Soğuk bir kolun bana uzanıp, tüm bedenimi taşa çevirmesinden ibaretti her şey. Belki anlatamazdım, tarif edemezdim bunları. Ama yaptım. Yalnızlık kuyusunda boğulurken yaptım. Biraz da başardım.
Yok muydu bunların bir getirisi? Olmayacak mıydı? Bu sorular kafamı kurcalıyordu, beni bir kelebeğe dönüştürüyordu. Çirkin kelebeği oynuyordum. Sonsuzluğa, kalıcılığa veda ediyordum.
Bazen de kurcalamıyordum, veda etmemesi daha kolay geliyordu. Kendimi boğuyordum ettiğim vedalarda. Başarılı olamıyordum, veda ettiğim yere yapışıp kalıyordum, veda ettiğim yerde can veriyordum.
Yine de veda etmekten vazgeçmiyordum...
Neredeydi bunun mantığı?
Aslında yoktu, olmayacaktı da. Anlamsızlıklar kuyusundan çıkma cümlelerdi bunlar, sadece benim dudaklarımda anlam bulan, her üflenen dumanda gökyüzüne ağıt yakarak çıkan...