmýþ, içi patates dolu börekleri hala unutmam. O tatlar yýllarca damaðýmda durur öylece… Çay ile birlikte tadýna doyum olmazdý. Sahurda mutlaka üzüm hoþafý da olurdu. Annem, kuru üzüm ve kayýsýyý karýþtýrýp hoþaf yapardý. Þekerini de bol koyardý. Unutulmaz bir tat olurdu bizim için. Oruç tutanlara “Bol bol için. Susamazsýnýz” derdi. Bir de yumurta haþlardý. Bunun da karýnlarý tok tuttuðunu söylerdi hep.
     Ben, oruç tutamazdým. Bana “Çinçik orucu tut” derdi. Çinçik, Adana yöresinde küçük kuþlara verilen isimdi. Yani kuþ orucu tutmamý isterdi. O da öðleye kadardý. Öðle olunca bana “Senin oruç vaktin doldu. Gel iftarýný aç” derdi. Yemeðimi verirdi.
     Aslýnda bunlar, benim aç kalmamam için tasarlanmýþ bir oyundu. Hem Ramazaný sevdiriyordu, hem de orucun ne demek olduðunu öðretiyordu.
     Tabii o zamanlar yokluk da vardý. Her istediðimizi bulamýyorduk öyle. En kral yemeklerimiz kuru fasulye, bulgur pilavý idi ve yanýnda bas soðan olurdu. Soðanlar,mutlaka yumrukla kýrýlarak yenilirdi. Ekmek, zeytin, domates eksik olmazdý. Etli yemek, yýlda ancak bir iki defa olurdu. O da kurban Bayramlarýndan sonra…
     Her þeye raðmen huzur ve mutluluk vardý yuvamýzda. Herkes birbirine saygýlý idi. Kavga dövüþ olurdu arada bir ama Ramazan girdi mi kimse çýt çýkarmazdý. Kavgalar, sataþmalar son bulurdu.
     Ýftarlar, mutlaka kalabalýk yapýlýrdý. Tüm hane halký sofrada olurdu. Yemek ne olursa olsun kimse itiraz etmezdi. Ben, en çok makarnayý sevdiðim için makarna olduðu günler sevincim ona katlanýr, bayram yapardým.
     Bir de herkes gücüne göre iftara misafir alýrdý. Akrabalar, dostlar yemeðe davet edilir ve hoþça vakit geçirilirdi. Anlamadýðým þey o zamanlar dahi “Nerede o eski ramazanlar?” diye baþlanýrdý söze. Bu gün de biz baþlýyoruz hemen “Nerede o eski ramazanlar” diye…
     Oysa Ramazan hep bizimleydi. Yaný baþýmýzdaydý. Tadýný çýkarmak, zevkini almak bizlerin elindeydi…
     Her þeye sevgi ile yaklaþmak, her þeyi paylaþmak ile güzeldi Ramazan…
     Ýnsan, nefsini terbiye ediyordu. Önce midesini, sonra gözünü, sözünü ve dilini kontrol altýna alýyordu. Kötülüklerden, çirkinliklerden uzak kalýp, sevgiyle, saygýyla yaklaþýyordu her þeye…
     Ýþte Ramazan’ýn sihri bu idi. Gücü bu idi…
     Tüm kötülüklerden, çirkinliklerden uzak kalmak,
     Herkese, her þeye, sevgiyle yaklaþmak…
     Hepinize Hayýrlý Ramazanlar diliyorum…