• Yüksek Türk, senin için yüksekliðin hududu yoktur. Ýþte parola budur. (ATATÜRK’ÜN Tamim, Telgraf ve Beyannameleri, AKDTYK., Atatürk Araþtýrma Merkezi, Cilt IV, s.652)
• Ne mutlu “Türk’üm” diyene. (1933, Ankara) (Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri, Atatürk Araþtýrma Merkezi, C. II, Ankara, 1997, s. 319)
• Diyarbakýrlý, Vanlý, Erzurumlu, Trabzonlu, Ýstanbullu, Trakyalý ve Makedonyalý hep bir ýrkýn evlatlarý, hep ayný cevherin damarlarýdýr. (1932, Ýstanbul) (Cumhuriyet Gazetesi, 05.10. 1932)
• “Efendiler, bu insanlýk dünyasýnda en az yüz milyonu aþkýn nüfustan oluþan büyük bir Türk milleti vardýr ve bu milletin yeryüzündeki geniþliði oranýnda tarih alanýnda da bir derinliði vardýr. Türk milletinin kökünün dayandýðý Türk adýndaki insan, insanlýðýn ikinci babasý Nuh Aleyhisselamýn oðlu Yasef’in oðlu olan kiþidir.” Atatürk 1922′de Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin 130. toplantýsýnýn birinci oturumunda yaptýðý konuþmada Türkler ‘in kökeni hakkýnda böyle diyordu.
• Bu ülke dünyanýn beklemediði, asla ümit etmediði bir ayrýcalýklý oluþumun olaðanüstü çýkýþýna sahne oldu. Bu sahne yedi bin yýllýk en aþaðý bir Türk beþiðidir. Beþik tabiatýn rüzgarlarý ile sallandý; beþiðin içindeki çocuk tabiatýn yaðmurlarý ile yýkandý, O çocuk tabiatýn yýldýrýmlarýndan, þimþeklerinden, kasýrgalarýndan evvela korkar gibi oldu; sonra onlara alýþtý; onlarý tabiatýn babasý tanýdý, onlarýn oðlu oldu. Bir gün o tabiat çocuðu oldu; þimþek, yýldýrým, güneþ oldu; Türk oldu. Türk budur. Yýldýrýmdýr, kasýrgadýr, dünyayý aydýnlatan güneþtir. (Vecize, Millet Dergisi, Sayý : 16, 1948, s., 10-11 ve Türk Kültürü, 1969, s:85, Fethi TEVETOÐLU “Atatürk’ün Türk’ü ve Türkiye Cumhuriyetinin Tarifi” isimli makalesinde yer almaktadýr. Ayrýca adý geçen vecizenin Atatürk’ün el yazýsý ile bizzat yazdýðý orijinal metninin tarihçi Cemal KUTAY’ýn özel arþivinde bulunduðu belirtilmektedir.)
• Türk; öðün, çalýþ, güven. (ÂFET ÝNAN, Atatürk Hakkýnda Hatýralar ve Belgeler, TTK. Yay. s. 304)
• Türk’ün onuru, gururu ve yeteneði çok yüksek ve büyüktür. Böyle bir millet esir yaþamaktansa yok olsun daha iyidir. O halde; Ya baðýmsýzlýk, ya ölüm! (1919, Ankara) (ATATÜRK, Nutuk, Atatürk Araþtýrma Merkezi, Yay. Haz. Prof. Dr. Zeynep Korkmaz, s. 9-10)
• Bu memleket tarihte Türk’tü, þimdi de Türk’tür ve ebediyen Türk olarak yaþayacaktýr. (1923, Adana) (Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri, Atatürk Araþtýrma Merkezi, C. II, s. 130)
• Ben gerektiði zaman, en büyük hediyem olmak üzere Türk Ulusuna canýmý vereceðim. (14 Haziran 1937) (Cumhuriyet Gazetesi)
• Ulusal duygu ile dil arasýnda bað çok güçlüdür. Dilin ulusal ve zengin olmasý, ulusal duygunun geliþmesinde baþlýca etkendir. Türk dili, dillerin en zenginlerindedir. Yeter ki, bu dil bilinçle iþlensin. Ülkesini, yüksek baðýmsýzlýðýný korumasýný bilen Türk Ulusu, diline de yabancý boyunduruðundan kurtarmalýdýr.
• Milliyetin çok açýk niteliklerinden biri dil’dir. Türk Milletindenim diyen insan, her þeyden önce ve mutlaka Türkçe konuþmalýdýr. Türkçe konuþmayan bir insan Türk düþüncesine baðlý olduðunu iddia ederse, buna inanmak doðru olmaz. (Önder Mehmet, Atatürk’ün Yurt Gezileri, Türkiye Ýþ Bankasý Kültür yayýnlarý, Ankara, 1998)
• Ulusumuz davranýþlarýnda ve gayretlerinde sarsýlmaz bir bütünlük gösterdiði için baþarýlý olmuþtur.
• Yýllar geçtikçe, ulusal ülkü verimleri, güvenle çalýþmada, ilerleme hevesinde, millî birlik ve millî irade þeklinde, daha iyi gözlere çarpmaktadýr. Bu, bizim için çok önemlidir; çünkü, biz, esasen ulusal varlýðýmýzýn temelini, ulusal bilinçte ve ulusal birlikte görmekteyiz. (01 Kasým 1936) (Atatürk Araþtýrma Merkezi, Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri, Cilt I, s.404-405)
• Bir yurdun en deðerli varlýðý, yurttaþlar arasýnda milli birlik, iyi geçinme ve çalýþkanlýk duygu ve yeteneklerinin olgunluðudur. (4 Þubat 1935) (ATATÜRK’ÜN Tamim, Telgraf ve Beyannameleri, Atatürk Araþtýrma Merkezi, Ankara, 1991, Cilt IV, s.643)