Anne tavuk akþamüstü civcivlerini topluyordu:
“ Gelin bakalým, gelin, civcivlerim benim. Koþun yanýma, gelin, toplanýn þöyle. Aaa…Ama siz dört tanesiniz, beþ tane olmanýz lazýmdý. Biriniz eksik. Kardeþiniz nerede, gören olmadý mý? “
“ Ben görmedim. “
“ Ben görmedim. “
“ Ben de görmedim. “
“ Ben gördüm. “
“ Sen gördün mü? Nerede gördün, çabuk söyle? “
“ Bir saat kadar önceydi. Kardeþim ilerdeki þu aðacýn altýnda eþiniyordu. Sonra yanýna bir kedi geldi. Kediyle kardeþim bir süre konuþtular. Daha sonra kedi, kardeþimi sýrtýna bindirip götürdü. “
“ Vah, vah!..Yazýk oldu. Gitti kardeþiniz, gitti yavrum…”
Civcivlerden biri sordu:
“Gitti mi? Kardeþim nereye gitti? “
“ Ah yavrum, kardeþiniz artýk dönmeyecek…”
“ Neden? “
“ Çünkü kedi onu yer. “
“ Yer mi? “
“ Evet, yer. “
“ Peki, ama niçin yesin? “
“ Karnýný doyurmak için. Kardeþiniz kediye göre taze bir av. “
“ Kardeþim kurtarýlamaz mý? “
“ Belki. Tabi kedi kardeþini yemediyse. “
“ Yememiþ olamaz mý? Bakarsýn kedinin pençesinden kurtulmuþtur. Kaçmýþtýr. Þimdi sokaklarda tek baþýna dolaþýyordur. Yardým bekliyordur. “
“ Çabuk civcivlerim gidiyoruz. “
“ Nereye? “
“ Kardeþini aramaya. “
Civciv, yememiþ olamaz mý, demiþti. Zaten kedi civcivi yemek için deðil, bir düþüncesini gerçekleþtirmek için götürmüþtü. Kedi düþüncesini açýklamýþ ve civcive gelir misin demiþti. Civciv korkusuzdu. Gelirim demiþti. Kedinin düþüncesi neydi?

Bir civciv kediler arasýnda yaþar ve onlarla arkadaþ olursa kedilerin civcivlere karþý olan düþmanlýðý ortadan kalkar ve hiçbir kedi civciv yemez. Bu civciv öylesine güçlü bir iradeye sahip olmalýydý ki, pek çok kedinin diþ bilemesine, üstüne gelmesine, hakaretlerine aldýrmamalýydý. Ölümden korkmamalýydý. Bin kedi üstüne gelse, geri deðil, ileri gitmeliydi. Kedi aylar süren araþtýrmadan sonra iþte bu civcivi seçmiþti. Seçim nasýl olmuþtu: Kedi þehirde mahalleleri, sokaklarý gezmiþ; tarlalarý, bahçeleri didik didik aramýþ, fakat korkmayan bir civcive rastlayamamýþtý. Kuyruðunu gösterdiði civciv kaçýyordu. Artýk umudunu kesmiþti. Bütün civcivler korkakmýþ diyordu. Bir gün evin birinin bahçesine girmiþti. Aðacýn yaný gölgelikti. Kývrýlýp yattý. Tam uyumak üzereydi ki, bir tavuk sesiyle irkildi. Tavuk; Kahraman diye sesleniyordu. Kahraman, buraya gel…Kedi kafasýný uzatýp baktý. Tavuðun Kahraman dediði bir lokmacýk civcivdi. Kedi gülümsedi. Hey gidi yalan dünya, diyerek sað ön ayaðýný soluna doðru savurdu. Tavuk baþka ad bulamamýþtý da yavrusuna Kahraman adýný koymuþtu. Her yaný Kahraman olsa ne yazardý. En iyisi uyumak ve bu olayý unutmaktý.

Kedi uyudu ama ne kadar uyuduðunu hatýrlamýyordu. Uyandýðýnda gözleri kapalýydý. Tam olarak kendine gelmemiþti. Hemen yanýnda çýtýrtý, týkýrtý duydu. Önce bir gözünü sonra diðer gözünü açtý. Hayret!.. Burnunun dibinde bir civciv eþiniyordu. Gözlerine inanamadý. Kediliði tuttu, bu civcivi yemek istedi. Hýzla dört ayaðý üstünde doðrulup, sýrtýný kamburlaþtýrdý. Ustura gibi keskin diþlerini gösterip, týslayacak ve civcivi tutacaktý. Kedi diþlerini gösterdi fakat týslayamadý. Sadece yutkunabildi. Civcivin gözleri þimþek parçasýydý:
“ Ne o, rahatýn mý bozuldu? " Diye sordu civciv.
Kedi hýrslýydý: Civcivin sorduðu soruyu duymamýþ gibi davrandý:
“ Ben civciv yemeye bayýlýrým. Pek severim civciv etini “ diyerek diþlerini gýcýrdattý. An meselesiydi civcivin üstüne atýlmasý.
“ Dikkat et, ben diðer civcivlere benzemem. Bayýlýrsan ayýlamazsýn. Hem beni yemen için, tutman gerek. Haydi, tutsana beni. “
Kedi, yan dönerek savaþ pozisyonu alan ve canýný diþine takarak kendini savunacak olan civcive bakarak hayretten donakaldý. Farkýnda olmadan birkaç adým geriledi. Korkmamýþtý da çekinmiþti civcivden. Daha sonra kedi geriye dönerek oradan uzaklaþtý.

Ertesi gün kedinin kafasýna dank etti. O civciv yüzde doksan dokuz Kahraman’dý. Kedi bir plan dâhilinde Kahraman’la dostluk kurmayý denedi ve baþarýlý oldu da. Onunla konuþurken nasýl davranmasý gerekiyorsa öyle davrandý. Dolana, yalana baþvurmadý ve ilk fýrsatta düþüncesini açýkladý. Kahraman hemen, gelirim, demiþti.

Bunun üzerine kedi:
“ Bak Kahraman, iþ ciddi. Ucunda ölüm de var. Bir deðil, on kedi, yirmi kedi üstüne gelir. Üç-beþ deðil ki, vurasýn, kýrasýn. Ben seni vuruþurken görmedim ama ilk tanýþtýðýmýz gün hatýrlarsýn neredeyse üstüne atýlacaktým. Sen beni sözle sindirdin. Ýnan çekindim senden fakat sözlerinden çekindim yoksa beni korkutmadýn. Þunu bil ki, senin sözlerinden çekinmeyecek, benden çok daha sert ve çok daha acýmasýz kediler var ve ben bunlarýn adýný duyunca titrerim. Senin buralarda gördüklerin þehir kedileri yani sokak kedileri. Benim anlatmak istediðim ormandan ve daðlardan gelen, çoðunlukla gece yarýsýndan sonra þehirlere inen vahþi kediler. Bir sokak kedisi hiçbir zaman bir vahþi kediyle baþa çýkamaz ve ben bir vahþi kedinin kendinden çok daha büyük iki köpekle mücadele ederek onlarý kaçýrttýðýný gördüm. Vahþi kediler çoðunlukla yalnýz gezerler ve geceleri þehirlerde sokak kedilerini yakalayýp öldürürler. Vahþi kediler sokak kedilerinin atalarýnýn eski zamanlarda aralarýndan ayrýlarak insanlara köle olmalarýný içlerine sindiremediler. Bunlarý ön bilgi olsun diye anlattým. Þimdilik gündüzleri çalýþacaðýz. Vahþi kedilerle karþýlaþmayacaksýn. Bakalým sokak kedilerine karþý ne yapacaksýn? “
“ Þu vahþi kedileri çok merak ettim. Sokak kedileriyle antrenman yapacaðýz desene. “
“ Öyle. Vahþi kedilerle maça çýkarsýn ama sen sokak kedileriyle de maç oluyormuþ gibi sýký dur. Onlarý küçümseme. “
“ Onlarý küçümsemediðimi göreceksin. Sen hiç merak etme, kedi kardeþ. Söylediklerini unutmayacaðým. “

Aradan üç gün geçmiþ fakat anne tavuk ve civcivleri, Kahraman’ý bulamamýþtý. Sabah erkenden çýkýp gün boyu Kahraman’ý arýyor, akþamüstü kümese dönüp, ertesi gün yine aramaya baþlýyordu. Üçüncü günün akþamüstü kümese dönerken, anne tavuk:
“ Yer yarýldý da içine girdi sanki. Ara ara yok! Nereye gider bu civciv? Horoza sor, tavuða sor, kurbaðaya sor, kuþa sor. Kimsenin, Kahraman’dan haberi yok. Kedi onu yedi desen, gören, duyan, bilen olur. Son günlerde hiçbir kedi civciv yememiþ. Demek ki, Kahraman yaþýyor, ama nerede? Neden onu bulamadýk? Kediden kurtulduysa neden kümese dönmüyor? “

Civcivlerden biri atýldý:
“ Anne, sakýn Kahraman, kediyi yemiþ olmasýn? “
Anne tavuk civcivin sözünü duymazdan geldi. Zaten caný burnundaydý, bir de böyle þaka-þukalarla mý uðraþacaktý?
Bir diðer civciv:
“ Kahraman belki kanatlanýp uçmuþtur. Baþka þehre gidip bizi unutmuþtur. Olamaz mý yani? “
Deyince, anne tavuk hemen o anda kararýný verdi. Kahraman’ý aramaya yalnýz baþýna çýkacaktý.

Aradan iki ay daha geçti. Tavuk bu sürede Kahraman’ý aramaya devam etti. Diðer dört yavrusu kocaman birer piliç olmuþtu ama tavuk, Kahraman’ý bir civciv olarak bulmayý umuyordu.

Aradan iki ay geçti diye yazdým. Acaba Kahraman hala sað mý, yaþýyor mu?
Þehirdeki kediler, bir kedinin civcivle arkadaþlýðýný yadýrgamýþlardý. Bu durum onlara ters gelmiþti. Kedi, neden o civcivi yemiyordu? Aradan sýyrýlan birkaç sokak kedisi, civcivi yemek için, giriþim yapmýþ ve civcivin üstüne gitmiþti ancak kedi önlerine çýkmýþtý. Bu kedi Kahraman’ý bu iþe sokan kediydi. O da kendi çapýnda bir tür efeydi. Korku bir zamanlar ondan korkardý yani korkusuzdu. Demir gibi bileði, çelik gibi yüreði vardý. Birkaç yýl öncesine kadar þehrin kedilerinin baþkanýydý. Adaletle hükmediyordu. Anneleri geceleri vahþi kediler tarafýndan öldürülen yavru kedileri himayesine alýrdý. Aç kalmýþ, açýkta kalmýþ sokak kedilerine kendi yiyeceðini verdiði, hasta kedileri tedavi ettiði çok görülmüþtü. Vahþi kedilerin bir leopar kadar iri baþkanýný bir gece aniden karþýsýnda görünce olduðu yerde çakýlýp kalmýþtý. Vahþi kedilerin baþkaný Nara, senin derini yüzerim. Defol git bu þehirden… Deyip, onu bir pençe vuruþuyla yere sermiþti.

Þehir kedileri baþkansýz kalmýþtý. Kedi terk edilmiþ, eski evlerde uykusuz geceler geçiriyordu. Onun beyninin derinliklerinde o zamanlar kendisinin bile fark edemediði gerçek þuydu: Vahþi kedilerin baþkaný Nara’yý periþan etmek yani intikam. Ýntikamýný almasýna günden güne büyüyüp güçlenen Kahraman yardýmcý olacaktý. Kahraman akýl almaz derecede güçlü bir iradeye sahipti. Laf kavgasýnda kesinlikle yenilmiyordu. Çok sert konuþuyor, karþýsýndakini eziyordu. Kýzdýðý zaman gözleri kýpkýrmýzý okuyordu. Kedi bunun nedenini bir türlü anlayamýyordu. Sormak aklýna geliyordu ama sorsa Kahraman söyler miydi bilinmezdi. Kedi, Kahraman’ý vahþi kedilerin karþýsýna çýkarmadan önce iki kere þehir kedileriyle baþ baþa býraktý ve onun kedilerle vuruþmasýný seyretti. Birincisinde, kabadayý geçinen bir kedinin saldýrýsýný Kahraman kolaylýkla savuþturdu ve sol kanadýyla bir vuruþta yere serdi. Ýkincisinde, Kahraman üç güçlü kediyle kavgaya tutuþtu ve onlarý da sol kanat vuruþlarýyla yere serdi. Kediye göre, Kahraman hazýrdý ve vahþi kedilerin karþýsýna çýkabilirdi.

Haziran ayýnýn sýcak gecelerinden birinde kedi, Kahraman ‘la þehirde gezintiye çýkmýþtý. Kahraman’da Kahraman’dý hani: O, geçen zamanla birlikte büyümüþ, iri-yarý, dev gibi bir horoz olmuþtu. Uzaklardan, kenar mahalleden miyavlamalar, feryatlar duyulmaya baþladý. Tecrübeli kedi durumu tüm acýlýðýyla anladý:
“ Fýrla Kahraman, vahþi kediler katliam yapýyor. Ýlerde yavru kedilerin barýndýðý eski bir ev vardý. Hepsini öldürüyorlar. Onlarý ancak sen kurtarabilirsin. “
Kahraman ileri atýlýrken konuþtu:
“ Ne biçim vahþi kediymiþ bunlar ya. Ne istiyorlar yavru kedilerden? “
Kedi koþuda Kahraman’dan geri kalmýyordu. Bir o, bir öteki öne geçiyordu:
“ Onlar zevk için öldürürler. “
Önce Kahraman eski eve daldý. Sesi gürdü Kahraman’ýn, baðýrýnca yer-gök inledi:
“ Býrakýn yavru kedileri. Gücünüz yetiyorsa bana çýkýn. “

Gözlerini kan bürümüþ yedi zalim vahþi kedinin baþlarý Kahraman’dan yana döndü. Vahþi kediler hiç vakit kaybetmeden kafalarý koparýlmýþ, parçalanmýþ yavru kedileri býrakarak Kahraman’ýn üstüne atýldýlar. Kahraman, iki adým geri gitti. Bundan dolayý vahþi kediler yere yuvarlandýlar. Karýþýklýktan yaralanan Kahraman hücuma geçti. Güçlü kanatlarýyla vurarak, vahþi kedileri periþan etti. Vahþi kediler kaçarak canlarýný kurtardýlar.

Kahraman’la kedi sokaða çýkarak yürümeye baþladýlar. Kedi, Kahraman’a, vahþi kedilerin ormana gidince olanlarý baþkan Nara’ya anlatacaklarýný ve Nara’nýn birkaç gün içinde þehre geleceðini, ayrýca aylar önce Nara’nýn, aniden önüne çýkarak bir vuruþta kendisini yere serdiðini, intikamýný almasýný söyledi.

Kahraman:
“ Gelsin bakalým Nara, kim en büyük belli olsun. Sana söz kedi kardeþ, Nara benimle görüþtükten sonra bu þehre bir daha adým atmaz. “
Kedi:
“ Kahraman, çok dikkatli olman gerekir. Nara’yý kedi sanma, onu bir leopar olarak düþün, zaten leopar kadar. Aniden önüne çýkýp sana vurmaya çalýþacaktýr. Tetikte ol. “

Bir gece yarýsý Kahraman, kediyle birlikte, karanlýk sokaklarda dolaþýyordu. Evin birinin yanýndan dönerken, Nara karþýlarýna çýkýverdi. Arkasýnda yüzlerce vahþi kedi vardý. Kahraman, Nara’nýn savurduðu pençeden eðilerek zorlukla kurtuldu. Onunla yakýn dövüþe girmenin ölümü kucaklamak demek olduðunu anladý. Gördüðü kadarýyla Nara’ya vahþi kedi demek yanlýþtý, ona leopar demek doðruydu. Kahraman geriye birkaç adým atarak Nara’ya sýrtýný döndü ve kaçmaya baþladý. Otuz metre kadar kaçtýktan sonra Nara’nýn nefesini ensesinde hissetti. Kahraman dönerek sað kanadýný Nara’nýn yüzüne patlattý. Hayatýnda ilk kez bir darbe yiyen Nara durdu. Caný yanmýþtý:
“ Bana nasýl vurursun? “
Gözleri hýrstan kýpkýrmýzý olmuþ Kahraman, Nara’nýn üstüne yürürken, konuþtu:
“ Seni gömerim Nara. Palavrayý býrak. Önce sen vurmak istedin. “

Nara þaþkýndý ama aniden ileri atýldý. Kahraman’la birbirlerine girdiler. Toz, dumana karýþtý. Çevreye sürüyle seyirci geldi. Kediler, köpekler, kuþlar, horozlar ve bir tavuk…Horozlar dört taneydi. Kahraman’ýn kardeþleri. Tavuk ise, annesi. Durumu soruþturunca kavga edenlerin kim olduðu belli oldu. Nara ile savaþan horoz Kahraman’dý. Arada büyük güç farký vardý. Kahraman’ý Nara’nýn pençesinden kurtarmalýydý. Dört horoz kavgaya karýþtý ve Nara daha ne oluyor diyemeden Kahraman’ý olay yerinden uzaklaþtýrdýlar.

Aradan günler, aylar, yýllar geçti.
Vahþi kediler ara sýra þehre iniyorlardý ama Nara bir daha þehre gelmedi. Hep daðda kaldý.
Kedi þehrin kedilerine tekrar baþkan oldu ve vahþi kedilerden uzak durmak için, kedilere gece sokaða çýkmayý yasak etti.
Kahraman ise, annesi ve kardeþleriyle uzaklardaki bir çiftliðe giderek orada mutlu yaþadýlar.

SON